ՊԱՄ, ԵՐԵՒԱՆ, ՊԱՄ (35)

Նորան հասեր էր զառիվարի աւարտին։

Դարձաւ աջ, ու հեռուն, մայթի միւս ծայրին, տեսաւ Անին, որ կու գար։ Հովին հետ խաղացող մազերն ու թռվռացող քայլքն անոր ճանչցաւ անմիջապէս Նորան, ու վազեց դէպի մանկութեան ընկերուհին։ Վազեց նաեւ Անին իր ուղղութեամբ, ու յիսուն մեթրը գետի հոսքի մը նման անցաւ երկուքին ոտքերուն տակէն, գիրկընդխառնուեցան գրեթէ հարուածելով զիրար։

-Ա՜ն…

-Նո՜ր…

Արցունքները չուշացան։

Երկար գրկած մնացին իրար, մինչեւ որ ֆիզիքապէս յոգնեցան, քակեցին տաք կծիկն ու կէս քայլ ետ առնելով նայեցան իրար աչքերու։ Գրկեցին զիրար նորէն, ու սկսան ծիծաղիլ արդէն։

Քիչ անց, իրենց մանկութեան այգիի նստարանին էին, այնպէս ինչպէս այդ երեկոյեան, մօտ կէս տարի առաջ, երբ Նորան պիտի ձգէր Վանաձորը յաջորդ առաւօտ ու երթար Երեւան։

-Դե պատմի, ո՞նց էր էնտեղ...

Ամբողջ ժամ մը գրեթէ պատմեց Նորան։ Պատմեց ամէնասկիզբէն, քանի որ այլ ձեւ չէր ըլլար. բայց պատմեց արագ՝ Զանայի դրուագին հասնելու անհամբերութեամբ, որպէսզի Անիի կարծիքը առնէր. «Գի՞ժ եմ ես»։ Պատմեց նախ Արամի մասին, իր կայծակնային սիրահարութեան, յոյսերու, խաբկանքի, Սեւանի, Ռուսաստանի ու փլուզման մասին։ Խօսեցաւ յաջորդող յարաբերաբար կարճ մինակութենէն, Իրանագիտութեան բաժինէն, դասերէն, ուսուցիչներէն, ու փորձեց ձեւով մը մօտենալ հասնիլ Զանային. եւ հասաւ ի վերջոյ։

-Լսի, չգիտեմ... մի տեսակ ահաւոր հետաքրքիր ու քաշողական է իմ համար իր կողքին լինելը։ Բայց չգիտեմ... վախենում եմ... վստահ էլ չեմ...

-Ինչի՞ որ, եթէ լաւն է...

-Փոքր է բայց մի երկու տարով,

-Որ ես էլ պատմեմ, կը տեսնես որ խնդիր չի դա (ծիծաղեցաւ Անին). Երեւանցի՞ է,

-Չէ... էդ էլ կայ...

-Այսի՞նքն...

-Պարսիկ է։

Անիի աչքերը խոշոր բացուեցան։ Նորան կարճ ամչցաւ. մտածեց, որ բացասական է արձագանգը Անիին։ Բայց շուտով վերջինիս շուրթերը բացուեցան ժպիտով մը մեծ այնքան, որ հասաւ աչքերուն։ «Գի՜ժ ես», պայթեցաւ Անին լիաթոք ծիծաղով։

-Տեսա՞ր...

-Բայց ի՞նչ կայ որ, Պարսկաստան կը գնաս։

Ու ծիծաղեցան ընկերուհիները միասին։

-Ախ չգիտեմ... քանի օր է չի էլ գրում քանի աշխատանքի է անցել...

-Դու՛ գրի։

-Գրե՞մ...

-Գրի՛։ Ուզում ես, ճանաչում եմ քեզ։

Մօտ մէկ ժամ ետք, իր կարգին Անիի հետ անցած-դարձածը լսած ու յաջորդ առաւօտ լեռ բարձրանալու խոստումով բաժնուած, Նորան զառիվերի ստորոտին, աչքը իրենց բնակարանին յառած, կանգ առաւ։ Հանեց հեռախօսը, ու գրեց.

-Ողջոյն Զանա։ Նորան է։ Ո՞նց ես։

ԵՐԱՄ

•շարունակելի