ՌԱՈՒՇԷ

Մարդիկ կ՚անցնին ամէն օր, ամէն ժամ, ամէն վայրկեան ձեր առջեւէն։

Պէյրութեան ափին կանգնած էք դուք, քանի՞ դարէ ի վեր։ Եւ քանի՞ միլիառ անգամ նայեր էք անցորդներուն, բոլորն ալ անցողիկ, մինչ դուք՝ մնայուն։ Եւ քանի՞ հազար, կամ աւելի, նկարի մէջ էք յայտնուեր, իբր թէ անմահանալու, մինչ դուք արդէն իսկ անմահ էք, կամ առնուազն աւելի երկարակեաց քան այդ նկարները բոլոր։

Մարդիկ կ՚անցնին ամէն օր, ամէն ժամ, ամէն վայրկեան ձեր առջեւէն։

Մէկը եկած է զբօսնելու, քաղաքի միւս, հեռաւոր ափերէն, միւսը համալսարան կը վազէ ինչպէս ամէն օր։ Մէկը նկարչական իրերը ձեռքին՝ ձեզ իւղաներկով վերստեղծել կը փորձէ, միւսը ձեզի նայելով՝ արցունքները կը պահէ մարդոցմէ։ Մէկը հասունցող ծերութեան դէմ կը պայքարի, ձեր առջեւէն օրը երեք անգամ կ՚երթայ-կու գայ, ու ձեզ այլեւս չի տեսներ, միւսը՝ փոքրիկ երեխայ, մօր բերնէն ձեր մասին առասպելներ կը լսէ։

Պէյրութեան ափին կանգնած էք դուք, քանի՞ դարէ ի վեր. ո՞վ գիտէ։ Եւ քանի՞ թրիլիոն, կամ աւելի, ալիք ձեզ համբուրեր է։ Եւ քանի՞ անգամ արեւն անցեր է ձեր ետեւ։ Ու քանի՞ անգամ լուսնկան հեռուէն նայեր է ձեր վրան, ստուգեր է, որ դեռ հոն էք, նոյն տեղը ձեր, ու յետոյ միայն քուն մտեր։

Եւ վերջնականապէս գացողներուն խարիսխն էք դուք նաեւ։ Երբ յուսահատ, կամ այլ ուղղութեամբ յուսալի, մարդիկ միակողմանի տոմս են առեր, ու շարժեր է օդանաւը, կտրուեր է հողէն ու վեր բարձրացեր, անոնք նայեր են վար, քաղաքին, ու հեռանալով անկէ՝ ձեզի են նայեր վերջին անգամ մը, ձեզի՝ կապոյտին վրայ բազմած երկու դարպասներուն Փիւնիկէի։ Եւ վերածուեր էք այնուհետեւ յուշի. յուշ՝ պատերազմի, յուշ՝ Արեւելքի Զուիցերիոյ, յուշ՝ եգիպտացորենի, ֆուլի, նարկիլէի, յուշ՝ քաղաքական հաւաքներու եւ համբոյրներու առաջին։ Յուշ, վերջապէս, որ անցողիկ է, ինչպէս անցողիկ են բոլորը որ կ՚անցնին ոչ միայն ձեր դիմացէն, այլ արեւուն, լուսնին ու աշխարհին։

Կ՚անցնի ծերունին, կ՚անցնի լացող կինը երիտասարդ, կ՚անցնի մուրացկանը, կ՚անցնի շէյխը, կ՚անցնի երեխան իր մօր հետ, կ՚անցնին ճայերը, կատուները, ձկները ջուրին մէջ թէ օդին՝ կախուած կարթերէն, եւ կ՚անցնինք մենք, ու կ՚անցնի երամը աղաւնեաց, եւ կ՚անցնիմ ես։

Դուք՝ կը մնաք...

ԵՐԱՄ