ՎԵՐՋԻՆ ԳԻՇԵՐՈՒԱՆ ՏԱԳՆԱՊԸ

Կեան­քի մէջ ա­մե­նէն դժբախտ մար­դը ո՞վ կրնայ ըլ­լալ, ե­թէ ոչ՝ ա­նի­րա­ւուած, մատնուած, ու­րա­ցուած, լքուած, մոռ­ցուած եւ մի­նա­կու­թեան դա­տա­պար­տուած մէ­կը։ Գի­շե­րուան մու­թին մէջ իր մեր­ձա­ւոր­նե­րէն մի­նակ թո­ղուած եւ ա­մէն­քին կող­մէ ան­տե­սուած մէ­կը ե­թէ այս բո­լո­րին ար­ժա­նա­ցած է ա­նի­րա­ւու­թեամբ ու ա­նար­դա­րու­թեամբ աշ­խար­հի ա­մե­նէն դժբա՛խտ մարդն է։

Ա­նի­րա­ւու­թիւ­նը միշտ կը պա­տա­հի կեան­քի մէջ, ա­նար­դա­րու­թեամբ կը տա­ռա­պին մար­դիկ, մա­սամբ բնա­կան եւ սո­վո­րա­կան է այս ե­րե­ւոյ­թը։ Բայց երբ այդ ի­րա­կա­նա­նայ մէ­կու մը՝ իր վստա­հած­նե­րուն կող­մէ, ա­հա­ւա­սիկ մա­հէն ա­ւե­լի՛ մահ է այդ մէ­կը։ Մահ մը՝ ո­րուն տո­կալ, ո­րուն ցա­ւը տա­նիլ դժուար է, ան­կա­րե­լի սո­վո­րա­կան մար­դու մը հա­մար։ Ան­սո­վոր է տո­կալ այդ ցա­ւին ու վշտին, քա­նի որ ո՛չ միայն կը վի­րա­ւո­րէ մար­մի­նը, այլ՝ հո­գին ամ­բող­ջու­թեա՛մբ։

Մու­թը, խա­ւա­րը կը ծած­կեն ճշմար­տու­թիւ­նը։

Ար­դա­րեւ ի՞նչ է ճշմար­տու­թիւ­նը՝ ո­րուն բա­ցա­կա­յու­թիւ­նը մա­հէն շատ ա­ւե­լի խոր­տա­կիչ է մար­դուն հա­մար, քա­նի որ կորստեան չի մատ­ներ միայն մար­մի­նը, այլ՝ մա­նա­ւանդ հո­գի՛ն։ Ճշմար­տու­թիւ­նը հա­մա­զօր է կեան­քին, կա­տա­րեալ եր­ջան­կու­թեան՝ ո­րուն կը ձգտի մարդ։

Ճշմար­տու­թիւ­նը մեծ «զօ­րու­թի՛ւն» մըն է, բայց ե­թէ մարդ չկա­րե­նայ ըն­դու­նիլ, թէ սէ­րը գե­րա­զանց է քան զայն, այ­սինքն ե­թէ չու­զէ զայն ստո­րա­դաս հա­մա­րել սէ­րէն՝ պի­տի չկա­րե­նայ հասկ­նալ զայն եւ օգ­տուիլ ան­կէ։ Ար­դա­րեւ, ճշմար­տու­թիւ­նը ան­պի­տան ու ա­նօ­գուտ է ա­ռանց սի­րոյ։ Հարկ է նոյ­նիսկ ը­սել՝ ա­ռանց սի­րոյ չկա՛յ ճշմար­տու­թիւն։ Սէ­րը խա­ւար­ներ փա­րա­տող, մու­թը լու­սա­ւո­րող զօ­րու­թիւն մըն է։ Ան կը փա­րա­տէ մտքին խա­ւա­րը եւ կը լու­սա­ւո­րէ հո­գիին մթու­թիւ­նը։ Ուս­տի ճշմար­տու­թիւ­նը կը յայտ­նուի լոյ­սին մէջ, մու­թը կը ծած­կէ զայն, եւ ու­րեմն լո՛յսն է, որ կը յայտ­նէ ճշմար­տու­թիւ­նը։ Եւ քա­նի որ սէ­րը կը լու­սա­ւո­րէ՝ ա­պա ու­րեմն անհ­րա­ժե՛շտ է ան ճշմար­տու­թեան յայտ­նու­թեան հա­մար։

Մու­թին մէջ կ՚ա­ճի ա­մէն չա­րու­թիւն, խա­ւա­րին մէջ կը ծած­կուին ա­մէն ա­նի­րա­ւու­թիւն, սուտ, ա­նար­դա­րու­թիւն եւ ա­մէն ինչ՝ որ հա­կա­ռա՛կ է ճշմար­տու­թեան։ Մու­թին մէջ՝ գի­շե­րուան խա­ւա­րին կը պա­տա­հին մատ­նու­թիւն­ներ, լքում­ներ, մեր­ժում­ներ, ու­րա­ցում­ներ, ան­հա­ւա­տար­մու­թիւն­ներ, վստա­հու­թեան շա­հա­գոր­ծում­ներ, խա­բէու­թիւն­ներ, նա­խան­ձի տագ­նապ­ներ կը զօ­րա­նան հոն եւ կ՚ա­տեն լոյ­սը՝ չյայտ­նուե­լու հա­մար։ Մու­թին ու խա­ւա­րին կ՚ա­պա­ւի­նին չա­րե­րը, ա­նի­րաւ­նե­րը, ա­նար­դար­նե­րը…։

Կեղծ բա­րե­կամ­ներ, ան­հա­ւա­տա­րիմ ծա­ռա­ներ մու­թին մէջ կը լքեն ար­դար­նե­րը, կ՚ու­րա­նան ա­մէն ճշմար­տու­թիւն, կը մեր­ժեն գե­ղե­ցի­կը եւ բա­րին։

Զար­մա­նա­լի թող չթուի այս տե­սու­թիւ­նը, քա­նի որ կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ա՛յս ցոյց կու տայ ող­ջա­խոհ մտքին ու աչ­քին։ Ճշմար­տու­թիւ­նը սոսկ մտքի տե­սու­թիւն մը կամ գա­ղա­փար մը չի՛ նշա­նա­կեր, այլ ա­ւե­լի գո­յա­ցա­կան բան մը՝ իր մը, ի­րո­ղու­թիւն մը, ե­րե­ւոյթ մը, ի­րա­կա­նու­թիւն մը, գո­յա­ցած «վի­ճա՛կ» մը, յա­րա­բե­րու­թի՛ւն մը։

Ճշմար­տու­թիւ­նը՝ խոր­հող միտ­քին եւ խորհուած բա­նին մի­ջեւ ե­ղած հա­մա­ձայ­նու­թի՛ւնն է։

Եւ ճշմար­տու­թիւն մը ե­թէ ու­րա­ցու­մի եւ լքու­մի մատ­նուի՝ ո՜ր­քան մեծ ցաւ կը պատ­ճա­ռէ ճշմա­րի­տին։

«Ճշմար­տու­թիւն»ը՝ Յի­սուս, մութ գի-­շե­րուան խա­ւա­րին մէջ մատ­նուե­ցաւ, ու­րացուե­ցաւ, լքուե­ցաւ, ան­հա­ւա­տար­մու­թեան ա­ռար­կայ դար­ձաւ «հա­ւա­տա­րիմ»նե­րու կող­մէ։ Եւ սի­րե­լի­նե՜ր, ան­գամ մըն ալ այս զգա­ցում­նե­րով ապ­րինք Յի­սու­սի վեր­ջին գի­շե­րուան տագ­նապ­նե­րը՝ ցա­ւե­րը եւ վիշ­տը։ Գեթ­սե­մա­նիի մութ գի­շե­րը ապ­րինք, եւ տես­նենք, տես­նել փոր­ձենք ճշմար­տու­թիւ­նը եւ ճանչ­նանք ճշմա­րիտ կեան­քը…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարտ 18, 2015, Իս­թան­պուլ