Մայրավանքի մէջ…

Ո՛վ գի­տէ՝ քա­նիե­րորդ ան­գամն է, որ կ­­՚այ­ցե­լեմ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծին։ Ա­ւե­լի քան քսան տա­րիէ ի վեր կա­նո­նա­ւոր պար­բե­րու­թեամբ կու գամ այս նուի­րա­կան վայ­րը։ Իւ­րա­քան­չիւր ան­գամ ինք­նա­նո­րոգ եր­կիւ­ղով մը կը խո­նար­հիմ Միած­նաէջ սուրբ խո­րա­նին առ­ջեւ։ Կը խա­չակն­գեմ վե­րա­նո­րոգ յու­զու­մով։ Հո­գիս կը խա­ղա­ղի այս սրբա­վայ­րին մէջ։ Սա հա­յոց սրբու­թիւն սրբոցն է։ Խտա­ցեալ նուի­րա­կա­նու­թիւն­նե­րու օր­րան մը։ Սա հա­յոց հա­ւա­տի վէմն է, հայ ժո­ղո­վուր­դի ար­ժե­հա­մա­կար­գին լու­սա­բե­ւեռ ամ­րո­ցը։

Ու դար­ձեալ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի մէջ եմ այս օ­րե­րուն։ Ձիւ­նա­ծա­ծկ է մայ­րա­վան­քի տա­րած­քը։ Սպի­տակ հա­մայ­նա­պատ­կե­րի մը վրայ կ­­՚ըն­թա­նայ կեան­քը։ Ցուրտ է, սա­կայն հա­ւա­տի ջեր­մու­թիւ­նը՝ միշտ զգա­լի։ Այս ան­գամ ուխ­տի չեմ ե­կած։ Ժո­ղով­նե­րու հե­տե­ւիլ կը ջա­նամ՝ տեղ­ւոյն վրայ շնչե­լով մթնո­լոր­տը։ Դժուար կ­­՚աշ­խա­տիմ. քար լռու­թիւն կը տի­րէ ա­մէն կողմ։ Նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րու մէջ լրագ­րող­նե­րը յան­կարծ կը դառ­նան ան­բաղ­ձա­լի մար­դիկ։ Բա­րե­կամ­ներդ կը ջա­նան հե­ռու մնալ, ըն­կեր­ներդ պահ մը կ­­՚օ­տա­րա­նան։ Լրագ­րա­կան աշ­խա­տան­քի բնոյթն է այս մէ­կը։

Մայ­րա­վան­քի տա­րած­քէն ներս կը շրջիմ՝ հե­ռա­ձայնս ի ձե­ռին։ Կը ջա­նամ հաս­նիլ մար­դոց։ Ո­մանք ան­հա­սա­նե­լի են, ո­մանք ի վի­ճա­կի չեն խօ­սե­լու։ Մէկ կող­մէ ալ լրա­տուա­մի­ջոց­ներ մեկ­նա­բա­նու­թիւն կը հարց­նեն։ Տա­կա­ւին չեմ խօ­սիր Պո­լի­սէն ե­կած հե­ռա­խօ­սա­զան­գե­րուն մա­սին։ Հե­ռա­ձայ­նը ձեռ­քիս ման գա­լու ժա­մա­նակ ա­կա­մայ ան­տար­բեր կը մնամ շրջա­պա­տի ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րուն հան­դէպ։

Յան­կարծ, տե­սա­դաշ­տիս մէջ կը յայտ­նուի խաչ մը։ Յա­ռա­ջա­ցած տա­րի­քով պա­րոն մը ին­ծի կ­­՚եր­կա­րէ խաչ մը։ Իր ձե­ռա­կերտն է, շատ նուրբ, բա­նուած ճա­շա­կով։ Ան­կա­րե­լի է, որ կա­սեց­նեմ հե­ռա­խօ­սազ­րոյցս։ Ա­զատ ձեռ­քովս գրպա­նէս դուրս կը բե­րեմ գու­մա­րը ու կ՚առ­նեմ ին­ծի եր­կա­րած այդ խա­չը։

Պահ մը դա­դար կ­­՚առ­նէ բջի­ջա­յին հե­ռա­ձայնս ու ես ու­շադ­րու­թեամբ կը նա­յիմ այդ փայ­տա­կերտ փոքր խա­չին։ Կեդ­րո­նա­ցումս կը ցրուի, թե­թե­ւու­թիւն մը կը զգամ ու վերս­տին գրպա­նիս մէջ կը պա­հեմ այդ խա­չը, ո­րու շնոր­հիւ գոր­ծի տաղ­տու­կէն ձեր­բա­զա­տուե­լով ե­րէկ պահ մը անդ­րա­դար­ձայ, որ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծնի մէջ եմ։

Վա­ղը Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նէն մեր հա­մայն­քին հա­մար ալ պի­տի երկն­ցուի խաչ մը։ Մեր հա­մայ­նքին ցոյց պի­տի տրուի խորհր­դա­ւոր բա­նա­լի մը։ Մայ­րա­վան­քէն հաս­նե­լիք ազ­դան­շա­նը կրնայ ըլ­լալ միայն ու միայն խա­չի ճա­նա­պար­հը։ Մեր հա­մայնքն ալ, ա­պա­հո­վա­բար, կ­­՚անդ­րա­դառ­նայ՝ որ իր տե­սա­դաշ­տին մէջ յայտ­նուե­լիք այդ խա­չը պէտք է ար­ժե­ւո­րուի միաս­նա­կա­նու­թեան ո­գիով ու պէտք է ար­գա­սա­ւո­րուի ա­նոր խոր­հուր­դին ներ­թա­փան­ցե­լով։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ