Ա­մա­նո­րեան Մտո­րում­ներ

Տա­րե­վեր­ջի այս օ­րե­րուն հո­գի­նե­րը վե­րած­նունդ կ՚ապ­րին, մեր մէջ ե­ղած մա­նու­կը կ՚արթն­նայ, աչ­քե­րը ան­մեղ ու լու­սա­ւոր ժպի­տի ցոլ­քը կը սկսին ար­ձա­կել:

Կը փոր­ձենք տօ­նա­կան բարձր տրա­մադ­րու­թիւ­նը մեր նե­րաշ­խար­հին մէջ ար­տա­ցո­լաց­նել, երբ մեր շրջա­պա­տը մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րու ան­վա­յել բար­քե­րով կ՚ո­ղո­ղուի, եւ  մար­դիկ չա­րամ­տու­թեան եւ չա­րա­կա­մու­թեան մղող գա­ղա­փար­նե­րու զո­հը կը դառ­նան:

Մեզ­մէ շա­տեր մեծ ու­րա­խու­թեամբ մէ­կամ­սեայ հիւ­րը՝ կա­նաչ ե­ղե­ւի­նը կը դի­մա­ւո­րեն, շքեղ խա­ղա­լիք­նե­րով եւ պայ­ծառ լոյ­սե­րով կը զար­դա­րեն  ու տան սի­րուած ան­կիւ­նը կը տե­ղադ­րեն: Մեզ­մէ ո­մանք, ան­համ­բեր, հա­րա­զատ­նե­րու եւ բա­րե­կամ­նե­րու միա­ւո­րու­մին կը սպա­սեն: Միա­ցում մը, որ չենք գի­տեր՝ քա­նի՛ տարուան կա­րօ­տի պա­պա­կը կը յա­գեց­նէ ու ե­կող օ­րե­րու ա­պա­հո­վու­թեան զգա­ցու­մը կ՚ամ­րապն­դէ: Ու­րիշ­ներ՝ տա­րեց­ներ, մա­նուկ­ներ եւ ե­րի­տա­սարդ­ներ, կեան­քի բե­րու­մով ա­կա­մայ փո­ղոց յայտ­նուած  ի­րենց բո­պիկ, մերկ ու փխրուն ոս­կոր­նե­րը ձմրան քա­միի ծա­կոց­նե­րէն զի­րար ա­մուր գրկե­լով՝ կը փոր­ձեն պաշտ­պա­նուիլ: Թէեւ թա­խի­ծը, մե­նու­թիւ­նը եւ մոր­մո­քը ի­րենց հա­րուստ հո­գի­նե­րը կը շրջա­պա­տեն, սա­կայն ի­րենց աչ­քե­րը վեր յա­ռե­լով՝ եր­կին­քը զար­դա­րող ու լու­սա­ւո­րող հրա­վա­ռու­թեան կար­ճա­տեւ եր­ջան­կու­թիւ­նը կ՚ապ­րին:

Այս բո­լո­րին կող­քին, կան ան­ձեր, ո­րոնց դժբախ­տա­բար քիչ կ՚անդ­րա­դառ­նանք եւ կը գնա­հա­տենք: Ա­նոնք մեր ազ­գա­յին ինք­նու­թեան գա­ղա­փար­նե­րուն գի­տակ­ցե­լով, ի­րենց ան­ձը զո­հա­բե­րե­լու պատ­րաս­տա­կա­մու­թեամբ, այ­սօր կը գտնուին մեր սրբա­վայր հնա­դա­րեան երկ­րի սահ­ման­նե­րուն վրայ, ի­րենց ու­սին զէնք շալ­կե­լով, իսկ կուրծ­քին հայ­կա­կան խա­չը դրոշ­մե­լով՝ մեր ա­պա­հով կեանքն ու հայ­րե­նի­քը կը պաշտ­պա­նեն: Օ՜հ, որ­քա՜ն կը ցա­ւիմ, երբ սահ­մա­նէն գոյ­ժեր կը ստա­նամ… Ե­րա­նի՜ թէ մեր հայ­րե­նի­քը պա­տե­րազ­մա­կան վտանգ չդի­մագ­րա­ւէր ու զի­նուո­րա­կան ծա­ռա­յու­թիւ­նը պար­տա­դիր չըլ­լար: Բայց այն­քան ա­տեն որ առ­կայ է ա­րիւ­նար­բու վտան­գը, հայ­կա­կան բա­նակն ու զի­նուոր­նե­րը հայ­րե­նի­քի գո­յա­տեւ­ման հիմ­նա­կան ե­րաշ­խիք­ներն են: Իսկ հա­յոց բա­նա­կին հո­գա­ծու­թիւնն ու թեւ-թի­կունք կանգ­նի­լը, կա­մա­ւո­րա­բար զօ­րակ­ցի­լը նուա­զա­գոյն պար­տա­կա­նու­թիւնն է, որ իւ­րա­քան­չիւր հայ կրնայ ը­նել:

Ա­հա թէ ին­չո՛ւ ես պի­տի ու­զէի, որ յա­ջորդ տա­րի մեր կա­մա­ւոր զի­նուոր­նե­րուն թի­ւը քա­ռա­պատ­կուի բո­լոր աս­պա­րէզ­նե­րու մէջ՝ ռազ­մա­կան, գի­տա­կան, գրա­կան, ար­հես­տի եւ ա­րուես­տի: Այս­պէս կրնանք  ազ­գա­յին նոր ու ո­րա­կա­ւոր սե­րունդ­ներ կեր­տել:

Վեր­ջա­ւո­րու­թեան, տա­րի մըն ալ կը բո­լո­րենք մեր հայ­կա­կան ինք­նու­թիւ­նը պահ­պա­նե­լով հա­զա­րա­մեայ Ա­րա­րա­տեան դաշ­տին ու Նա­յի­րեան երկ­րին մէջ:

Տա­րե­վեր­ջին մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րը կ՚ար­ժե­ւո­րէ, կը գնա­հա­տէ եւ կը քննար­կէ տա­րուան ըն­թաց­քին կա­տա­րուած գոր­ծե­րը: Անց­նող տա­րուան տհաճ դէպ­քե­րը, ցա­ւա­լի յի­շո­ղու­թիւն­նե­րը, ան­յա­ջող գոր­ծե­րը եւ սար­սա­փե­լի զգա­ցում­նե­րը ան­ցեա­լի մութ եւ պաղ ան­կիւն­նե­րը նե­տե­լով՝ քայ­լերս դէ­պի կա­նաչ եւ լու­սա­ւոր ե­ղե­ւին կ՚ա­ռաջ­նոր­դեն զիս՝ յա­ջո­ղու­թեան եւ յաղ­թա­նակ­նե­րու նոր հո­րի­զոն­ներ գծե­լու: Նոյ­նը ու ա­ւե­լին կը ցան­կամ անն­ման հայ­րե­նի­քին ու ժո­ղո­վուր­դին:

Ա­ՆԻ ՊՕ­ՂՈ­ՍԵԱՆ