ԱՍՏՈՒԱԾ ԵՐԲ «Ո՛Չ» Կ՚ԸՍԷ…

Աստուած երբեմն կը մերժէ մեր աղօթքը եւ «Ո՛չ» կ՚ըսէ, որովհետեւ. «Աստուած մեզի համար աւելի աղէկ բան մը նախապատրաստեց». (ԵԲՐ. ԺԱ 40)։ Եւ իրապէ՛ս երբ «Ո՛չ» կ՚ըսէ Աստուած մեր խնդրանքին, անպայմա՛ն մեր խնդրածէն եւ խորհածէն աւելի՛ լաւ եւ բարի բան մը տալ կ՚ուզէ մեզի։ Այլապէս, եթէ այսպէս է, մեր աղօթքին չպատասխանուելու պարագային ինչո՞ւ վշտանանք, ինչո՞ւ յուսահատինք, ինչո՞ւ վհատինք. «Արդ Անոր որ կարող է առատութեամբ ընել ամէն բաներէն աւելի՝ զոր մենք կը խնդրենք կամ կը խորհինք». (ԵՓԵՍ. Գ 20)։

Մենք մեր յուսախաբութիւններուն մէջ մխիթարութիւն կը գտնենք բազմաչարչար Յոբի քով, որ կ՚ըսէ. «Եթէ Աստուած զիս սպաննէ ալ, տակաւին ես Անոր պիտի յուսամ…». (ՅՈԲ. ԺԳ 15)։ Ուստի, հաւատքով եւ համբերութեամբ յուսալ եւ չվհատիլ՝ կենսական տարրն է ճշմարիտ հաւատքին…

Սա անուրանալի իրողութիւն մըն է, որ ՆԱՐԵԿ աղօթամատեանը դա՜րերով բարձի-սնարի գիրք ընող հայ ժողովուրդը, ընդհանրապէս, այլեւս նոյն ոգեւորութեամբ չ՚աղօթեր։ Չըսելու համար հեռացած ենք Աստուծմէ, շատ մօտ չենք զգար մենք զմեզ Աստուծոյ, որովհետեւ տարուած ենք աւելի շատ աշխարհային զբաղումներով։

Սուրբ Գիրքի ընթերցումը անտեսուած է այլեւս ընտանիքներու կեանքին մէջ, շատ բաներ կը կարդացուին, բայց Սուրբ Գիրքը մոռցուած՝ կը մնայ գրադարաններու մէջ… Մինչդեռ Պօղոս առաքեալ կ՚ըսէ. «Ո՛չ հուր, ո՛չ սուր եւ ո՛չ մէկ արարած կրնայ մեզ զատել Քրիստոսէ… զի մահ՝ ո՛չ իմացեալ մահ է, մահ՝ իմացեալ անմահութիւն է». (ՀՌՈՎՄ. Ը 35-39)։ Աղօթքի նոյն սէրը եւ կրակը, ջերմը կը պահե՞նք այսօր։ Կը հաւատա՞նք աղօթքի հրաշագործ, տիեզերահրաշ զօրութեան։ Կը յարատեւե՞նք աղօթքի մէջ, ինչպէս Յիսուս կ՚ըսէ. թէ՝ «ամէն ատեն պէտք է աղօթել եւ երբեք չձանձրանալ», նոյնիսկ երբ Աստուած «Ո՛չ» ըսէ մեր աղօթքին եւ խնդրանքին։

Այսօր, դժբախտաբար, շա՜տերուն ընտանեկան «աղօթքի սեղան»ը փլած եւ կրակը մարած է։

Աստուած խոստացած էր որդի մը տալ Աբրահամին Սառայէն, բայց խոստումը չկատարուեցաւ անմիջապէս։ Իրենց նկատմամբ՝ Աստուած շատ ուշացած էր եւ սկսան երկբայիլ, տարակուսիլ։ Անոնք խորհեցան, թէ անկարելի՛ է Աստուծոյ այս խոստումը կատարել։ Մանաւանդ որ Սառան ամուլ էր եւ ինք 100 տարեկան կ՚ըլլար…

Եւ Աստուած կու տայ անոնց Իսահակը՝ որ նման Անոր. «մինչեւ մահուան հնազանդ եղաւ, այն ալ Խաչին մահուան». (ՓԻԼԻՊ. Բ 8)։

Աստուած մեր Հա՛յրն է. մինչ մենք Անոր կ՚աղօթենք տգիտաբար, անգիտակցաբար, առանց նկատելու, թէ Ան բարեխնամ, հոգատար Հայր է։ Աստուած մտադիր է մեր խնդրածէն եւ խորհածէն շա՜տ աւելի լաւ, բարի, աղէկ բան մը տալ մեզի։ «Իսահակ» կը նշանակէ «խնդութի՜ւն, ցնծութի՜ւն». ուստի մենք ալ մեր Հօր հարազատ որդիներն ենք։ Աստուած ամենաբարին է՝ իմաստութիւն եւ սէր. կարելի՞ է որ Ան բարին չտայ, կարելի՞ է որ Ան չար բան մը տայ մեզի՝ նոյնիսկ մենք անգիտակցաբար չար բան մը ուզենք իրմէ։ Աստուած նաեւ ամենատե՛ս է եւ այս կը նշանակէ, որ այն բանը, որ յետագային չար եւ վնասակար պիտի ըլլայ, Աստուած չի տար մեզի։

Ուստի, սիրելի՜ բարեկամներ, երբ կ՚աղօթենք, գիտակցինք, որ մեր Հայրն է Ան՝ որուն կ՚աղօթենք։ Յետոյ պէտք է կշռենք եւ չափենք մեր խնդրանքները, թէ անոնք բարի, օգտակար են մեզի համար, թէ ո՛չ։ Եւ մանաւանդ մեր աղօթքները պէտք է համապատասխանեն Աստուծոյ կամքին՝ որ բացարձակապէս բարի՛ է։ Դժուար է հասկնալ Աստուծոյ կամքը, բայց անկարելի չէ՛. հաւատքի զօրութեամբ եւ իմաստութեամբ կարելի է իմանալ եւ ըստ այնմ շարժիլ՝ կեանքի ընթացքին ուղեցոյց ընդունիլ Աստուծոյ կամքը…

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Նոյեմբեր 28, 2025, Իսթանպուլ