«ԵՏԻՍ ԲԱՅՑ ՀԵՏՍ»

Վերջին անգամ դպրոցական շարադրութեան մը համար միտքը տուած էր մատներուն, մատիտը՝ թուղթին։ Սիրելով, հաճոյքով գրած էր մանկութեան տարիներուն, ամէն մէկ բառի հետ խանդավառուելով, գրեթէ գրագէտ, Պետրոս Դուրեան, Մատթէոս Զարիֆեան կամ Մեծարենց զգալով ինքզինք։ Բայց այդքան. երբեք ինքն իրեն, ինքն իր համար, ինքն իր կամքով չէր գրած։ Չէր մտածած, որ կարելի է կամ կ՚ընեն այդպիսի բան։ Իսկ այսպիսի առաջարկ չէր իսկ պատկերացուցած երբեւէ։

Հիմա, որ Էջմիածնի ամսագրի վարիչը տեսեր էր իրեն ու դիմեր այդ խնդրանքով, պարտականութեան ու անսպասելի հաճոյքի բախման գծին վրայ կը զգար ինքզինք, ծովեզրին կարծես։ Տեղ մը ուր մերժելու անկարողութիւնը հողն էր, աւազը, զինք մինչեւ ջուր մղող, իսկ դիմացէն եկող ալիքները վառվռումներ նախազգացուող վայելքի։

Քսաներկու տարեկան սարկաւագ, վարդապետացու, ներգաղթեալ Հալէպէն վիրաւոր, ինքզինք գտած էր թուղթի առաջ ահա։

«Հալէ՜պը, դա մեր արեւմտահայ կեանքի կենտրոններից էր. ուրեմն, իմացի՛, քեզնից ամիսը մի հատ կտորի եմ սպասում... արեւմտահայերէնո՛վ»։

Երեկոյեան, դասերու աւարտին, երբ թեթեւ ամառնային զեփիւռ մը մտած էր դաշտեր Վաղարշապատեան, տետր ու գրիչը վերցնելով անցաւ վանական պատշգամ։ Նստաւ ճերմակին դիմաց, նայեցաւ դատարկին, ու փնտռեց միտք, նիւթ, պատմելիք։

«Կու գամ Հալէպէն. Հալէպը ետիս է բայց հետս։», գնաց մտքէն մատներուն, մատիտէն թուղթին։

Նայեցաւ դիմաց, տեսաւ տաքէն թմրած բալենին, յիշեց ծառերը Հալէպի մայր եկեղեցւոյ, աղբիւրը բակի, ու մեծ հայրն իր նստած այն հին նստարանին, որ վստահաբար դատարկ ու փոշոտ էր հիմա։

Զգաց, յիշատակաց եւ ապրումախեղդ այս պահին, որ գրելն իր մշտական ընկերը պիտի դառնար։

ԵՐԱՄ

Երեւան