ԵՐԱՆԻ ԳԻՆՈՎԻՆ

Ե­րա­նի գի­նո­վին, ո­րու հա­մար աշ­խար­հը կ՚ե­րե­րայ բայց չի փլիր. ա­րեւն ան­հոգ կը ծի­ծա­ղի աշ­խար­հի ցա­ւե­րուն, ու ի՛ր ժա­մին կը թա­ւա­լի ա­նաղ­մուկ, ու աղ­ջա­մուղջն իր կար­մի­րով կու տայ գոյ­նը գրա­ւիչ մայ­րա­մու­տին: Ճամ­բա­նե­րու ո­լոր մո­լոր, օ­ձապ­տոյտ ըն­թացքն ար­դէն ե­րա­նե­լի ցուց­մունք են, ուր տե­սա­նե­լի եւ թէ ան­տես թի­թեռ­նիկ­ներ կ՚ե­լե­ւէ­ջէն իբ­րեւ ո­գի մե­ռեալ­նե­րու, ան­տառ­նե­րու գա­զան­նե­րը դար­ձեր են լուռ ու հնա­զանդ։ Թի­ւեր չկան. սահ­ման­ներն ալ ի­րենց կար­գին սահ­մա­նում­ներ չու­նին ար­դէն, ու ա­մէն ինչ հե­ղու­կա­յին… նո՛յնն են ա­մէն մեծ ու փոքր, հզօր-ան­զօր հե­րոս­նե­րը այս աշ­խար­հի… ու մար­մին­ներ կա­նա­ցի մա­ռա­խու­ղի մէջ ծիա­ծան ի­րենց սի­րոյն պլլուած՝ դրախ­տա­յին իբ­րեւ օձ կը ծեք­ծե­քին վար­սա­թափ, դրախ­տա­յին «ար­գի­լուած պտու­ղը» չճա­շա­կած…

Ե­րա­նի գի­նո­վին… որ դեռ գի­նի կը բու­րէ ու կը շնչէ, կը տես­նէ ու ա­ւե­լին՝ ա՛լ ա­մէն ինչ կա­տա­րեալ է քա­նի որ ե­րազ է աս, եւ ե­րա­զին սահ­ման­նե­րը ո՜վ կը գծէ…

Ե­րա­նի գի­նո­վին, որ գա­ւա­թին մէջ իր կեան­քի, որ ալ դա­տարկ է հի­մա, նոյ­նա­ցած են հա­կա­դիր մտե­րիմ­ներ ի վա­ղուց, կեանքն ու մա­հը անխ­տիր:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

«Զարթօնք», Լիբանան