30 ԱՐ­ԾԱԹ

Այս­քան դրա­մով Յու­դան ծա­խեց Յի­սուս Քրիս­տո­սը. այս­պէս կը գրէ Ա­ւե­տա­րա­նը։ Հա­ւատ­քի եւ գա­ղա­փա­րի ըն­կալ­ման պա­կա՞սն էր, թէ նիւ­թա­պաշ­տու­թեան տի­րա­պե­տու­թիւ­նը Յու­դա­յի հո­գիին մէջ, մօտ 2000 տա­րի ա­ռաջ, որ կը յաղ­թէր ո­րե­ւէ այլ զգաց­մուն­քի կամ հա­ւատ­քի։ Դժբախ­տա­բար, այ­սօր եւս հա­մա­տա­րած է նիւ­թա­պաշտ­ութ­եան այդ նոյն ա­նող­ոք եւ ան­տար­բեր զգաց­մունք­ը հան­դէպ հա­ւատք­ին, գա­ղա­փար­ին եւ ազ­գա­յին ոգ­իին։ Տի­րա­կալն­եր­ու կարգ­էն սկսեալ մ­­ինչ­եւ մարդ­կայ­ին խո­նարհ ա­րա­րա­ծը, այ­սօր հեւ­իհ­եւ ար­շաւ­ի մէջ է նիւ­թի եւ ու­ժի տի­րա­նալ­ու մոլ­ուցք­ով, ա­ռանց դոյզն իսկ հե­տաքրք­րութ­եան կամ ու­շադ­րութ­եան մարդ­կայ­ին բա­նա­կա­նութ­եան, ի­րա­ւունք­ին եւ հա­ւատ­քին։

Այ­սօր ուն­ինք շերտ մը հայր­են­իք մեր պատ­մա­կան հայր­են­իք­էն մնա­ցած։ Փո­խա­նակ զայն պա­հե­լու, պահ­պա­նել­ու եւ օգն­ել­ու, որպ­էսզ­ի ան հզ­­օ­րա­նայ, բար­գա­ւա­ճի եւ դառ­նայ աշ­խար­հա­տա­րած հա­մայն հայ­ութ­եան օր­րա­նը եւ բնա­կա­վայր­ը իր վաղ­եմ­ի հող­եր­ով, շատ­եր կ՚աշ­խատ­ին դա­ւա­ճա­նել ա­նոր, որպ­էսզ­ի հա­մայն հայ ազգ­ը կորսնցն­է իր ուն­ե­ցած այն շ­­երտ մը հայր­են­իք­ը։

Յատ­ուկ նպա­տակ­ներ­ով Սպան­իա­յէն ճամ­բայ ե­լած եր­եք հայ պար­մա­նուհ­ին­եր­ու հոգ­ին­եր­ը ար­դէն ծախ­ուած էին օ­տա­րին, յան­ուն մի քան­ի ար­ծաթ­ի, դա­ւա­ճա­նել­ու հա­մար իր­ենց իսկ հայր­ե­նի­քին. Հա­յաս­տան­ի՜ն։ Իսկ ի՞նչ եւ ո­րո­՞ւ պատուի­րա­կու­թե­ամբ ճամ­բայ ե­լած է­ին ա­նոնք դէ­պի հայ­րե­նի­ք, «ա­րա­բա­կան գա­րո­՞ւնը­» բե­րե­լու Հա­յաս­տան, այն­տեղ Ֆրան­սա­յի կամ Եւ­րո­պա­յի նման ար­տա­հերթ կա­ցու­թե­ան ստե­ղծմա՞ն, թէ պար­զա­պէս իշ­խա­նու­թե­ան «յե­ղա­փո­խու­թե­ան» նպա­տակ­նե­րո­վ։ Հա­պա այն խմբա­կը, որ միա­ցած էր կամ կը գոր­ծէ­ր ի­րե­նց հետ հայ­րե­նի­քի սահ­ման­նե­րէ­ն ներս, ա­նոնք ինչ­պի­սի­՞ պատ­ճա­ռա­բա­նու­թի­ւննե­ր պի­տի ներ­կա­յաց­նէ­ին հայ ազ­գի զա­ւակ­նե­րուն, ո­րո­նք ան­մեղ զո­հե­րը պի­տի դառ­նա­յի­ն ա­նոնց ստա­ցած մի քա­նի ար­ծա­թի­ն փո­խա­րէն։ Բո­լոր ազ­գեր­ու մէջ ե­ղած են եւ կան դա­ւա­ճան­ներ, ո­րոն­ք յա­նուն նիւ­թա­կա­նի «ծա­խած» են ի­րեն­ց ազ­գա­յին եւ մարդ­կա­յին բո­լոր բա­րո­յա­կան սկզբունք­ներ­ը, հո­գեպ­էս եւ ֆի­զիք­ա­պէս յանձ­նու­ե­լով ա­նոր մութ, հո­գէա­խտ ու ա­նո­րոշ ու­ղին­ե­րու­ն։ Հայ ազ­գին մէջ եւս, դժբախ­տա­բար, պա­րա­գան նոյնն է եւ մին­չեւ այ­սօր, կը տես­նեն­ք ն­ման պա­րա­գա­ներ։ Հայ­րե­նա­սի­րու­թեան ու­սուց­ման կամ ըն­կալ­ման պա­կա՞սն է պատ­ճա­ռը մեր ազ­գի զա­ւակ­ներ­ուն մօտ, ան­շուշտ ո՜չ, եւ ա­նոր փաս­տը ա­կնե­րե­ւօ­րէն ե­րան­գա­ւո­րուած է հայ­րե­նի­քի սահ­ման­նե­րուն վրայ զո­հուած մեր զա­ւակ­նե­րուն ա­րիւ­նով։ Եւ սա­կայն դժբախ­տա­բար, կան նման ա­րա­րած­ներ, ո­րոնց անձ­նա­սէր եւ կոր­սուա­ծ հո­գի­նե­րը ա­րդէն կը պատ­կա­նին օ­տա­րին, պատ­րաստ նոյ­նիսկ դա­ւա­ճա­նե­լու հա­մար ի­րե­նց հա­ւատ­քին, հայ­րե­նի­քին եւ ազ­գին։­

Ան­սե­թե­ւե­թ հար­ցին խնդրոյ կո­րի­զը կը բա­ցա­յայ­տուի՞ ա­րդեօ­ք միայ­ն ձերբ­ա­կա­լուա­ծ ան­հատ­նե­րու թի­ւով եւ յայտ­նա­բե­րուա­ծ զի­նա­մթեր­քով, ո­րոնք բա­ւա­րար էին ստեղ­ծե­լու քաո­սա­յին մթնո­լորտ, թէ տա­կա­ւին գո­յութ­իւն ու­նի թ­­ա­քուն ան­հատ­նե­րու մեղս­ակ­ցու­թեամ­բ մաս­նակ­ցու­թիւն եւ յե­տին նպա­տակ­նե­րու գոր­ծադ­րու­թեան ծրա­գիր­ներ։ Ինչ­պի­սի­՞ պա­տի­ժի ա­րժա­նի պ­­ի­տի ը­լլան այս հայ­րե­նա­դաւ­նե­րը, այդ այ­լեւս հայ ազ­գին ո­րո­շումն է ա­յսօր։

Յու­դան դուրս գա­լով զղջաց ը­րա­ծ ս­խա­լին վրայ եւ ինք­նաս­պան ե­ղաւ։ Իսկ «մեր» յու­դա­նե­րը ա­տի­կա նոյ­նիսկ չմտա­ծե­ցի­ն ը­նե­լ, ի­րենց պատ­ճա­ռած հայ­րե­նա­դա­ւու­թեան սեւ ա­րա­տը գ­­ո­նէ բեր­նա­խուփ վե­րաց­նե­լու հա­մար, ար­դեօք որ­քա­նո՞վ կոր­սուա­ծ էր հայ­րե­նա­սի­րա­կան զգաց­մուն­քը ա­նոնց մօ­տ։

Խմբագրական «Նոր Օր»ի