Երեւոյթներ, Որոնք Կը Զարմացնեն Երեւան Այցելող Զբօսաշրջիկները

Այս տա­րի Հայաստանի մայրաքաղաքը՝ Ե­րե­ւա­նը դար­ձաւ 2798 տա­րե­կան:

«Վար­դա­գոյն քա­ղաք»ը բո­լորս կը դիւ­թէ իր ճար­տա­րա­պե­տա­կան կո­թող­նե­րով, սառ­նո­րակ ջու­րով, հիւ­րըն­կալ բնա­կիչ­նե­րով եւ մա­նա­ւանդ՝ դէ­պի Ա­րա­րատ իր զար­մա­նա­լի դիր­քով:

Ե­թէ մենք զգա­ցա­կան կը մօ­տե­նանք մեր սի­րե­լի մայ­րա­քա­ղա­քին, տես­նենք, թէ Ե­րե­ւա­նը ի՛նչ ե­րե­ւոյթ­նե­րով կը զար­մաց­նէ եւ կը գրա­ւէ օ­տար զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը:

ՀԱՆ­ԳԻՍՏ ԵՒ ԱՆՎ­ՏԱՆԳ ԳԻ­ՇԵՐ­ՆԵՐ

Մին­չեւ ուշ գի­շեր Ե­րե­ւա­նի փո­ղոց­նե­րուն մէջ կա­րե­լի է հան­դի­պիլ ժպտե­րես օ­տա­րերկ­րա­ցի­նե­րու: Ա­նոնք կը զար­մա­նան, որ Ե­րե­ւա­նի մէջ գի­շե­րա­յին ժա­մե­րուն կա­րե­լի է ան­վախ եւ անվ­տանգ պտըտիլ: Ա­նոնց հա­մար հե­տաքրք­րա­կան է նաեւ այն, որ Ե­րե­ւա­նի կեդ­րո­նը գտնուող խա­նութ­նե­րը եւ ծա­ռա­յո­ղա­կան կեդ­րոն­նե­րը կը գոր­ծեն գի­շե­րուան ուշ ժա­մե­րուն:

ՊՈՒԼ­ՊՈՒ­ԼԱԿ­ՆԵՐ­

Երբ ճար­տա­րա­պետ Թա­մա­նեա­ն զբա­ղած էր Ե­րե­ւան քա­ղա­քի նա­խա­գի­ծը պատ­րաս­տե­լով, ան ստի­պուած ա­նընդ­հատ փոք­րիկ կու­ժե­րով ջուր կը գնէր ե­րի­տա­սարդ վա­ճա­ռող­նե­րէն, եւ կ՚ը­սեն, թէ այդ պատ­ճա­ռով ալ իր նա­խա­գի­ծին մէջ նկա­տի ա­ռած է ցայ­տաղ­բիւր­նե­րու անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը:

Այ­սօր իւ­րա­քան­չիւր զբօ­սաշր­ջիկ կրնայ անվ­ճար ծա­րա­ւը հա­գեց­նել, երբ կ՚անց­նի Ե­րե­ւա­նի տար­բեր փո­ղոց­նե­րէն:

ՀԻՒ­ՐԸՆ­ԿԱ­ԼՈՒ­ԹԻՒՆ­

Եւ­րո­պա­ցիին հա­մար կրնայ ա­նըն­դու­նե­լի թուիլ ան­ծա­նօթ մար­դու մը հիւր ըն­դու­նի­լը: Փոր­ձե­ցէք եւ­րո­պա­ցի մը ծա­նօ­թի ծա­նօ­թին տա­նիլ, որ հայ է, եւ տե­սէք, թէ ի՛նչ զար­մանք կ՚ապ­րի ան… Ա­նոր առ­ջեւ վայր­կե­նա­կան կը բա­ցուի մեծ սե­ղան, կը հա­ւա­քուին ըն­տա­նի­քին բո­լոր ան­դամ­նե­րը, եր­կար կե­նաց­ներ կը հնչեն եւ կը սկսին ա­ւան­դա­կան «սա կեր, թէ չէ կը նե­ղա­նամ» ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րը:

ԵՐ­ԹԵ­ՒԵ­ԿԻ «ՄՇԱ­ԿՈՅԹ»

Շա­տեր կ՚ը­սեն, որ Ե­րե­ւա­նի փոք­րիկ հան­րա­շարժ­ներն ու թաք­սի­նե­րը բազ­մա­թիւ բա­ցա­սա­կան կող­մեր ու­նին, բայց օ­տար զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը շատ կը զար­մա­նան, որ բո­լո­րը բո­լո­րին տեղ կը զի­ջին, յատ­կա­պէս՝ կի­նե­րուն եւ տա­րեց­նե­րուն: Զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը նաեւ կը զար­մա­նան, որ թաք­սի­նե­րը շատ մատ­չե­լի են ի­րենց գի­նե­րով եւ շա­հա­գոր­ծում­ներ չեն պա­տա­հիր…

ԳԻ­ՆՈՎ­ՆԵ­ՐՈՒ ԲԱ­ՑԱ­ԿԱ­ՅՈՒ­ԹԻՒՆ

Զ­բօ­սաշր­ջիկ­նե­րը նաեւ շատ կը զար­մա­նան, որ Ե­րե­ւա­նի փո­ղոց­նե­րուն մէջ գրե­թէ չեն հան­դի­պիր ծայր աս­տի­ճան գի­նով մար­դոց, ո­րոնք կը խան­գա­րեն ան­ցորդ­նե­րուն հան­գիս­տը: Նաեւ կը զար­մա­նան, որ փո­ղո­ցը պտըտող ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն ձեռ­քը եր­բեք չեն տես­ներ գա­րե­ջու­րի շի­շեր:

ՄԱՏ­ՉԵ­ԼԻ ԳԻ­ՆԵՐ­

Ե­րե­ւան այ­ցե­լող զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը տա­րուէ տա­րի ա­ւե­լի եւս կ՚օգ­տուին ան­տամ­նա­բոյժ­նե­րու, գե­ղեց­կա­գի­տա­կան սրահ­նե­րու, մար­ձու­մի կեդ­րոն­նե­րու, վար­սա­յար­դար­նե­րու ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րէն, ա­նոնք զար­մա­ցած են այդ ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րու ո­րա­կէն, բայց մա­նա­ւանդ՝ մատ­չե­լի գի­նե­րէն:

Ե­ՐԵ­ՒԱ­ՆԸ ԽԱՉ­ՄԵ­ՐՈՒԿ՝ Ա­ՍԻՈՅ ԵՒ ԵՒ­ՐՈ­ՊԱ­ՅԻ ՄԻ­ՋԵՒ

Վեր­ջին տաս­նա­մեա­կին Ե­րե­ւա­նի մէջ ա­նընդ­հատ տար­բեր ո­ճի շի­նա­րա­րու­թիւն­ներ կը կա­տա­րուին ժա­մա­նա­կա­կից շէն­քեր, խա­նութ­ներ, սրճա­րան­ներ… Օ­տա­րերկ­րա­ցի­նե­րուն հա­մար զար­մա­նա­լին այն է, որ Ե­րե­ւա­նի կեդ­րո­նը գտնուող ճոխ սրճա­րան­նե­րէն եւ ճա­շա­րան­նե­րէն ոչ շատ հե­ռու ներ­կայ է եւ կ՚ապ­րին ա­սիա­կան հո­գին, ա­ւան­դու­թիւն­նե­րը. տղա­մար­դիկ նար­տ կը խա­ղան, կի­ներ բուրդ «կը ծե­ծեն», աղ­ջիկ­ներ գորգ կը հիւ­սեն…

ՄԵԹ­ՐՈ­ՅԻ ՄԱ­ՔՈՒՐ ԿԱ­ՅԱ­ՐԱՆ­ՆԵՐ­

Ա­ռանց բա­ցա­ռու­թեան՝ բո­լոր զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը կը հիաց­նեն մեթ­րո­նե­րու եւ մեթ­րո­յի կա­յա­րան­նե­րու մաք­րու­թիւ­նը: Ե­րե­ւան­ցին ինք­զին­քին չ՚ար­տօ­ներ կա­յա­րա­նէն ներս աղբ թա­փել, ծխել կամ ծխա­խո­տի մնա­ցորդ­ներ նե­տել գե­տի­նը:

ՇՈՒՇԻԿ ՄԱՒԻՍԱԳԱԼԵԱՆ

«Ազդակ», Պէյրութ