ԺՈՂՈՎՐԴԱԿԱՆ ՎԱՐՊԵՏՈՒՀԻՆ

Ան­կա­խու­թեան տօ­նի շա­բա­թը լե­ցուն է ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րով: Հա­յաս­տան ժա­մա­նած են բազ­մա­թիւ հիւ­րեր՝ աշ­խար­հի զա­նա­զան եր­կիր­նե­րէ՝ մաս­նակ­ցե­լու Ան­կա­խու­թեան տօ­նա­կա­տա­րու­թեան մի­ջո­ցա­ռում­նե­րուն, յա­ռա­ջի­կայ օ­րե­րուն տե­ղի ու­նե­նա­լիք ցու­ցա­հան­դէս­նե­րուն, 24 Սեպ­տեմ­բե­րին՝ Հա­մա­հայ­կա­կան եր­գի փա­ռա­տօ­նին, միա­ժա­մա­նակ Կի­րա­կի օ­րը, ժա­մը 17.00-ին՝ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի մէջ ներ­կայ գտնուե­լու Սուրբ Միւ­ռո­նի օրհ­նու­թեան ա­րա­րո­ղու­թեա­ն, որ կը կա­տա­րուի ձե­ռամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Ծայ­րա­գոյն Պատ­րիարք եւ Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սին:

Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սու­թեան Տե­ղե­կա­տուու­թեան հա­մա­կար­գի տնօ­րէ­նի ժա­մա­նա­կա­ւոր պաշ­տօ­նա­կա­տար Տ. Զա­քա­րիա Վար­դա­պետ Բա­ղու­մեան ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ին տրա­մադ­րած իր հե­տաքրք­րա­կան տե­ղե­կու­թիւն­նե­րուն մէջ այս ան­գամ խօ­սե­ցաւ նուի­րակ­նե­րու եւ Միւ­ռո­նօրհ­նու­թեան վե­րա­բե­րող այլ ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րու մա­սին, ո­րով ալ կ՚ա­ւար­տենք Ան­կախ Հա­յաս­տա­նի չոր­րորդ Միւ­ռո­նօրհ­նու­թեա­ն նուի­րուած մեր անդ­րա­դարձ­նե­րու շար­քը:

ՆՈՒԻ­ՐԱԿ­ՆԵ­ՐԸ

Դա­րեր շա­րու­նակ հա­յոց ի­րա­կա­նու­թեան մէջ Սուրբ Միւ­ռո­նը օրհ­նուե­լէ յե­տոյ բաշխուած է Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տին կող­մէ հայ­կա­կան զա­նա­զան գաղ­թօ­ճախ­ներ ու­ղար­կուած նուի­րակ­նե­րուն մի­ջո­ցաւ: Ա­նոնք կը շրջէին հայ­կա­կան հա­մայնք­նե­րով, Սուրբ Էջ­միած­նի եւ Հա­յոց Հայ­րա­պե­տի օրհ­նու­թիւ­նը կը փո­խան­ցէին մար­դոց, Սուրբ Միւ­ռո­նը կը բաժ­նէին, ինչ­պէս նաեւ կը հա­ւա­քէին Մայր Ա­թո­ռին տրուող նուէր­նե­րը: Հայ ժո­ղո­վուր­դի հա­մար դա­րեր շա­րու­նակ ազ­գա­պահ­պան ու ե­կե­ղե­ցա­պահ­պան մեծ նշա­նա­կու­թիւն ու­նե­ցած է նուի­րա­կու­թիւ­նը: Նուի­րակ­նե­րը գաղ­թաշ­խար­հի հա­յու­թեա­ն կը պատ­մէին հայ­րե­նի երկ­րի մա­սին, որ թէեւ առ­կայ դժնդակ պայ­ման­նե­րուն՝ կայ եւ կան­գուն է հա­յոց աշ­խար­հը նուի­րա­կան իր սրբու­թիւն­նե­րով օ­ծուն:

Նուի­րակ­նե­րը չու­նէին հաս­տա­տուն նըս-տա­վայր, ինչ­պէս որ թե­մա­կալ ա­ռաջ­նոր­դինն է: Ըլ­լա­լով Կա­թո­ղի­կո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը՝ այս կամ այն բնա­կա­վայ­րին մէջ, ա­նոնք կը կար­գա­ւո­րէին ե­կե­ղե­ցա­կան հա­մայնք­նե­րու կեան­քը եւ հա­շուե­տու կ՚ըլ­լա­յին միայն Հա­յոց Հայ­րա­պե­տին:

Տ. Զա­քա­րիա Վար­դա­պետ Բա­ղու­մեան կը նշէ, որ Սուրբ Միւ­ռո­նը հայ­կա­կան գաղ­թօ­ճախ­ներ տա­նե­լու մա­սին ա­ռա­ջին յի­շա­տա­կու­թիւն­նե­րէն մէ­կը պահ­պա­նուած է Մես­րոպ Ա. Ար­տա­զե­ցի (1359-1372) Կա­թո­ղի­կո­սի կոն­դա­կին մէջ՝ ուղ­ղուած Լվո­վի հա­յու­թեա­ն: Մես­րոպ Կա­թո­ղի­կո­ս կոն­դա­կի մէջ կը նշէ, որ թե­մի ա­ռաջ­նորդ կը նշա­նա­կէ Գրի­գո­րիս Սրբա­զա­նը եւ ա­նոր մի­ջո­ցաւ նաեւ Միւ­ռոն կ՚ու­ղար­կէ: Իսկ ար­դէն նուի­րա­կի մի­ջո­ցաւ Միւ­ռո­նը ար­տեր­կիր տա­նե­լու մա­սին վա­ղա­գոյն տե­ղե­կու­թիւ­նը պահ­պա­նուած է լե­հա­հա­յե­րուն ուղ­ղուած Թէո­դո­րոս Բ. Կի­լի­կե­ցիի (1382-1392) կոն­դա­կին մէջ:

«Նուի­րա­կը այն անձն էր, որ կ՚ա­պա­հո­վէր Սուրբ Էջ­միած­նի եւ տուեալ հա­մայն­քի կա­պը՝ Սուրբ Միւ­ռո­նի օգ­նու­թեամբ յի­շեց­նե­լով ա­նոնց՝ ի­րենց հո­գե­ւոր ծննդա­վայ­րին մա­սի­ն», կը նշէ Տ. Զա­քա­րիա Վար­դա­պետ Բա­ղու­մեան:

Նուի­րակ­նե­րը ի­րենց հետ կը տա­նէին Սուրբ Միւ­ռո­նը եւ Հայ­րա­պե­տա­կան կոն­դա­կը, ո­րոնցմով կը հաս­տա­տուէին անոնց ինք­նու­թիւ­նը եւ ի­րա­ւա­սու­թիւն­նե­րը, քան­զի ո­րոշ հո­գե­ւո­րա­կան­ներ նուի­րա­կի ա­նուան տակ կը շա­հա­գոր­ծէին մար­դի­կը եւ կը վնա­սէին Սուրբ Էջ­միած­նի հե­ղի­նա­կու­թիւ­նը: Այն ժա­մա­նակ չկա­յին այ­սօ­րուան փո­խադ­րա­մի­ջոց­նե­րը, եւ նուի­րակ­նե­րը ստի­պուած էին շրջա­գա­յիլ քա­րա­ւան­նե­րով, նա­ւե­րով եւ այլ հա­սա­նե­լի ձե­ւե­րով: Ա­նոնք ա­պա­հո­վագ­րուած չէին բնա­կան ա­ղէտ­նե­րէ, ար­հա­ւիրք­նե­րէ եւ ա­ւա­զա­կա­յին յար­ձա­կում­նե­րէ, եր­բեմն ալ կը յայտ­նուէին ար­կած­նե­րու մէջ:

Տ. Զա­քա­րիա Վար­դա­պետ Բա­ղու­մեան կը յի­շեց­նէ Սուրբ Էջ­միած­նի նուի­րակ Յով­հան­նէս Պոն­տա­ցի Ե­պիս­կո­պո­սին ա­ռըն­չուող դէպք մը, երբ ան, 1762 թուա­կա­նի 20 Յու­նուա­րին Պաս­րա­յէն նաւ կը նստի եւ քա­ռա­սուն օր յե­տոյ կը հաս­նի Հնդկաս­տա­նի Սու­րաթ քա­ղա­քը, ուր­կէ ալ նա­ւով կը շար­ժուի դէ­պի հա­յա­շատ Կալ­կա­թա: Վաթ­սու­նօ­րեայ նա­ւա­վա­րու­թիւ­նէն յե­տոյ, երբ գրե­թէ հա­սած էին Կալ­կա­թա, փո­թո­րի­կը կը կոր­ծա­նէ նա­ւը, նուի­րա­կը եւ չորս այլ հա­յեր հրաշ­քով կը փրկուին: Դժբախ­տա­բար, ջու­րը տա­րած էր նուի­րա­կի սնտու­կը, ո­րուն մէջ էին Միւ­ռո­նը, ա­նոր գիր­քերն ու կոն­դա­կը: Աստ­ու­ծոյ նա­խախ­նա­մու­թեամբ քա­նի մը օր վերջ պա­տա­հա­բար կը յայտ­նուի սնտու­կը, ո­րուն մէջ անվ­նաս մնա­ցած էր միայն Միւ­ռո­նը: Բայց այդ դէպ­քէն ետք ալ նուի­րա­կը հանգս­տու­թիւն չէ գտած։ Ան քա­ռա­սուն օր շա­րու­նակ ստի­պուած ե­ղած է փախ­չիլ ա­ռիւծ­նե­րէ՝ ու­տե­լով ինչ որ գտած է: Վեր­ջա­պէս 1763 թուա­կա­նի 15 Յու­նուա­րին նուի­րա­կը կը հաս­նի Հնդկաս­տա­նի Սէյ­տա­պատ քա­ղա­քը, որ այ­սօր Կալ­կա­թա­յէն ինք­նա­շար­ժով չորս ժա­մուան ճա­նա­պարհ է:

«Այս մէ­կը պատ­մա­կան փաստ մըն է, ո­ր ցոյց կու տայ, թէ ինչ­պի­սի դժուա­րու­թիւն­ներ յաղ­թա­հա­րած են նուի­րակ­նե­րը՝ ժո­ղո­վուր­դին Միւ­ռո­նը հասց­նե­լու հա­մա­ր»:

Տ. Զա­քա­րիա Վար­դա­պետ Բա­ղու­մեան ան­գամ մը եւս ա­ւե­լորդ չի նկա­տեր նշե­լու Միւ­ռո­նի հրա­շա­գործ զօ­րու­թեան մա­սին. «Մեր մա­տե­նագ­րու­թեան մէջ պահ­պա­նուած են բա­զում պատ­մու­թիւն­ներ, ո­րոնց մէջ ան­գամ մը եւս կ՚ընդգ­ծուին հա­յոց Միւ­ռո­նի իւ­րա­յատ­կու­թիւնն ու ա­ռանձ­նա­յատ­կու­թիւ­նը: Այս­պէս՝ Գրի­գոր Դա­րա­նաղ­ցի (1576-1643) ժա­մա­նա­կա­գիր վար­դա­պե­տը, նկա­րագ­րե­լով 1605 թուա­կա­նի ձմրա­ն տե­ղի ու­նե­ցած Միւ­ռո­նօրհ­նու­թիւ­նը, նշած է, որ ե­ղա­նա­կը սաս­տիկ ցուրտ էր, նոյ­նիսկ ա­տամ­նե­րը կը կրճտէին: Բայց երբ հին Միւ­ռո­նի մա­կար­դը կը լեց­նեն նո­րի մէջ եւ կ՚օրհ­նեն Ս. Գրի­գոր Լու­սա­ւոր­չի Ա­ջով, կաթ­սան կը սկսի ե­ռալ եւ գո­լոր­շի դուրս կ՚ել­լէ: Գրի­գոր Վար­դա­պե­տը ձեռ­քե­րը կը մօ­տեց­նէ կաթ­սա­յին եւ կը տաքց­նէ: Տա­ճիկ­նե­րու մե­ծա­ւոր Ղուլ Ա­ղա­սին, զոր կը կո­չէին Տա­ւուտ Ա­ղա, նոյն­պէս կը մօ­տե­նայ կաթ­սա­յին, ձեռ­քե­րը կը հպէ կաթ­սա­յի կո­ղին եւ ի լուր ա­մէն­քին, կ՚ը­սէ. «Հա­ւա­տա­ցի, ինչ որ լսած էի Մե­ռո­նի մա­սի­ն»: Ըստ ժա­մա­նա­կագ­րի՝ այլ հրաշք­ներ նոյն­պէս կա­տա­րուած ե­ն»:

Ինչ­պէս կը նշէ Տ. Զա­քա­րիա Վար­դա­պետ Բա­ղու­մեան՝ Հա­յոց Ե­կե­ղե­ցիին մէջ պատ­րաս­տուող Սրբա­լոյս Միւ­ռո­նը իր բա­ղադ­րու­թեամբ եւ խոր­հուր­դով կը տար­բե­րի միւս ե­կե­ղե­ցի­նե­րու օրհ­նած իւ­ղէն: Ան պա­տա­հա­կան չի նկա­տեր այն, որ մեր հա­րուստ ձե­ռագ­րա­կան աշ­խար­հին մէջ պահ­պա­նուած են բա­զում գրչագ­րեր, ո­րոնք կ՚անդ­րա­դառ­նան Միւ­ռո­նի կա­նո­նին, խորհուր­դին, անհ­րա­ժեշտ նիւ­թե­րուն եւ այս սրբա­զան Իւ­ղին ա­ռըն­չուող այլ խնդիր­նե­րու: «Մա­նա­ւանդ մեծ հե­տաքրք­րու­թիւն կը ներ­կա­յաց­նեն այն ձե­ռագ­րե­րը, ո­րոնք ման­րա­մասն կ՚անդ­րա­դառ­նան Միւ­ռո­նի հա­մար անհրա­ժեշտ նիւ­թե­րուն: Ա­սոր ա­ռըն­չուող մե­զի հա­սած ա­մե­նէն հին ձե­ռա­գի­րը 1461 թուա­կա­նին ըն­դօ­րի­նա­կուած Մաշ­տո­ցեան Մա­տե­նա­դա­րա­նի ձե­ռա­գիր թիւ 4997 ձե­ռա­գիրն է, ո­րուն մէջ կը նշուի քա­ռա­սուն բոյ­սե­րու եւ նիւ­թե­րու մա­սին: Այլ ձե­ռագ­րե­րու մէջ նիւ­թե­րուն քա­նա­կը կը հաս­նի մին­չեւ յի­սու­նու­թի: Հե­տաքրք­րա­կան է, որ նմա­նաբ­նոյթ ձե­ռա­գիր մա­տեան­նե­րու մէջ կը բա­ցա­կա­յի ձի­թապտ­ու­ղի ձէ­թի մա­սին յի­շա­տա­կու­թիւ­նը, քան­զի բո­լո­րին ալ պարզ էր, որ ա­ռանց ձի­թաիւ­ղի անհ­նար է Միւ­ռոն պատ­րաս­տել: Միւ­ռո­նի նիւ­թե­րու ու­սում­նա­սի­րու­թիւ­նը եւ ա­նոնց աշ­խար­հագ­րա­կան տա­րա­ծուա­ծու­թեան տե­սան­կիւ­նէ վեր­լու­ծու­թիւ­նը կը փաս­տեն, որ այդ բոյ­սե­րու մեծ մա­սը կ՚ա­ճի մեր­ձա­րե­ւա­դար­ձա­յին եւ ա­րե­ւա­դար­ձա­յին կլի­մա­յա­կան գօ­տի­նե­րու մէ­ջ», կ՚ը­սէ ան:

ՄԻՒ­ՌՈ­ՆՕՐՀ­ՆՈՒ­ԹԵԱՆ ՔԱ­ՐՈԶ­ՆԵՐ

Կի­րա­կի, 27 Սեպ­տեմ­բե­րին հա­մայն հա­յու­թիւ­նը պի­տի ունկնդ­րէ Ան­կախ Հա­յաս­տա­նի չոր­րորդ Միւ­ռո­նօրհ­նու­թեան քա­րո­զին: Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սի քա­րո­զը, վստահ, իր մէջ պի­տի նե­րա­ռէ հայ մար­դու այ­սօ­րուան կեան­քի դժուա­րու­թիւն­նե­րը ու­ղեն­շող կէ­տեր: Միւ­ռո­նօրհ­նու­թեան խոր­հուր­դին ա­ռըն­չուած իւ­րա­քան­չիւր ոք տուն պի­տի դառ­նայ հա­մո­զու­մով, որ ա­մէն մէկ դժուա­րու­թիւն կա­րե­լի է յաղ­թա­հա­րել՝ ե­թէ հա­ւա­տա­ւոր մար­դու ճա­նա­պար­հին ա­նոր ու­ղե­կիցն է ազ­գա­յին կնի­քը:

1996 թուա­կա­նի 8 Սեպ­տեմ­բե­րի Միւ­ռո­նօր­հու­թեան քա­րո­զի ժա­մա­նակ Գա­րե­գին Ա. Կա­թո­ղի­կո­սը սա­պէս ը­սած է.

«Միւ­ռո­նը ոչ միայն Աս­տուա­ծա­յին կնիքն է Ս. Հոգ­ւոյն, այ­լեւ՝ «Ճակ­տի գի­ր»ին պէս ազ­գա­յին դրոշ­մը հայ մար­դու իւ­րա­յա­տուկ կեր­պա­րին եւ ինք­նու­րոյն դի­մագ­ծու­թեա­ն: Միւ­ռո­նը մեր քրիս­տո­նէա­կան հայ­կա­կա­նու­թեան խորհր­դա­նիշն է, մեր ինք­նու­թեան եւ ար­ժա­նա­պատ­ւու­թեան ցու­ցա­նի­շը, մեր միու­թեան սրբա­զան շա­ղա­խը, մեր հո­գե­կան կեան­քի ա­ւի­շը, որ մեր հո­գե­ւոր ծա­ռի՝ Հա­յոց Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ ար­մատ­նե­րէն կ՚ար­տաբխի որ­պէս կեն­սայ­նու­թեան եւ պտղա­բե­րու­թեան աղ­բիւր: Հին Միւ­ռո­նը այ­սօր ա­հա խառ­նուե­ցաւ նո­րին մէջ եւ մեր Ե­կե­ղե­ցւոյ դա­րա­ւոր կեան­քի ան­բե­կա­նե­լի շա­րու­նա­կա­կա­նու­թեան զօ­րու­թիւ­նը լե­ցուց մեր հո­գի­նե­րուն մէջ՝ մեր նոր կեան­քին որ­պէս մղիչ ուժ եւ մեր ազ­գա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թեան որ­պէս կաթ մայ­րե­նի եւ հաց կեն­դա­նի»:

Մէկ այլ հա­տուած, այս ան­գամ՝ Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սի 2008 թուա­կա­նի 28 Սեպ­տեմ­բե­րին տրուած Միւ­ռո­նօրհ­նու­թեան քա­րո­զէն:

«Ս. Միւ­ռո­նի դրոշ­մով կը ճանչ­նանք, կ՚ապ­րինք, կը զգանք եւ կը պահ­պա­նենք մեր հայ եւ քրիս­տո­նեայ ինք­նու­թիւ­նը, մեր ազ­գա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թիւ­նը: Միւ­ռո­նադ­րոշմ յաղ­թած ենք վասն հա­ւատ­քի եւ վասն հայ­րե­նեաց կե­նաց եւ մա­հու մեր բո­լոր պա­տե­րազմ­նե­րուն, մեր գո­յու­թեան եւ լի­նե­լիու­թեան բո­լոր մար­տե­րուն: Միւ­ռո­նի զօ­րու­թեամբ եւ լոյ­սով միա­ւո­րած ենք եւ կը միա­ւո­րենք մեր ան­ցեա­լը, ներ­կան եւ մեր զա­ւակ­նե­րուն ա­պա­գան: Միւ­ռո­նօրհ­նու­թիւ­նը, սի­րե­լի հա­յոր­դի­ներ, կոչ է եւ հրա­ւէր ազ­գիս՝ մնա­լու սրբու­թեան շնոր­հի մէջ, մեր­ժե­լու չարն ու չա­րի գոր­ծե­րը եւ մեր կեան­քին մէջ անս­տուեր պահ­պա­նե­լու Տի­րոջ Ա­ւե­տա­րա­նի լոյ­սը: Միւ­ռո­նօրհ­նու­թիւ­նը պատ­գամ է ապ­րե­լու Քրիս­տո­սով, ըն­թա­նա­լու Քրիս­տո­սի հետ, քան­զի Ս. Միւ­ռո­նով ի Քրիս­տոս մկրտուած՝ Քրիս­տո­սով հան­դեր­ձա­ւո­րուե­ցանք: Տի­րոջ հետ, տէ­րու­նա­պար­գեւ սի­րով միայն պի­տի գե­րա­կա­յեն մեր կեան­քին մէջ բա­րու­թիւնն ու ար­դա­րու­թիւ­նը, մեր սիր­տե­րուն մէջ ան­սա­սան ու ան­բիծ պի­տի մնայ մեր հայ­րե­րու սուրբ հա­ւատ­քը եւ մեր ու­ղին ըլ­լայ բազ­մար­դիւնք ու բա­րե­յոյս...:

«Ժո­ղո­վուրդ հա­յոց, ժո­ղո­վուրդ շնոր­հըն­կալ եւ յաղ­թա­կան, որ դա­րէ դար ապ­րածդ կեան­քով, սխրա­լի վկա­յու­թիւն­նե­րով հա­ւա­տա­րիմ ես Սուրբ Էջ­միած­նով Աստ­ու­ծոյ հետ հաս­տա­տած ուխ­տիդ, հա­նա­պազ նո­րո­գուէ հա­ւատ­քով, պայ­ծա­ռա­ցիր ե­կե­ղե­ցա­շէն եւ հայ­րե­նա­նուէր գոր­ծոց ար­դար ու բա­րի ար­գա­սիք­նե­րով, որ Աս­տու­ծոյ օրհ­նու­թեան ներ­քոյ յա­ւերժ ան­սա­սան մնայ Քրիս­տո­սապ­սակ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծի­նը, միշտ ապ­րի ա­զատ ու ինք­նիշ­խան, Ա­րա­րա­տով յա­ւերժ թա­գադ­րեալ մեր Հայ­րե­նի­քը, եւ հայ կեան­քը լոյ­սով նա­յի գա­լի­քի­ն»:

ԱՆԱՀԻՏ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

Հա­յաս­տա­նի Ժո­ղովր­դա­կան վար­պետ, Զի­նեալ ու­ժե­րու հո­գե­ւոր ա­ռաջ­նոր­դու­թեան դրօ­շի եւ Ա­շոտ Եր­կա­թի Խա­չի դրօ­շի հե­ղի­նակ, ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թեան վար­պե­տու­հի Ա­նա­հիտ Կա­րա­պե­տեան ար­դէն քսան­հինգ տա­րիէ ի վեր՝ իր իւ­րո­վի ծա­ռա­յու­թիւ­նը  կը մա­տու­ցէ Հայ Ե­կե­ղե­ցւոյ: Ան կ՚ա­սեղ­նա­գոր­ծէ եւ ե­կե­ղե­ցիին կը նուի­րա­բե­րէ հո­գե­ւո­րա­կան­նե­րու զգեստ­ներ, սուրբ խո­րան­նե­րու, խա­չե­րու, սկիհ­նե­րու ծած­կոց­ներ, վա­րա­գոյր­ներ, շուր­ջառ­ներ, մա­շիկ­ներ ու դրօշ­ներ:

Վար­պե­տու­հին 100-ա­մեա­կի առ­թիւ պատ­րաս­տած եւ ե­կե­ղե­ցիին նուի­րած էր ծի­սա­կան բո­լոր սրբու­թիւն­նե­րուն ծած­կոց­նե­րը:

Այս տա­րի Ա­նա­հիտ Կա­րա­պե­տեա­նի ձե­ռամբ պատ­րաստուած են նաեւ միւ­ռո­նի կաթ­սա­յի եւ միւ­ռո­նա­թափ ա­ղաւ­նիի ծած­կոց­նե­րը:

Ծած­կոց­նե­րու կտոր­նե­րու ընտ­րու­թիւ­նը ան կա­տա­րած է Յով­նան Սրբա­զա­նի հետ միա­սին, իսկ զար­դա­նախ­շե­րը գծագ­րած է ինք­նու­րոյն` օգ­տուե­լով հայ­րա­բա­նու­թե­նէն, հայ ման­րան­կար­չու­թեան հարս­տու­թե­նէն, ո­րոշ տե­ղեր նաեւ ինք­նու­րոյն ստեղ­ծա­գոր­ծած է:

Միւ­ռո­նի կաթ­սա­յի ծած­կո­ցը գօ­տե­ւո­րուած է հրեշ­տակ­նե­րով, սե­րով­բէ­նե­րով եւ քե­րով­բէ­նե­րով, ո­րոնք ա­ռանձ­նա­ցուած են նուրբ զար­դա­նախ­շե­րով: Մէջ­տե­ղը կայ՝ խա­չը, իսկ կա­փա­րի­չի հա­տուա­ծին վրայ՝ ա­ւե­տա­րա­նա­կան թռչուն­ներ, ո­րոնք կ՚ե­լու­զուին ա­ւե­տա­րա­նա­կան շու­շա­նի բա­րակ եւ նուրբ նախ­շա­զար­դով:

Շղար­շը թա­փան­ցիկ է, նման հար­սի քօ­ղի, զար­դա­րուած է ոս­կե­թել զար­դա­նախ­շե­րով, իսկ միւ­ռո­նա­թափ ա­ղաւ­նիի­նը՝ բազ­մա­գոյն ծա­ղիկ­նե­րով եւ թի­թեռ­նե­րով:

Վար­պե­տու­հին նուրբ ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թեամբ անվ­նաս ա­սեղ­նա­գոր­ծած է ծած­կոց­նե­րը, այ­նու­հե­տեւ զար­դա­րած է մար­գա­րիտ­նե­րով եւ նռնա­քա­րե­րով: Ե­կե­ղե­ցա­կան կար­գի հա­մա­ձայն, ծած­կոց­նե­րը, մինչ կի­րա­ռու­թիւ­նը կ՚օրհ­նուին եւ կը սրբա­գոր­ծուին:

Աստեղնագործուհի Ա­նա­հիտ Կա­րա­պե­տեա­ն հա­մո­զուած է, որ ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թիւ­նը Աս­տու­ծոյ տուած շնորհն է: Ան ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թեամբ սկսած է զբա­ղիլ ուշ տա­րի­քին: Խո­րա­պէս ու­սում­նա­սի­րե­լով Աս­տուա­ծա­շուն­չը, պատ­մա­կան բո­լոր կա­րե­ւոր ի­րա­դար­ձու­թիւն­ներն ու փաս­տե­րը՝ Ա­նա­հիտ Կարապետեան այդ բոլորը ներ­կա­յա­ցու­ցած է իր ձե­ռա­գործ աշ­խա­տանք­նե­րուն մէջ:

Հո­գե­ւոր թե­մա­յով ա­նոր ա­ռա­ջին ա­սեղ­նա­գործ աշ­խա­տան­քը կը կո­չուի «Խաչ­քա­ր»:

Քսան տա­րի ա­ռաջ ան «Խաչ­քա­ր­»ը փո­խան­ցած է Ա­մե­նայն Հա­յոց Վազ­գէն Ա. Կա­թո­ղի­կո­սին, որ այդ ժա­մա­նակ մա­հա­մերձ ե­ղած է:

Ժո­ղովր­դա­կան վար­պե­տու­հին մեծ ցան­կու­թիւն ու­նի ե­կե­ղե­ցիին կից հիմ­նել դպրոց մը՝ ա­ռանց տա­րի­քա­յին սահ­մա­նա­փակ­ման: Դպրո­ցին այ­ցե­լու­նե­րը, բա­ցի ա­սեղ­նա­գոր­ծա­կան հմտու­թիւն­նե­րէ, կը ստա­նան նաեւ հո­գե­ւոր դաս­տիա­րա­կու­թիւն:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ