ԱՍՏՈՒԾՈՅ ՍԷՐԸ

Աստուած Սէր է. Ան սիրոյ Աստուած է։ Աստուած չի սիրեր մարդուն մեղքը, բայց կը սիրէ մարդը։ Մարդ չի սիրեր իր որդւոյն հիւանդութիւնը, բայց կը սիրէ իր զաւակը։ Եւ այս իմաստով Աստուծոյ սէրը անչափելի է։ Անհասկնալի, անիմանալի սէր մըն է Աստուծոյ սէրը մարդկային մտածողութեամբ, բայց այսուամենայնիւ Աստուծոյ սէրը դրական է։ Սա անվիճելի է՝ որ Աստուած կը սիրէ մարդը։ Ինչ որ ալ ըրած ըլլայ մարդ, Աստուած կը սիրէ զայն եւ միշտ կը սիրէ… քանի որ Աստուած Հայր է, եւ մարդը՝ իր որդին։

«Ձեր մէջ կա՞յ հայր մը՝ որուն զաւակը հաց ուզէ եւ ինք քար տայ անոր, եւ կամ օձ տայ՝ երբ զաւակը ձուկ խնդրէ։ Արդ, եթէ դուք որ չար էք՝ գիտէք ձեր զաւակներուն լաւ պարգեւներ տալ, ձեր երկնաւոր Հայրը որքա՜ն աւելի լաւ պարգեւներ պիտի տայ անոնց՝ որոնք Իրեն կը դիմեն». (ՄԱՏԹ. Է 9-11)։

Անառակ որդիին հայրը իր զաւկէն միայն «անհնազանդութիւն» եւ «յարգանքի պակաս» տեսաւ, բայց զղջացող որդիին դիմաց անոր սիրտը հալեցաւ. իր բուն հայրական նկարագիրը սիրոյ եւ ներողամտութեան հոգին ցոյց տուաւ։ (Ռամպրանտի 1781 թուակիր «Անառակ որդիին վերադարձը» նկարը հրաշալի՜ կերպով կը պատկերացնէ այս երեւոյթը)։

Մեր երկնային Հայրը շատ աւելին տալու, սիրելու եւ ներելու խոստումը տուած է. փա՜ռք մեր երկնաւոր Հօր։ Եւ Անոր նայինք եւ միայն Իրմէ խնդրենք մեր կարօտութիւնները։

Մարդ չի կրնար հասկնալ Աստուծոյ սէրը։

Այսօր աշխարհ «ապստամբներ»ու աշխարհի մը դարձած է։ Մարդիկ Աստուծոյ հանդէպ անտարբեր են՝ կռնակ դարձուցած են Անոր։ Աստուած տեղ չունի իրենց կեանքերուն մէջ։

Բայց, այսուամենայնիւ, ի հեճուկս մարդոց անտարբերութեան, ապստամբութեան՝ Աստուած սիրեց, կը սիրէ՛ մարդը։ «Սակայն Աստուած իր սէրը որ մեր վրայ ունէր՝ յայտնեց, երբ դեռ մեղաւոր էինք». (ՀՌՈՎՄ. Ե 8)։ Եւ Յիսուս խաչափայտին վրայ կը գամուէր, աղօթեց. «Հայր, թողութիւն տուր անոնց, որովհետեւ չեն գիտեր ի՛նչ կ՚ընեն». (ՂՈՒԿ. ԻԳ 34)։

Աստուծոյ սէրը մարդկային չէ՝ ան աստուածային է։ Աստուծոյ սէրը թշնամին իսկ կը սիրէ. ան հրաշալի՜ եւ ի՜նչ աննման սէր է…

Եթէ Աստուած միայն բարին, գեղեցիկը եւ հնազանդը սիրած ըլլար, մարդուն հասկնալի պիտի ըլլար այդ սէրը, քանի որ եւ դժբախտաբար, մարդ զինք սիրողը կը սիրէ, այն՝ որ բարի եւ օգտակար է իրեն համար։ Մարդ, միայն գեղեցիկը, բարին կը սիրէ եւ անտարբեր է միւսներուն հանդէպ։ Մարդուն սէրը, այս իմաստով, պայմանաւոր սէր մըն է։ Սակայն Աստուած անխտիր եւ անպայման կը սիրէ մարդը՝ թշնամին ալ, մեղաւորն ալ, անհնազանդը եւ հաւատարիմը նոյնպէս կը սիրէ, եւ այս սէրը հասկնալ մարդուն հասկացողութենէն գերիվեր է։

Անառակ որդիին հայրը՝ իր մոլորած որդին սիրեց՝ որ իր մեղսալից եւ անբարոյ կեանքովը զինք անպատուած էր։ Հայրը աղաղակեց. «Այս իմ որդիս մեռած էր ողջնցաւ, կորսուած էր գտնուեցաւ». (ՂՈՒԿ. ԺԵ 24)։ Եւ ահաւասի՛կ, Աստուծոյ սէրը այսպէս սէր մըն է։

«Աստուած այնպէս սիրեց աշխարհը…»։

Աստուած այնպէս սիրեց աշխարհը՝ մինչեւ Իր Միածին Որդին տուաւ։ Ան կրնար հրեշտակ մը ղրկել, բայց այնպէս չըրաւ. Ան ղրկեց Իր Որդին, Իր հարազատը, ամենասիրելին։ Ինչ որ Իր Միածին Որդին տալով ըրաւ, եթէ ուրիշ որեւէ բան տար, Իր սէրը պիտի չկրնար ցուցնել։

Հայր մը իր բոլոր ունեցածը կու տայ, իր որդին տալէ առաջ։

Բայց Աստուած տուաւ։ Ասիկա է որ Իր սէրը սքանչելի՜ կ՚ընէ, եւ ասիկա մարդկային հասկացողութենէ գերիվեր սէր մըն է. այս սէրը մարդկային չէ, այլ աստուածային։

Երանի մարդիկ ալ ա՛յդպէս սիրէին…

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Օգոստոս 29, 2025, Իսթանպուլ