ԴԱԴԱՐ

Գլուխս հպած պատուհանին, կը զգամ սառնութիւնն անոր. կ՚երեւակայեմ պաղը դուրսի։ Ձեռնոցովս դանդաղ վիզս կը քերեմ, ապակիի ողորկին նայելով։ Անկէ անդին բան չեմ տեսներ գրեթէ։ Ոչ քանի որ չկայ, ոչ քանի որ մութ է դուրսը կամ անթափանց է ապակին։

Քանի որ աչքերս, եւ անոնց միջոցով, անոնց ետեւէն եկող միտքս, բան չեն փնտռեր շօշափելի։ Պահը կայ, վայրը կայ, միտքս կայ. բայց մէկը միւսին կապող օղակները քակուած են կարծես, կամ չքացած՝ ժամանակաւորապէս։ Կոպերս բաց են թէեւ, բիբերս ոչ մէկ տեղ կը նային։ Չեմ գիտեր, հոն նայող մը ի՞նչ պիտի գտնէ։

Ձեռքս կը թողէ վիզս, կ՚իջնէ վար, կը հասնի միւսին. մէկը զմիւսը կ՚ազատէ ձեռնոցներէն։ Կը հպին իրար, կը շոյուին, կը տաքցնեն մէկզմէկը։ Աջը կ՚երթայ սեղանի տուփիկին։ Կը թարթեմ կոպերս։

Կ՚ուղղեմ վիզս. գլուխս կը պոկուի ապակիէն, միտքս կու գայ տուն։

Կը բանամ տուփիկը, ծխիկ մը կը հանեմ։

Ծխիկը կու գայ կը նստի շուրթերուս միջեւ. կը չորնան անոնք։ Իսկ բոցը կը մօտենայ գլխիկին, կը վառէ զայն, քանի մը բարակ թելիկներ կ՚այրին ու թեթեւ ճաթրտան։ Կը նստիմ։

Դիմացս գիրքեր են, չորս-հինգ հատ։ Երկուքը սովետահայկական գրականութիւն. ապագայապաշտ։ Միւս մի քանին՝ ծուռ պառկած են, ու չեմ յիշեր իրենց մէջ ինչ ունին։ Երեք ամիս է այստեղ են այս դիրքով, մնացած՝ վերջին այցէս։

Դիլիջանի կոմպոզիտորների տան վարձած այս սենեակիս հին աթոռակին նստած, այսպէս ձմեռուայ առաջին շունչերս կը քաշեմ։ Ահագին բան ունիմ գրելու, եւ կէս տարի գրեթէ։ Վեց ամիսներ, մշուշոտ այս անտառին մէջ անցընելու, առանձին. կատուիս, գիրքերուս, եւ երբեմն բարեհաճող տաքուկ արեւուն հետ։

Կոտրած, խորտակուած աշուն մըն էր։

Երեւանեան կեղծ մտաւորականութեան միջանցքներուն մէջ կորսուած, պատէ պատ զարնուած։ Ակադեմական ղեկավարիս պահանջներուն ու պնդումներուն դիմաց անընդհատ կքող, ի վերջոյ ճարպոտ ոչինչի մը վերածուող յիսուն էջ մըն էր, զորս... արտադրեցի։ Վստահ չեմ «արտադրեցի»էն. վիժեցի երեւի...։ Չարենցը զտող, Հրանտ Նազարեանը կտրող, Կարա Դարւիշը կրտող ամիսներ... արուեստ ու գրականութենէ բան չհասկցող, բայց, խնդրեմ՝ «դոկտոր»...

Ինչ որ է։

Այստեղ եմ հիմա։ Այստեղ մաքուր է, բնական։ Կարելի է, թերեւս, վերածնիլ ծնելու համար։ Ինծի այս լռութիւնը, ամայութիւնը, մենութիւնն է պէտք։ Գիրքերս, մի քանի դատարկ տետրակ, եւ ահագին սեւ թէյ։ Վառարան մը, անշուշտ, ուր սիրտս տաքցնեմ, եւ պատուհան մը, ուրկէ հանեմ ծուխս, եւ հաւաքուած զզուանքս շատ մը բաներէ, որ շուտով, կը յուսամ, կը պակսի, կը չքանայ, ու տեղ կու տայ մաքուրին, աշխատանքին, ստեղծագործութեան։

Ծխիկս մարեցաւ ահա։

Ծխնելոյզս՝ վառ է դեռ։

Կը քաշուի մշուշը, շողերուն տեղ բանալով։ Թռչնիկները շուտով կ՚երգեն, երեւի...

Երթամ թէյ դնեմ։

ԵՐԱՄ