ԼԵՀԱՍՏԱՆԻ ՄԷՋ ՁԵՌԱԳՐԵՐՈՒ ՑՈՒՑԱՀԱՆԴԷՍ

Լե­հաս­տա­նի Քիել­ցէ քա­ղա­քին մէջ պի­տի բա­ցուի հայ­կա­կան ձե­ռագ­րե­րու ցու­ցա­հան­դէս մը։ Ձե­ռագ­րե­րը եւ ա­ւե­տա­րան­նե­րը հա­մաշ­խար­հա­յին նշա­նա­կու­թեան բա­ցա­ռիկ յու­շար­ձան են՝ հա­յե­րու հա­մար նոյն­քան սրբու­թիւն, որ­քան ուղ­ղա­փառ­նե­րու հա­մար սրբա­պատ­կեր­նե­րը:

Ձե­ռագ­րե­րը ար­տագ­րող­նե­րը, ման­րան­կա­րիչ­նե­րը, կազ­մա­րար­նե­րը, թարգ­մա­նիչ­նե­րը Հա­յաս­տա­նի մէջ միշտ պա­տուե­լի ե­ղած են: Այս ձե­ռագ­րե­րը հա­յե­րուն օգ­նած են ի­րենց ինք­նու­թիւ­նը պահ­պա­նե­լու ան­կա­խու­թեան կո­րուս­տի տա­րի­նե­րուն:

«Հայ­կա­կան ա­րուես­տը կը բնու­թագ­րեն գոյ­նե­րը, հա­յեացք­նե­րը, խորհր­դա­նիշ­նե­րը եւ մար­դոց իւ­րա­յա­տուկ պատ­կե­րու­մը», ը­սած է Քիել­ցէի Ժո­ղովր­դա­կան թան­գա­րա­նի աշ­խա­տա­կից Փա­ւել Կժե­սիք:

Լե­հաս­տա­նի մէջ ե­ղած են նման բազ­մա­թիւ ձե­ռագ­րեր, սա­կայն ա­նոնց­մէ միայն շուրջ քսան ձե­ռա­գիր պահ­պա­նուած է: Ա­տոնք կը պա­հուին Վար­շա­ւիոյ Ժո­ղովր­դա­կան գրա­դա­րա­նին, Քրա­քո­վի Ժո­ղովր­դա­կան թան­գա­րա­նին եւ Վրոց­լա­ւի Օ­սօ­լինս­քիի ա­նուան ազ­գա­յին գրա­դա­րա­նին մէջ: