2016-Ի ՏԱՐԵՄՏԵԱՆ ԽՈՀԵՐ - Բ -

ԴԱ­ՒԻԹ ԿԻՒՐ­ՃԻ­ՆԵԱՆ (լե­զուա­բան, հա­յե­րէ­նա­գէտ, խմբա­գիր).-

2015-ը ան­հան­գիստ տա­րի մըն էր հա­յե­րուս հա­մար: Սու­րիա­հա­յու­թեան կեան­քը տակ­նուվրայ ե­ղաւ, ջլա­տուե­ցաւ հա­յու­թեան ա­մե­նաա­ւան­դա­պահ եւ հզօր հա­մայնք­նե­րէն մէ­կը: Հա­ւա­քա­բար ապ­րող բազ­մա­հա­զար հա­յեր սփռուե­ցան աշ­խար­հով մէկ, ա­նոնց մէկ մա­սը ա­պաս­տան գտաւ հայ­րե­նի հո­ղին վրայ: Սա­կայն հայ­րե­նի­քի մէջ ալ լուրջ խնդիր­ներ կան՝ գոր­ծազրկու­թիւն, աղ­քա­տու­թիւն, ան­հանգս­տու­թիւն սահ­ման­նե­րու վրայ եւ Ար­ցա­խի մէջ… Ար­դա­րու­թեան պա­կաս: Եւ շա­րու­նա­կուե­ցաւ ար­տա­գաղ­թը, որ իս­կա­կան չա­րիք մըն է մեր ազ­գին հա­մար:

Կը փա­փա­քիմ, որ խա­ղա­ղու­թիւն հաս­տա­տուի, Հա­յաս­տան ու­ժե­ղա­նայ եւ ի­րա­կան հայ­րե­նա­դար­ձու­թիւն՝ հա­յա­հա­ւաք սկսի:

Իսկ քա­նի որ իմ այս խօս­քը պի­տի կար­դան Պոլ­սոյ մէջ, ա­պա ը­սեմ, որ հայ­կա­կան Պո­լի­սը հայ կեան­քին մէջ կա­րե­ւոր դե­րա­կա­տա­րու­թիւն ու­նե­ցած է եւ ու­նի: Պո­լի­սը ես կ՚ըն­կա­լեմ իբ­րեւ գրա­կան ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի օր­րան, ա­րեւմ­տա­հայ մշա­կու­թա­յին կեան­քի մայ­րա­քա­ղաք, հո­գե­ւոր կեան­քի կա­րե­ւո­րա­գոյն կեդ­րոն, ա­րեւմ­տա­հայ կեան­քի հա­յե­լի… Տօ­նա­կան այս օ­րե­րուն կը մաղ­թեմ, որ հայ­կա­կան Պո­լի­սը բո­լոր ա­ռում­նե­րով պահ­պա­նէ իր զօ­րու­թիւ­նը, հա­յե­րէ­նը ան­պա­կաս ըլ­լայ հայ մար­դու շուր­թե­րէն, պոլ­սա­հա­յը ի­նքզինք ա­պա­հով զգայ եւ տէ­րը ըլ­լայ ազ­գա­յին ար­ժէք­նե­րուն, մին­չեւ որ այս աշ­խար­հի կար­գը փո­խուի­…:

ՀՐԱ­ՉՈՒ­ՀԻ ՓԱ­ԼԱՆ­ԴՈՒ­ԶԵԱՆ (ար­ձա­կա­գիր, լրագ­րող).-

Կը ճա­նա­պար­հենք հա­յու­թեան եւ մարդ­կու­թեան հա­մար տագ­նա­պա­յոյզ տա­րի մը եւս: Յի­րա­ւի, հա­յու­թեան ճա­կա­տա­գի­րը ե՞րբ ինք­նա­կայ, ինք­նուրոյն ե­ղած է, հա­մաշ­խար­հա­յին ա­ղէտ­նե­րը ե՞րբ շրջան­ցած են մեր եր­կիրն ու մեզ: Կրկին մարդ­կա­յին կո­րուստ­ներ ու­նե­ցանք, կրկին գաղթ տե­սանք, ինք­նա­պաշտ­պա­նա­կան մար­տե­րու մեջ ներ­քա­շուե­ցանք:

Այ­դու­հան­դերձ 2015-ը կա­րե­ւոր ար­ձա­նագ­րում թո­ղեց՝ այն ան­սա­սան գի­տակ­ցու­թիւ­նը, որ հա­յը միաս­նա­կան է կամ­քով, ի­րա­տես է ձգտում­նե­րու մէջ, վճռա­կան է ճա­կա­տագ­րա­կան ո­րո­շում­նե­րու գծով: Ազ­գո­վին հա­մո­զուե­ցանք, որ հա­րիւր տա­րին հա­յը լալ­կան ու տկար չէ դար­ձու­ցած, ընդ­հա­կա­ռա­կը՝ ա­նոր ուժ տուած է ստեղ­ծե­լու եր­կու հան­րա­պե­տու­թիւն, ինչ­պէս նաեւ՝ լա­ւա­տես ու հայ­րե­նա­տենչ Սփիւռք: Իսկ թէ որ­քան մեծ է մեր ա­ւան­դը հա­մաշ­խար­հա­յին մշա­կոյ­թի, գի­տու­թեան, տնտե­սու­թեան, մար­զան­քի եւ շատ մը այլ բնա­գա­ւառ­նե­րու մէջ՝ կը վկա­յագ­րեն լրա­տուա­մի­ջոց­նե­րը: Ուս­տի ար­դէն ժա­մա­նակն է, որ հա­յու միտ­քը ար­գա­սիք­ներ տայ նաեւ քա­ղա­քա­կա­նու­թեան մար­զին մէջ՝ ե­ռան­դով ան­դա­մակ­ցե­լով մի­ջազ­գա­յին մար­դա­սի­րա­կան գոր­ծըն­թաց­նե­րուն: Մեր տա­ղան­դա­շատ, ստեղ­ծա­րար ու նպա­տա­կաս­լաց ժո­ղո­վուր­դին մաղ­թե­լով խա­ղաղ ժա­մա­նակ­նե­րու նո­րա­նոր ա­րա­րում­ներ՝ կը ցան­կամ, որ ա­նոր հա­յեաց­քը 2016-ին ուղ­ղուած ըլ­լայ մեր պե­տա­կա­նու­թեան խորհր­դա­նիշ­ներ Ե­րե­ւա­նին ու Ստե­փա­նա­կեր­տին, իսկ հո­գիի աչ­քը եր­բեք չդադ­րի տես­նե­լէ մեր մեծ­հայ­րե­րու ե­րա­զանք­նե­րը: Նոյ­նինքն՝ մենք ենք այն սե­րուն­դը, ո­ր յանձ­նա­ռու­թիւն ու­նի մեծ­հայ­րե­րու ե­րա­զանք­նե­րը թոռ­նե­րուն փո­խան­ցե­լու:

Ա­րեւ­շա­տու­թիւն իւ­րա­քան­չիւր հա­յու: Մտքի լոյս՝ ընդ­հան­րա­կան հա­յուն: Մենք կը տեն­չանք ապ­րիլ անկ­րա­կոց, ա­նորբ, ան­վիշտ աշ­խար­հի մը մէջ: Չու­նինք թշնա­մի­ներ եւ հա­կա­ռա­կորդ­ներ, ու­նինք մարդ տե­սա­կը կա­տա­րե­լաց­նե­լու բաղ­ձանք:

Ող­ջոյն 2016 թուա­կան՝ մեկ­նարկ ոս­կեայ սպա­սում­նե­րու, խա­ղա­ղու­թեան, հաշ­տու­թեան դա­րաշր­ջա­նի:

ԱՐ­ՏԱԿ ՀԵ­ՐԻ­ՔԵԱՆ (հե­ռուս­տալ­րագ­րող, «Ար­մե­նիա» հե­ռուս­տաըն­կե­րու­թեան մեկ­նա­բան).-

Տա­րե­վերջ է ու այս տօ­նա­կան օ­րե­րուն ին­ծի յանձ­նուե­ցաւ Ար­ցա­խի «Ե­րախ­տա­գի­տու­թեա­ն» մե­տա­յլը՝ ձե­ռամբ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի Նա­խա­գահ Բա­կօ Սա­հա­կեա­նի, ուս­տի իմ տօ­նա­կան խօսքս խօսք մըն է՝ ուղ­ղուած Ար­ցա­խէն, այս ան­սո­վոր զգա­ցո­ղու­թիւն­նե­րու ընդ­մէ­ջէն, որ նաեւ ար­ցախ­ցի­նե­րու կող­մէ հնչող սրտի խօսք մըն է:

Ին­ծի հա­մար շատ յու­զիչ ու ան­սո­վոր պահ է: Ա­ռա­ջին ան­գամ նման մե­տայլ մը կը ստա­նամ ու չեմ գի­տեր, թէ ինչ ըն­դու­նուած է ը­սել այս­պի­սի հան­դի­սա­ւոր պա­հե­րու, բա­ցի այն, որ մեծ պա­տիւ է, պար­տա­ւո­րեց­նող է եւ այլն:

Հար­ցազ­րոյ­ցի մը ժա­մա­նակ, Նա­խա­գահ Բա­կօ Սա­հա­կեան ը­սաւ. «Ար­ցախ­ցին միայն ան չէ, որ ծնած է Ար­ցախ­…»:

Կ՚ու­զեմ շա­րու­նա­կել յար­գար­ժան նա­խա­գա­հի խօս­քը եւ ը­սել՝ ար­ցախ­ցի է իւ­րա­քան­չիւր մարդ, իւ­րա­քան­չիւր հայ, ո­րու մէջ որ ծնած է Ար­ցա­խը:

Ար­ցա­խը, ոչ որ­պէս զուտ աշ­խար­հագ­րա­կան տա­րածք, այլ ար­դար ձգտում­նե­րու, ապ­րե­լու հա­մա­մարդ­կա­յին ի­րա­ւուն­քի խորհր­դա­նիշ է:

Ե­թէ ար­ցա­խեան իմ հե­ռուս­տա­տե­սա­յին պատ­մու­թիւն­նե­րէն մէ­կը դի­տե­լէ յե­տոյ, մե­զի ան­ծա­նօթ վայ­րի մը մէջ, մե­զի ան­ծա­նօթ մէ­կու սրտին մէջ ծնած ըլ­լայ Ար­ցա­խը, ես կը մտա­ծեմ, որ ո­րե­ւէ լաւ բան մը ը­րած եմ Ար­ցա­խի հա­մար:

Մեր մեծ գրող­նե­րէն Լե­ւոն Խե­չո­յեա­ն՝ ար­ցա­խեան ա­զա­տա­մար­տի մաս­նա­կից, կ՚ը­սէր, որ այս տա­րած­քաշր­ջա­նին մէջ գո­յա­տե­ւե­լու հա­մար, մե­զի նման փոք­րա­քա­նակ ազ­գե­րը ե­րե՛ք ձեռք պէտք է ու­նե­նան: Եր­րոր­դը՝ զէն­քի հա­մար: Հա­յաս­տան-Ար­ցախ-Սփիւռք. ե­ռա­թեւ հա­յու­թեան եր­րորդ՝ զէն­քի՛ ձեռքն է Ար­ցա­խը:  Ես կը համ­բու­րեմ այդ ձեռ­քը: Ինչ­պէս զի­նուո­րի մօր ձեռ­քը կը համ­բու­րեն, ինչ­պէս զի­նուո­րի ճա­կա­տը կը համ­բու­րեն:

Շնոր­հա­ւոր ըլ­լայ հա­մայն հա­յու­թեան Ա­մա­նորն ու Սուրբ Ծնուն­դը:

ԳԱ­ՐԻԿ ՄԿՐՏՉԵԱՆ (Ե­րե­ւա­նի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խօս, Հա­յաս­տա­նի Գի­տու­թիւն­նե­րու ազ­գա­յին ա­կա­դե­միոյ լե­զուի հիմ­նար­կի գի­տաշ­խա­տող).-

Կ՚ը­սեն, թէ Ա­մա­նո­րի հէ­քիա­թը ե­րազ­ներն են ու սպա­սուած ա­նակնկալ նուէր­նե­րը, մի­մեանց ուղ­ղուած հա­ճե­լի, ջերմ խօս­քերն ու բա­րե­մաղ­թանք­նե­րը, ինչ­պէս նաեւ՝ լի ու ա­ռատ, հիւ­րըն­կալ օ­ճախ­նե­րը: Հար­կա՛ւ, այս ա­մէ­նը մե­զի՝ հա­յե­րուս բա­ժին հա­սած կեն­սա­կեր­պի մաս մըն է, ո­րուն ա­մէն տա­րի խան­դա­ղա­տան­քով կը պատ­րաս­տուի աշ­խար­հաս­փիւռ, ի­մաս­տուն ազգս:

Ողջ մարդ­կու­թեան հա­մար ստեղծուած այս բարդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նին կը մաղ­թեմ, որ ա­մէն մէկ հայ ըն­տա­նիք ու­նե­նայ նո­րա­նոր ձեռք­բե­րում­ներ, նուա­ճում­ներ, խա­ղա­ղու­թիւն, ա­ռող­ջու­թիւն, բերք, բա­րիք ու բա­զում նո­րա­ծին զա­ւակ­ներ, որ­պէս­զի մեր հո­գե­ւոր եւ նիւ­թե­ղէն հզօ­րու­թիւ­նը ան­պար­տե­լի ըլ­լայ՝ ի տես ա­մէ­նե­ցուն: Եւ ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը՝ փոք­րիկ փա­փաք մը ու­նիմ, որ յա­ռա­ջի­կայ՝ ա­րա­գա­վազ, գոր­ծու­նեայ, մար­դու նա­խա­տի­պար հա­մա­րուող Կա­պի­կի տա­րուան ըն­թաց­քին աշ­խար­հի զա­նա­զան վայ­րե­րու մէջ սփռուած հա­յե­րը վե­րա­դառ­նան մեր ա­րե­ւա­շող ու պա­տա­նի Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը եւ մաս­նակ­ցին ա­նոր հզօ­րաց­ման ու շեէ­նաց­մա­ն. չէ՞ որ միայն բռունց­քը կրնայ պա­րիսպ­ներ կոտ­րել:

Ե­թէ իմ այս մաղ­թան­քը եւս Ա­մա­նո­րի հէ­քիաթ է ու ե­րազ, ա­պա ան ան­պայ­ման ի­րա­կա­նու­թիւն թող դառ­նայ: Հա­կա­ռակ պա­րա­գա­յին աշ­խար­հի զա­նա­զան ծա­գե­րու վրայ ապ­րող հայ եր­դիք­նե­րու մէջ թող միշտ վառ մնան սի­րոյ, յոյ­սի եւ լու­սոյ ճրագ­նե­րը:

ՀՌԻՓ­ՍԻ­ՄԷ Ա­ՌԱ­ՔԵ­ԼԵԱՆ (Հան­րա­յին ռա­տիո­յի «Ռա­տիո­լու­ր» լրա­տուա­կան ծրագ­րի ղե­կա­վար).-

Անց­նող տա­րին շատ ան­հան­գիստ էր ոչ միայն Հա­յաս­տա­նի հա­մար, այ­լեւ՝ ամ­բողջ աշ­խար­հին: Նոր մար­տահ­րա­ւէր­նե­րը մեզ պէտք է ա­ւե­լի սթափ դարձ­նեն: Անց­նող տարուան մեծ ցա­ւով սկսանք՝ Կիւմ­րիի դէպ­քե­րը վատ նա­խա­դէպ դար­ձան ողջ 2015-ի հա­մար, ին­չ որ շա­րու­նա­կուե­ցաւ մեր ան­հան­գիստ սահ­ման­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան հա­մար զո­հուած զինուոր­նե­րու կեան­քի գի­նով: Ե­ղեռ­նի 100-ա­մեայ տա­րե­լի­ցի շուն­չը մե­զի ու­ղեկ­ցե­ցաւ ողջ տա­րին: Ար­տա­գաղ­թող ա­մէն հա­յու հետ ա­ւե­լի ծան­րա­ցաւ 2015 թուա­կա­նի խոր­հուր­դը: Սա­կայն, պէտք է նշեմ, որ ծանր վի­ճա­կի մէջ գտնուող Հա­յաս­տա­նը լքե­լը ին­ծի հա­մար ա­նըն­դու­նե­լի բան մըն է: Թե­րեւս շա­տե­ր ներ­կա­յաց­նեն հա­զա­րա­ւոր պատ­ճառ­ներ, ո­րոնք կ՚ար­դա­րաց­նեն ի­րենց ո­րո­շում­նե­րը, ա­յո, մի գու­ցէ, այդ­պէս է, բայց հի­մա Հա­յաս­տա­նը կար­ծես, թէ դար­ձած է խրա­մատ մը, ո­ր ձ­գելն ու հե­ռա­նա­լը դա­ւա­ճա­նու­թեան պէս բան մըն է: Չհա­շուած անց­նող տա­րուան բո­լոր վերի­վայ­րում­նե­րը, ես կ՚ու­զեմ լա­ւա­տես ըլ­լալ ու հա­ւա­տալ, որ մի գու­ցէ այս դժուա­րու­թիւն­նե­րը լաւ սկիզբ դնե­լու եւ նոր հիմ­քեր կա­ռու­ցե­լու կռիւն է, զոր սկսած է մե­զի հա­մար: Մենք պէտք է փոր­ձենք նաեւ մենք մեզ, մեր բո­լոր ան­յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րու ու երկ­րի խնդիր­նե­րու մէջ կը մե­ղադ­րենք ու­րիշ­նե­րը, բա­ցի մենք՝ մեզ­մէ: Մենք մեզ­մէ պէտք է սկսինք, պէտք է ՍԻ­ՐԵՆՔ: Պէտք է սի­րել այն ա­մէ­նը, ինչ որ կ՚ը­նես, սէր դնել ա­մէն փոք­րիկ ա­րար­քի մէջ: Պահ մը մեր կող­քին նա­յինք ու հարց­նենք, ար­դեօք ես ա­մէն բան ը­րած եմ, որ իմ եր­կիրս, իմ հայ­րե­նիքս, ա­ւե­լի լա­ւը դառ­նայ: Կ՚ու­զեմ, որ 2015 թուա­կա­նի բո­լոր խնդիր­նե­րէն դա­սեր քա­ղենք ու նո­րո­վի յա­ռաջ ըն­թա­նանք ու չվախ­նանք: Պէտք է պատ­րաստ ըլ­լանք թէ՛ դի­ւա­նա­գի­տա­կան, թէ՛ ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան եւ թէ տնտե­սա­կան ա­ռում­նե­րով: Մենք ը­նե­լիք ու­նինք 2016-ին՝ փոր­ձե­լով չկրկնել 2015-ի բաց­թո­ղում­նե­րը: Ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը՝ չշռայ­ենք ո­չինչ, մենք չու­նինք շռայլ ըլ­լա­լու ի­րա­ւուն­քը այ­սօ­րուան Հա­յաս­տա­նի մէջ, երբ ըն­կե­րա­յին խնդրի տակ կքած մեր հա­զա­րա­ւոր հայ­րե­նա­կից­նե­րը, հա­նա­պա­զօ­րեայ հա­ցի խնդիր ու­նին: Թող 2015-ին ե­ղած ա­նա­պա­հով ըն­տա­նիք­նե­րու թի­ւը, 2016-ին գո­նէ չշատ­նայ, այդ մէ­կը ար­դէն մեծ ձեռք­բե­րում կ՚ըլ­լայ: Խա­ղա­ղու­թիւն մեր հայ­րեն­իքի սահ­ման­նե­րուն ու մեր զի­նուոր­նե­րու­ն:

ՎԱՌ­ՎԱ­ՌԱ ՀԱՅ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ (Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ո­ղիմ­պիա­կան կո­մի­տէի լրա­տուա­կան բաժ­նի աշ­խա­տա­կից).-

Անց­նող տա­րին լի էր մար­զա­կան վե­րելք­նե­րով եւ ան­կում­նե­րով, լե­ցուն էր ար­դա­րա­ցուած սպա­սե­լիք­նե­րով եւ չար­դա­րա­ցուած­նե­րով: Նա­խաո­ղիմ­պիա­կան տա­րի էր Հա­յաս­տա­նի հա­մար, եւ այս տա­րուան մէջ Հա­յաս­տա­նը ներ­կա­յաց­նող մար­զիկ­նե­րը աչ­քի զար­կին թէ՛ ե­րի­տա­սար­դա­կան եւ թէ մե­ծա­հա­սակ­նե­րու ա­ռաջ­նու­թիւն­նե­րու մէջ: Ու­նե­ցանք Եւ­րո­պա­յի եւ աշ­խար­հի ա­խո­յեան­ներ, ոս­կեայ, ար­ծա­թեայ եւ պրոն­զեայ մե­տա­յլա­կի­րներ, աշ­խար­հի բա­ժա­կի բա­ժա­կա­կիր­ներ: Տա­րին մար­զա­կան ա­ռու­մով յատ­կան­շա­կան էր քա­նի մը տե­սան­կիւ­նէ. տե­ղի ու­նե­ցան Հա­մա­հայ­կա­կան վե­ցե­րորդ խա­ղե­րը, ո­րոնք մաս­նա­կից­նե­րու թի­ւով ան­նա­խա­դէպ էին, Հա­յաս­տա­նը մաս­նակ­ցե­ցաւ Ա­ռա­ջին Եւ­րո­պա­կան խա­ղե­րուն, ո­րոնք տե­ղի ու­նե­ցան Պա­քուի մէջ: Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ո­ղիմ­պիա­կան կո­մի­տէն տօ­նեց իր հիմ­նադր­ման 25-ա­մեա­կը եւ ու­նե­ցաւ նոր ու շքեղ կա­ռոյց եւ շատ մը այլ ի­րա­դար­ձու­թիւն­ներ, ո­րոնք բարձր պա­հե­ցին հայ մար­զա­կան ո­գին:

Յու­սանք, որ 2016-ի Ո­ղիմ­պիա­կան տա­րին բա­րե­բեր կ՚ըլ­լայ Հա­յաս­տա­նին եւ հայ մար­զիկ­նե­րուն հա­մար, ա­նոնք տուն կը վե­րա­դառ­նան միայն յաղ­թա­նակ­նե­րով եւ նուա­ճում­նե­րով: Նո­րա­նոր յա­ջո­ղու­թիւն­ներ կը մաղ­թեմ հայ մար­զիկ­նե­րուն, ո­րոնք Հա­յաս­տա­նի ա­նու­նը բարձր կը պա­հեն աշ­խար­հի մէ­ջ:

ՄԱՐ­ԳԱ­ՐԻՏԱ Ե­ՍԱ­ՅԵԱՆ (Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի ե­րես­փո­խան).-

Եւս քա­նի մը ժամ, եւ 2015-ը կը հե­ռա­նայ՝ ձգե­լով միայն լաւ ու վատ յու­շեր, յաղ­թա­նակ­ներ ու պար­տու­թիւն­ներ, ու­րա­խու­թիւն­ներ եւ տխրու­թիւն­ներ, ցնծու­թիւն եւ ող­բեր­գու­թիւն, գտնուած եւ կոր­սուած պա­հեր, սէ­րեր եւ բա­ժա­նում­ներ, տա­նե­լով մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րին կեան­քէն պա­տա­ռիկ մը, տա­նե­լով տա­րի մը մեր կեան­քէն։

Տա­րին տա­կա­ւին չէ ա­ւար­տած, բայց հե­տե­ւո­ղա­կա­նօ­րէն կ՚եր­թայ դէ­պի իր վախ­ճա­նը, այդ մէ­կը իր ո­րո­շու­մը չէ, այդ­պէս է՝ ի սկզբա­նէ։

Ես իմ կող­մէ սահ­մա­նած եմ տա­րե­վեր­ջեան «մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թիւ­ն», զոր կը ներ­կա­յաց­նեմ տա­րուան ա­ւար­տին հետ:

Տա­րուան մար­դը՝ հայ զինո­ւոր եւ սահ­մա­նա­պահ գիւ­ղա­ցի

Տա­րուան հե­րո­սը՝ հայ զի­նուոր եւ զի­նուո­րի մայր

Տա­րուան սէ­րը՝ հայ զի­նուոր եւ զի­նուո­րին սպա­սող սի­րած ե­րի­տա­սար­դու­հի

Տա­րուան հարս­տու­թիւ­նը՝ հայ զի­նուոր եւ հայ­կա­կան բա­նակ

Տա­րուան հպար­տու­թիւ­նը՝ հայ զի­նուոր եւ հրա­մա­նա­տար

Տա­րուան ձեռք­բե­րու­մը՝ հայ զի­նուոր եւ յաղ­թա­նակ՝ ոչ մէկ մի­լի­մեթ­րով թշնա­մին կրցած է խախ­տել սահ­մա­նը

Տա­րուան ու­րա­խու­թի­ւը՝ հայ զի­նուո­րի վե­րա­դարձ

Տա­րուան ցաւն ու ող­բեր­գու­թիւ­նը՝ հայ զի­նուո­րի կո­րուստ

Տա­րուան հա­ւատքն ու յոյ­սը՝ հայ զի­նուոր եւ հայ­կա­կան պե­տու­թիւ­ն:

ԶԱ­ՌԱ ԲԱ­ԹՈ­ՅԵԱՆ (Disabilityinfo կայ­քի խմբա­գիր).-

Կը շնոր­հա­ւո­րեմ բո­լո­րին Ա­մա­նո­րը եւ Սուրբ Ծնուն­դը։ Կը մաղ­թեմ, որ ա­զատ ապ­րիք, ա­զատ ըլ­լաք բո­լոր տե­սա­կի նա­խա­պա­շար­ում­նե­րէն, կա­պանք­նե­րէն եւ վա­խե­րէն։ Ես կը հա­ւա­տամ, որ ցան­կու­թեան պա­րա­գա­յին կրնանք ըլ­լալ եր­ջա­նիկ այն­տեղ, ուր որ կը փա­փա­քինք, այն մար­դոց հետ, զորս կը սի­րենք եւ այն աշ­խա­տան­քով, զո­ր մեզ կը խան­դա­վա­ռէ։ Հի­մա Հա­յաս­տա­նի մէջ ցուրտ ձմեռ է, մար­դիկ այս­տեղ քիչ կը ժպտին, ոչն­չի կը հա­ւա­տան, նոյ­նիսկ՝ Կա­ղան­դի հրաշ­քին։ Սա­կայն այս մռայլ, ցուրտ ու կի­սա­դա­տարկ քա­ղա­քին մէջ եր­ջա­նիկ եմ։

Շատ կը փա­փա­քէի ան­շուշտ, որ հե­ռուն գտնուող իմ հայ­րե­նա­կից­նե­րը Հա­յաս­տան ապ­րէին, բայց ին­ծի հա­մար կա­րե­ւո­րը այն է, որ եր­ջա­նիկ ու ա­զատ ըլ­լաք, ուր որ ալ ապ­րիք, որ­քան որ ալ հե­ռու գտնուիք։

Յոյ­սով եմ, օր մը կը հան­դի­պինք։ Աս­տուած պա­հա­պան ձե­զի եւ ձեր սի­րե­լի­նե­րու­ն։

­ԳԱ­ՅԻԱ­ՆԷ ՄԱՐ­ԿՈ­ՍԵԱՆ (Տե­սա-լսո­ղա­կան լրագ­րող­նե­րու ըն­կե­րակ­ցու­թեա­ն հան­րա­յին կա­պե­րու խորհր­դա­տու).-

Տա­րե­մու­տը միշտ իւ­րա­յա­տուկ է ու խոս­տմ­­նա­լից... Ան կը լեց­նէ մար­դոց հո­գի­նե­րը սպա­սու­մով ու հա­ւա­տով, որ Նոր տա­րուան ըն­թաց­քին կ՚ար­դա­րա­նան բո­լոր յոյ­սերն ու ակն­կա­լիք­նե­րը, կ­­՚ի­րա­կա­նա­նան ա­նոնց ա­մե­նանուի­րա­կան ե­րա­զանք­նե­րը:

Ես կ­­՚ու­զէի, որ Նոր տա­րիին մենք նախ եւ ա­ռաջ փոր­ձէինք հասկ­նալ, թէ ի՞նչ ակն­կա­լիք­նե­րու կը սպասուին մեզ­մէ եւ աշ­խա­տէինք ար­դա­րաց­նել մեր սի­րե­լի­նե­րուն յոյ­սերն ու վստա­հու­թիւ­նը, ջանք չխնա­յէինք ի­րա­կա­նու­թիւն դարձ­նե­լու հա­մար ա­նոնց ե­րա­զանք­նե­րը...

Ես կը փա­փա­քէի, որ ա­մէն մէկս մեր տե­ղը կա­տա­րէր իր­մէ կա­խեալ ա­մէն հնա­րա­ւո­րը՝ աշ­խար­հը ա­ւե­լի լա­ւաց­նե­լու եւ կեան­քը ա­ւե­լի գե­ղե­ցիկ ու ա­պա­հով դարձ­նե­լու հա­մար:

Կը պատ­կե­րաց­նէ՞ք, թէ այդ պա­րա­գա­յին ի՜նչ եր­ջա­նիկ տա­րի մը կ­­՚ըլ­լայ 2016 թուա­կա­նը...:

- վերջ -