ՈՍԿԻ ԱՇՆԱՆ ՈԳԵՒՈՐ ՀԱՒԱՔ

Իս­թան­պու­լա­հայ սա­նուց եւ հայ­րե­նակ­ցա­կան միու­թիւն­նե­րու հա­մա­տեղ նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ ե­րէկ Օր­թա­գիւ­ղի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ աշ­նան բա­ցօ­թեայ հա­ւաք մը։ «Ոս­կի ա­շուն»ի ա­ւան­դու­թիւ­նը տե­ւա­կա­նաց­նե­լու եւ ձմեռ­նա­մու­տը միաս­նա­բար ող­ջու­նե­լու տե­սան­կիւ­նէն հա­ճե­լի նա­խա­ձեռ­նու­թիւն մըն է այս մէ­կը, ո­րու նա­խըն­թա­ցը ձե­ւա­ւո­րուած է տա­րի­նե­րէ ի վեր։ Բա­ցօ­թեայ հիւ­րա­սի­րու­թեան մթնո­լոր­տին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ այս ա­ւան­դա­կան հա­ւա­քը, ո­րու ըն­թաց­քին Կեդ­րո­նա­կան սա­նուց միու­թեան վար­չու­թեան ա­տե­նա­պետ Գէորգ Սիմ­քէ­շեան հան­դէս եկաւ ող­ջոյ­նի խօս­քով մը։ Տ. Մա­ղա­քիա Ա­բե­ղայ Պես­քի­սի­զեան ներ­կա­նե­րուն փո­խան­ցեց հա­կիրճ խօսք մը։ Ե­րի­տա­սարդ կրթա­կան մշակ  Մե­լի­սա Խրի­մեանն ալ ար­տա­սա­նեց օրուան յայ­տագ­րին շրջագ­ծով։

Հա­ւա­քին մաս­նա­կից­նե­րը ու­նե­ցան հա­ճե­լի ժա­մանց եւ ա­տեն-ա­տեն ալ պար բռնե­ցին ի­րա­րու հետ։