Հոգե-մտաւոր

ՄԻԱՅՆ ԱՍՏՈՒԾՈՅ ՎՍՏԱՀԻԼ ՄԻԱՅՆ ԱՍՏՈՒԾՈՅ ԱՊԱՒԻՆԻԼ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Աս­տու­ծոյ ճամ­բան կա­տա­րեալ է, Տէ­րո­ջը խօս­քե­րը փոր­ձուած են։ Ա­նի­կա ա­մէն ի­րեն յու­սա­ցող­նե­րուն աս­պար, վա­հան է». (ՍԱՂՄ. ԺԸ 30)։
­Վե­րո­յի­շեալ Սաղ­մո­սը կ՚ըն­դու­նուի որ­պէս «դա­տա­ւո­րա­կան» կամ «մե­սիա­յա­կան» սաղ­մոս։

ՅԱՋՈՂՈՒԹԵԱՆ ՃԱՄԲԱՆ (ԺԶ.)

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Տակաւին կը շարունակենք յաջողութեան համար գրուած լաւագոյն բանաստեղծութիւններէն՝ անգլիացի գրող Քիփլինկի «Եթէ» բանաստեղծութեան վերլուծութիւնը. իր վերջին տողերուն մէջ բանաստեղծը կը խօսի կիրքը զսպելու մասին. «Եթէ թաղես կիրքի րոպէն վաղանցուկ»։

«ԾԱԾՈՒԿ ԲՈՒՍՆՈՂ ՍԵՐՄԸ»

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Հեռախօսով կը խօսէի Գրիգոր Սարկաւագ Գալփաքճեանի հետ, երբ խօսքը հասաւ Մարկոսի Աւետարանի Դ 26-29 համարի «Աճող սերմին առակ»ին, ան ինծի ուղարկեց պարտէզի վրայ հետզհետէ աճող խոտերու յաջորդաբար նկարներ։

ԽԵԼԱՑԻՆ ԵՒ ԽԵՆԹԸ…

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ընտրութիւններէն առաջ, քաղաքական գործիչ մը, քաղաքացիները սիրաշահելու նպատակով, կ՚որոշէ հոգեբուժարան մը՝ «խենթանոց» մը այցելել։ Շրջագայութեան ընթացքին կը կանգնի տարեց «խենթ»ի մը առջեւ եւ կը բարեւէ։

ՅԱՋՈՂՈՒԹԵԱՆ ՃԱՄԲԱՆ (ԺԴ.)

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Այսօր արդէն հասած ենք անգլիացի բանաստեղծ Քիփլինկի «Եթէ» բանաստեղծութեան վերջին մասը. այս բանաստեղծութիւնը այս մեր գրութեան մէջ ներառեցինք, որովհետեւ կը հաւատանք, որ յաջողութեան հասնելու համար գրուած լաւագոյն բանաստեղծութենէն մէկն է եւ մեր մտաւորականներէն Մուշեղ Իշխան այնպէս թարգմանած է, որ յաջողած է հայկական շունչ մըն ալ տալ անգլիացի մտաւորականին բանաստեղծութեան:

ԱՄՈՒՍՆԱԿԱՆ ՀԱՒԱՏԱՐՄՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ամուսնական ամոլը կը կազմէ՝ Արարչին կողմէ հիմնուած եւ իրեն յատուկ օրէնքներով օժտուած մտերմիկ հասարակութիւն մը՝ կեանքի եւ սիրոյ։ Ան հաստատուած է կողակիցներուն «ուխտ»ին վրայ, այսինքն անոնց անձնական եւ անյետսկոչելի հաւանութեան վրայ։

ՅԱՋՈՂՈՒԹԵԱՆ ՃԱՄԲԱՆ (ԺԳ.)

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Անգլիացի բանաստեղծը որպէս յաջողութեան յաջորդ կէտ պայման կ՚ընտրէ հետեւեալը. «Եթէ կրնաս լսել քու խօսքդ վճիտ». յաջողութեան ճամբու ընթացքին կարեւոր է լսել սեփական ձայնը. ուրիշներու ձայնը շատ անգամ մեր նպատակներուն յարմար կրնայ չըլլալ եւ բնականաբար պիտի չըլլայ.

ՀԵԶՈՒԹԻՒՆ ԵՒ ԽՈՆԱՐՀՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Հեզութիւն» եւ «խոնարհութիւն» ընդհանրապէս մերձիմաստ ըմբռնումներ են, բայց խոնարհութիւնը հեզութեան գագաթնակէտն է։ Մարդ եթէ ծառայութեան ոգիով մօտենայ իր նմաններուն, խոնարհութիւնը կ՚ընդունի որպէս կեանքի սկզբունք։

Էջեր