Անճանաչելի Ամերիկա
Նախորդ գիշեր Լաս Վեկասի մէջ (Նեւատայի նահանգ) կայացած Հիլըրի Քլինթըն-Տանըլտ Թրամփ հրապարակային 3-րդ վճռական ու վերջին բանավէճը (Debate) ամերիկեան նախընտրական «ձիարշաւի» հաւանաբար վերջին ձողապատնէշն էր, որմէ այն կողմ, մինչեւ 8 Նոյեմբեր ֆինիշի գիծը, կը մնայ ընդամէնը 19 օր, որուն ընթացքին շոգեպինդ կ՚աշխատին հիմնականին մաթեմաթիկոսները հաշուել-որոշելու համար յաղթող ձին:
Անկեղծօրէն՝ «ձի» բառը այստեղ օգտագործեցի ափսոսանքով, քանզի այս եւ նախորդ երկու բանավէճերը շատ հեռու էին այդ ազնուական կենդանիի վարքն ու գեղեցկութիւնը ցուցադրելէ: Ընդհակառակը, այս անգամ անսովոր առատ էին փոխադարձ տգեղ աքացիները՝ կենսագրութեան մութ ծալքերու, խենեշութեան, կաշառակերութեան, մեծագումար հարկերէն խուսափելու, դաւաճանութեան, տարբեր խաբէութիւններու բացայայտմամբ փոխադարձ մեղադրանքներով: Այդպէս ալ մենք չտեսանք ամերիկեան մեծ ժողովուրդին ու գերհզօր պետութեան արժանի պետական գործիչին, այն պետական ղեկավարին, որ ամբողջական պատասխանատուութեամբ իր տեսակէտները ու ծրագրերը կը պարզէ ոչ միայն ներքին, այլեւ արտաքին, աւելին՝ համաշխարհային եւ նոյնիսկ տիեզերակա՜ն հարցերու շուրջ: Չէ՞ որ Միացեալ Նահանգները այդպէս կը ներկայանայ ողջ աշխարհին՝ որպէս ժողովրդավարութեան ամրոցի եւ իրաւունքներու պաշտպանի, անարդարութիւններու դէմ մարտնչողի, իրաւարարի, խաղաղարարի, դատաւորի, ահաբեկչութեան զսպիչի կերպարով:
Դժբախտաբար, նախագահութեան զոյգ թեկնածուները, ինչպէս նախորդ երկու բանավէճերուն ընթացքին, այնպէս ալ այս անգամ ինքզինք դրսեւորեցին իբրեւ ոխերիմ հակառակորդներ, չխուսափելով «գօտկատեղէն ներքեւ» հասցուող հարուածներէն: Զարմանալ կարելի է. մի՞թէ ամերիեան հասարակութիւնը, ընտրական զանգուածները այսքան անհանդուրժող են միմիանց նկատմամբ, թէ՞ զոյգ թեկնածուները կտրուած են իրենց հասարակութենէն:
Մինչ ծայրայեղական իր հայեացքներով ծանօթ Թրամփը կը խօսէր մամուլի կաշառուածութեան եւ «ընտրողներու միտքը թունաւորելու» մասին, Քլինթընը անոր կը հասցնէր Պաղ պատերազմէն մեզի ծանօթ՝ «Քրեմլինի գործընկեր» ըլլալու մեղադրանքը, որուն ի պատասխան Թրամփը կը շպրտէր՝ «ինչպիսի զզուելի (nasty) կնիկ է» վիրաւորանքը, որ անմիջապէս ընդհանրացաւ Հիլըրիի կողմէն իբրեւ «կանանց արժանապատուութիւնը վիրաւորող» բնորոշմամբ: Բայց գլուխգործոցը դաձեալ կը պատկանէր Թրամփին, որ յայտարարեց կամ հասկցուց, որ ինքը կրնայ չընդունիլ ընտրութիւններու վերջնական արդիւնքը, ինչ որ 240 տարուան ընտրական օրինակելի աւանդոյթներ ունեցող Միացեալ Նահանգներու պատմութեան մէջ իսկապէս աննախադէպ է: Ըստ երեւոյթին ամերիկացիները այդքան միջամտելով Հայաստանի ընտրական գործընթացներուն՝ վարակակիր դարձած են, մեզմէ...
Առայժմ կողմ թողնելով երկու կռուազաններու Թրամփի եւ Քլինթընի փոխհամաձայնողներու պատերազմը, ուր այժմ 52 տոկոսով յաղթող կը համարուի տիկին Հիլըրին, իր ախոյեանի 39 տոկոսի դիմաց, շատ կարճ անդրադառնանք հայկական շահագրգռութիւններուն հետագային աւելի հանգամանալից անդրադարձ կատարելու խոստումով:
Առաջին՝ այս անգամ բարեբախտաբար թեկնածուներէն ոեւէ մէկը չխոստացաւ ընտրուելու պարագային հայոց ցեղասպանութիւնը ճանչնալ: Հայերուս սրբազան դատը այս անգամ զերծ մնաց տգեղ եւ խիստ վիրաւորական շահարկումներէն:
Երկրորդ՝ Միացեալ Նահանգներու հայկական ընտրազանգուածը, որ նախորդ տարի, ցեղասպանութեան 100-րդ տարելիցի օրը, ցոյց տուած էր 150 հազարանոց իր ուժը Լոս Անճելըսի քայլերթի ժամանակ, մնաց անօգտագործելի՝ կեդրոնական ղեկավարման կամ համակարգման բացակայութեան պայմաններուն մէջ:
Երրորդ՝ նոյն հայկական ընտրազանգուածը, հաւաստի դիտարկումներու համաձայն, մնաց տարբաղադրուած Քլինթընի եւ Թրամփի ճամբարներուն միջեւ. Արեւելեան ափը՝ գերազանցապէս Հանրապետական, իսկ Արեւմտեան ափը՝ մեծ մասամբ Ժողովրդավարական, մտածելու առիթ տալով բոլորիս:
ՅԱԿՈԲ ԱՒԵՏԻՔԵԱՆ
«Ազգ», Երեւան