ԱՔԼՈՐԸ ՉԻ ԿԱՆՉԵՐ

Աքլորը ըսաւ իր հաւ կնոջ.

-Ո՜ւֆ, յոգնեցայ ամէն առտու կանչելէն, երանի քիչ մը ծուլութենէդ հրաժարիս եւ փոխարէնս կանչես:

Հաւը ըսաւ.

-Այս ի՞նչ խօսք է: Երբեք լսա՞ծ ես, որ հաւը կը կանչէ աքլորի պէս:

Աքլորը ըսաւ.

-Ամէն առտու կանչելը յոգնեցուց զիս. այնպէս կը զգամ, որ կարծես տարիքս հազարէն վեր է:

Հաւը ըսաւ.

-Ոչ ոք կը ստիպէ քեզ կանչել, ոչ ոք կը պահանջէ քեզմէ եւ ոչ մէկ օգուտ ունի (կանչդ):

Աքլորը ըսաւ.

-Չե՞ս գիտեր, որ արեւը չի ծագիր եթէ ես չկանչեմ եւ անտառի բնակիչները քունէն չեն արթննար:

Հաւը յորդորելով ըսաւ աքլորին.

-Կապ չունիս ծագողին կամ չծագողին, արթնցողին կամ չարթնցողին հետ, դուն հիմա պատասխանատու ես միայն տանդ, կնոջդ եւ զաւակներուդ:

Հաւը ըսաւ.

-Յորդորդ ճիշդ է: Որոշեցի այսօրուընէ ոչ մէկ անգամ կանչել:

Աքլորը որոշումը գործադրեց, դադրեցաւ ամէն առտու կանչելէն:
Անտառի բնակիչները քնացած մնացին եւ արեւը չծագեցաւ...

Աքլորը որոշումը գործադրեց եւ դադրեցաւ ամէն առտու կանչելէն:
Արեւը ծագեցաւ, բայց անտառի բնակիչները քնացած մնացին...

Աքլորը որոշումը գործադրեց եւ ոչ մէկ օր ոչ մէկ կանչ արձակեց:
Բայց անտառի բնակիչները քունէն արթնցան եւ արեւը ծագեցաւ:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան