«ԲԻ՛Բ»

-Բի՛բ, գտայ քեզ, Կարօ՛, ոտքերդ կ՚երեւին այդ օթոյին ետեւը:

-Միշտ ալ շուտով կը գտնես, հա՞:

-Է՛, դուն ալ միշտ այդ նոյն տեղը կը պահուիս, միայն օթոյին գոյնը կը փոխուի. ուրիշ տե՛ղ մը գտիր:

Այսպէս կը խաղայինք թաղի պատանիներս, երբ ինքնաշարժները սակաւ էին, երբ թաղեցիք՝ ապահով, երբ կեանքը խաղ էր, երբ պատերազմին իմաստն անգամ չէինք գիտեր...

Ամենէն խրթին տեղերը, սակայն, Մարալը՝ չես գիտեր ուրկէ՞ կը ստեղծէր. շէնքի մը մուտքի նկուղին դրան ետեւը, թաղի նպարավաճառ՝ Ամմօ Գէորգին ներսի սեղանին տակը, դիմացի շէնքի առաջին յարկի դրացիին պատշգամը, եւ իսկոյն կ՚անհետանար, ոչ ոք կը հասնէր իր ուղղութիւնը նշմարելու:

Տարիները գլորեցա՜ն, անցա՜ն: Ոչ ոք միւսէն տեղեակ է: Թերեւս բոլորը ընտանիքներ կազմած, զաւակներ մեծցուցած, երկրին վրայ տեղ մը կեանքի պայքար կը տանին: Կը յիշե՞ն արդեօք «բիբ»ին պահուըտուքները, տիկին Սոնային բարձր ձայնը՝ «Կը բաւէ՛ ալ, ամէնքդ ձեր տուները քաշուեցէք, մութ է, չէ՞ք տեսներ», որ «Ո՛չ, չե՛նք տեսներ» Կարոյին պատասխանը լսելով աւելի կը զայրանար եւ տիկին Սոնային չուշացած «Հիմա՛ կը տեսնէք»ը կրկնելով, անձայն տուները կը քաշուէինք, որ յանկարծ զայրոյթը մեզմէ մէկուն գլխուն չթափի:

Իւրայատուկ կերպար մըն էր տիկին Սոնան: Կոկիկ հագուկապով, հսկայ, ոսկրուտ, ժպտադէմ կին մըն էր, բացի անշուշտ «բիբ»երուն պահերէն, երբ զայրոյթէն կը խոժոռէր դիմագիծը, երբեմն նոյնիսկ գիշերանոցով եւ մազերը գունաւոր, ոլորուած սպունգներով փաթթած, կը փութար իջնել առաջին յարկի իր տունէն, որպէսզի որսար մեզմէ մէկը եւ միշտ՝ «Անպիտաննե՛ր, կորսուեցա՞ք անմիջապէս», կը լսուէր դուրսէն, իսկ մայրս՝ «Նորէն ի՞նչ ըրիք, որ խեղճ կինը զայրացաւ» կ՚ըսէր:

Խե՛ղճ ըլլալը կու գար տիկին Սոնային առանձնութենէն: Ամուսինը մահացած էր, իսկ մէկ հատիկ զաւակը՝ ընտանիք կազմած եւ Քուէյթ հաստատուած, ամրան միայն կ՚այցելէր մօրը: Ահա թէ ինչո՞ւ ամրան մենք աւելի հանգիստ կը խաղայինք, մեր խաղին ընկեր մը եւս ունենալով՝ տիկին Սոնային թոռնիկը՝ Յովիկը:

«Անպիտաններս կորսուեցանք», տիկի՛ն Սոնա, ամէն ոք քաշուեցաւ իր պատեանին մէջ, հիմա կարգը մերն է, աշնան տերեւներու պէս գոյն-գոյն սփռուելու, բոլորս հմտացած ենք Մարալին պէս պահուելու աչքերէ հեռու, իրարմէ հեռու տեղ մը, ուր թերեւս օր մը, դիպուածով հանդիպում մը պատահի:

-Բի՛բ...

Լսուեցաւ յանկարծ հայկական ձեռագործութեան ցուցահանդէս վաճառքի մը տաղաւարներուն մէջ շրջած պահուս, աչքերս գտան ձայն հանողին աչքերը, եւ՝

-Մարա՞լ...

Նոյն կրակոտ երկու զոյգ աչուկները հանդիպեցան, ժպիտները տասնամեակներու թաւալքէն գոյացած կնճիռները յստակացուցին, հինն ու նորը ագուցեցինք զրոյցով, հեռաձայններու պաստառներուն վրայ փոխադարձաբար երեւցան իւրաքանչիւրիս զաւակներուն, ընտանիքներուն, ծնողաց պատկերները:

Երկուքիս ներկուած մազերուն մէջ սպիտակ արմատները կը փայլէին, բայց մենք հոն էինք, ամէնօրեայ մեր խաղին վայրը եւ կը սպասէինք մնացեալին յանկարծակի յայտնութեան «բի՛բ»ին:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան