Թոփգաբուի Սուրբ Նիկողայոս եկեղեցւոյ թաղային խորհուրդի ատենապետուհի Մոնիք Երկանեան հրաժարեցաւ իր պաշտօնէն՝ տասնմէկ տարիներու երախտաշատ սպասարկութենէ մը վերջ

Թոփ­գա­բուի Ս. Նի­կո­ղա­յոս ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ա­տե­նա­պե­տու­հի Մո­նիք Եր­կա­նեան հրա­ժա­րե­ցաւ իր պաշ­տօ­նէն։ Ան այս ա­ռա­ւօտ մեր մա­մու­լը տե­ղեակ պա­հեց այս ի­րա­դար­ձու­թեան շուրջ։ Մո­նիք Եր­կա­նեան եր­կար ժա­մա­նա­կէ ի վեր կ՚ար­տա­յայ­տուէր նման մտադ­րու­թեան շուրջ։ Հե­տե­ւա­բար, սա հարիւր տո­կո­սով ա­նակն­կալ մը չէ հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րուն հա­մար, սա­կայն անս­պա­սե­լի՝ ժամ­կէ­տին տե­սան­կիւ­նէն։ Որ­քան որ ալ ա­նակն­կալ մը չըլ­լայ, այս ի­րա­դար­ձու­թիւ­նը մեր հա­մայն­քա­յին կեան­քին տե­սա­կէ­տէ ար­տա­սո­վոր է, նաեւ ա­ռանց չա­փա­զան­ցու­թեան՝ ցնցիչ։ Մո­նիք Եր­կա­նեան լքած է թէ՛ ա­տե­նա­պե­տի պաշ­տօ­նը եւ թէ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ան­դա­մակ­ցու­թիւ­նը։

Մեր հա­մայն­քի այժ­մու ի­րա­կա­նու­թեան եւ դի­մագ­րաուած մար­տահ­րա­ւէր­նե­րուն տե­սան­կիւ­նէն Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի հրա­ժա­րա­կա­նը ու­նի կա­րե­ւոր նշա­նա­կու­թիւն։ Տասն­մէկ տա­րուան անմ­նա­ցորդ ու լիար­ժէք ծա­ռա­յու­թեան, հա­մայն­քա­յին սպա­սա­ւո­րու­թեան մը մա­սին է խօս­քը։ Տասն­մէկ տա­րի ա­ռաջ երբ Մո­նիք Եր­կա­նեան լծուած էր գոր­ծի, Թոփ­գա­բուի Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը ար­դէն ան­դուն­դի եզ­րին էր։ Օ­րուան պատ­րիար­քին գլխա­ւո­րու­թեամբ գու­մա­րուած հա­մայն­քա­յին խորհրդակ­ցու­թիւն­նե­րու ար­դիւն­քին ո­րո­շուած էր այս վար­ժա­րա­նին գոր­ծու­նէու­թիւ­նը կա­սեց­նել՝ նիւ­թա­կան դժուա­րու­թեան եւ ար­դիւնք­նե­րու ան­բա­ւա­րա­րու­թեան հե­տե­ւան­քով։ Տաս­նա­մեակ­ներ շա­րու­նակ բար­ձի թո­ղի վի­ճա­կի մատ­նուած սահ­մա­նա­փակ մար­դու­ժով կա­ռա­վա­րուած դպրոց մըն էր այս մէ­կը, հա­կա­ռակ իր փայ­լուն պատ­մու­թեան։ Մո­նիք Եր­կա­նեան ա­հա՛ այդ ճա­կա­տագ­րա­կան պա­հուն հրա­պա­րակ իջ­նե­լով ստեղ­ծած էր նոր շար­ժում մը։ Եր­կար տաս­նա­մեակ­ներ իր ըն­տա­նի­քին հետ որ­պէս բա­րե­րար թէեւ այդ դպրո­ցին ալ միշտ ա­ջակ­ցած էր, սա­կայն այդ ճա­կա­տագ­րա­կան պա­հուն ար­տա­սո­վոր քայլ մը առ­նե­լով նե­տուած էր ան­վա­րան մեծ ո­դի­սա­կա­նի մը։ Հա­մայն­քա­յին կեան­քէն ներս շատ ընդ­հան­րա­ցած ե­րե­ւոյթ մը չէր ու մին­չեւ հի­մա ալ չէ յա­ռա­ջա­տար բա­րե­րա­րի մը հաս­տա­տու­թեան մը մէջ վար­չա­կան պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւն ստանձ­նե­լը։ Այս ուղ­ղու­թեամբ բա­ցա­ռու­թիւն­ներն ալ ընդ­հան­րա­պէս կ՚ըլ­լան մեր հինգ հաս­տա­տու­թիւն­նե­րու կամ հա­յա­հոծ թա­ղե­րու պա­րա­գա­յին։

Մո­նիք Եր­կա­նեան այդ հանգ­րուա­նին ա­ռանց ո­րե­ւէ յա­րա­կից հան­գա­մանք հաշուի առ­նե­լու ճամ­բայ ե­լաւ փրկե­լու հա­մար Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը։ Նոյ­նիսկ օ­րուան պատ­րիար­քը չէր ա­ջակ­ցեր իր ազ­գա­նուէր, կրթա­նուէր այս նա­խա­ձեռ­նու­թեան, սա­կայն ան չվհա­տե­ցաւ եւ իր սկզբուն­քայ­նու­թեան ճա­նա­պար­հէն չշե­ղե­լով՝ նաեւ յա­ջո­ղե­ցաւ իր շուրջ հա­մախմ­բել հա­մա­խոհ­ներ։ Այդ հա­մա­խոհ­նե­րը կու գան զա­նա­զան սե­րունդ­նե­րէ եւ խա­ւե­րէ, ինչ որ զօ­րա­կո­չի մը մթնո­լոր­տը կը ստեղ­ծէր հա­մայն­քէն ներս։ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի սկզբուն­քայ­նու­թեան ա­ռա­ջին դրսե­ւո­րու­մը ե­ղաւ այն, որ պաշ­տօ­նը ստանձ­նե­լու հանգ­րուա­նին ան Թոփ­գա­բուի Ս. Նի­կո­ղա­յոս ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ընտ­րու­թիւ­նը բա­ցաւ հա­մայն­քի ընդ­հա­նու­րին եւ այդ­պէ­սով բարձ­րա­ցուց իր եւ իր գոր­ծըն­կեր­նե­րուն ներ­կա­յա­ցուց­չա­կան հան­գա­ման­քը, նաեւ հե­ղի­նա­կու­թիւ­նը։

Տասն­մէկ տա­րի­նե­րու պաշ­տօ­նա­վա­րու­թեան ըն­թաց­քին Մո­նիք Եր­կա­նեան դար­ձաւ Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քին խորհր­դան­շա­նը։ Այ­սօր բո­լո­րը ան­կեղ­ծօ­րէն կը վկա­յեն, թէ ան ե­ղաւ Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քին գո­րո­վա­գութ մայ­րը։ Հա­մայն­քէն ներս ու­նե­ցած ա­մէն տե­սակ դիր­քով հան­դերձ, Մո­նիք Եր­կա­նեան միշտ գե­րա­դա­սեց Թոփ­գա­բուն եւ ա­մէն հար­թա­կի վրայ պատ­գա­մեց Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի գո­յա­տեւ­ման կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, յա­րա­տեւ­ման անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը։ Ան հա­մո­զուած էր, թէ թրքա­հայ ի­րա­կա­նու­թեան մօտ այս դպրո­ցը ու­նի ա­ռանձ­նա­յա­տուկ դիրք մը, մաս­նա­ւոր ա­ռա­քե­լու­թիւն մը, ո­րով­հե­տեւ այն­տեղ կ՚ու­սա­նէին, նաեւ կը խնա­մուէին մեր հա­մայն­քի ա­մե­նա­հա­մեստ խա­ւե­րու ըն­տա­նիք­նե­րուն զա­ւակ­նե­րը։ Ըն­կե­րա­յին տե­սա­կէ­տէ խո­ցե­լի այդ խա­ւե­րուն զա­ւակ­նե­րը Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի եւ ըն­կեր­նե­րուն շնոր­հիւ ա­ռաջ­նոր­դուե­ցան դէ­պի հայ դպրոց ու դաս­տիա­րա­կուե­ցան հայ­կա­կան վար­ժա­րա­նի մը շուն­չով, վա­յե­լե­ցին ա­նոր մթնո­լոր­տը։ Վստա­հա­բար, տա­րի­ներ վերջ այդ ա­շա­կերտ­նե­րուն կեան­քի փոր­ձա­ռու­թիւ­նը պի­տի ար­դա­րաց­նէ այս շրջա­նին կա­տա­րուած անգ­նա­հա­տե­լի, վիթ­խա­րի զո­հո­ղու­թիւն­նե­րը։

Մո­նիք Եր­կա­նեան տասն­մէկ տա­րուան այս մեծ գոր­ծը կա­տա­րեց մեծ ե­ռան­դով մը։ Հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րուն մէջ դժբախ­տա­բար ե­ղան մօ­տե­ցում­ներ, թէ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը կը վա­յե­լէր Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի ժա­մա­նա­կա­ւոր հո­վա­նա­ւո­րու­թիւ­նը։ Ան բա­ցար­ձա­կա­պէս կ՚ընդ­դի­մա­նար այս մօ­տե­ցում­նե­րուն։ Թէեւ անս­պառ ե­ռան­դով մը կը գոր­ծէր, սա­կայն բա­ցար­ձա­կա­պէս դէմ էր, որ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի պա­րա­գա­յին հա­մայն­քը կորսնց­նէր հա­ւա­քա­կան պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան գի­տակ­ցու­թիւ­նը, կամ հե­ռա­նար հա­մա­պա­տաս­խան վե­րա­բեր­մուն­քէ։ Ան միշտ կ՚ըն­թա­նար այն յոյ­սով, թէ մեր հա­մայն­քա­յին հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն ե­կա­մուտ­նե­րը կ՚ա­ւել­նան ներ­կայ նոր շրջա­նին եւ հա­սոյթ­նե­րու բարձ­րաց­ման զու­գա­հեռ պի­տի ամ­րապն­դուի նաեւ մեր հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն մի­ջեւ զօ­րակ­ցու­թիւ­նը, իսկ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը այդ ար­դիւն­քէն ան­մասն չմնա­լով պի­տի կա­րե­նայ ե­րաշ­խա­ւո­րել իր ա­պա­գան։ Դժբախ­տա­բար, այս­պի­սի մթնո­լորտ մը տա­կա­ւին չէ ստեղ­ծուած։ Իր ա­տե­նա­պե­տու­թեան տասն­մէկ տա­րի­նե­րուն ըն­թաց­քին Մո­նիք Եր­կա­նեան այս ա­հա­զան­գը հնչե­ցուց Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նին ի նպաստ կազ­մա­կեր­պուած տա­րե­կան բո­լոր սի­րոյ սե­ղան­նե­րուն ըն­թաց­քին։ Վար­չա­կան բնոյ­թով բո­լոր հա­մայն­քա­յին ժո­ղով­նե­րու ժա­մա­նակ ան պատ­գա­մեց այս անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը, որ­պէս­զի կա­րե­նայ ե­րաշ­խա­ւո­րել այս դպրո­ցին ա­պա­գան ու կա­րե­նայ նոր հիմ­քե­րու վրայ զե­տե­ղել ա­նոր վե­րա­պա­հուած գոր­ծին շա­րու­նա­կա­կա­նու­թիւ­նը։

Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի պաշ­տօ­նա­վա­րու­թեան տասն­մէկ տա­րի­նե­րը միեւ­նոյն ժա­մա­նակ ե­կան ա­պա­ցու­ցա­նել, թէ ան­հա­տի գոր­ծօ­նը որ­քա՛ն նա­խախ­նա­մա­կան ազ­դե­ցու­թիւն մը կրնայ գոր­ծել մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քէն ներս՝ հաս­տա­տու­թեան մը գո­յա­տեւ­ման, նպա­տա­կի մը յա­մա­ռօ­րէն հե­տապնդ­ման տե­սան­կիւ­նէն։ Ար­դա­րեւ, այս տասն­մէկ տա­րի­նե­րուն ըն­թաց­քին Մո­նիք Եր­կա­նեան չաշ­խա­տե­ցաւ Թոփ­գա­բուին հա­մար, այլ ապ­րե­ցաւ Թոփ­գա­բուին հետ, ապ­րե­ցաւ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նին հետ։ Ան միայն վար­չա­կան կա­րո­ղու­թիւն չդրսե­ւո­րեց թա­ղա­յին խոր­հուր­դի գլխին, այլ որ­պէս ան­հատ շարժ­ման ան­ցուց իր բա­րե­կա­մա­կան շրջա­նա­կը, ինչ որ իր ա­պա­հո­ված նպաս­տին տե­սա­կէ­տէ ա­ռանց­քա­յին էր։ Մո­նիք Եր­կա­նեան ա­տե­նա­պետ մը, ղե­կա­վար մը կամ աշ­խա­տող մը ըլ­լա­լէ ա­ւե­լի ինք­զին­քը Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քի տրա­մադ­րու­թեան տակ դրաւ որ­պէս նե­րուժ։ Ան ա­մէն տե­սակ զո­հո­ղու­թիւն յանձն առ­նե­լու ա­ռըն­թեր, նաեւ հա­մայն­քէն ներս պայ­մա­նա­ւո­րեց մթնո­լորտ, որ­պէս­զի Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի նման մաս­նա­ւոր ա­ռա­քե­լու­թեամբ մեր կրթա­րան­նե­րը կա­րե­նան բաց մնալ եւ մեր կրթա­կան հա­մա­կար­գէն ներս ստեղ­ծուած ար­հես­տա­կան ու ան­հասկ­նա­լի նուի­րա­պե­տու­թիւն­նե­րու հե­տե­ւան­քով չդա­սուին երկ­րոր­դա­կան։ Պէտք է խոս­տո­վա­նիլ, որ իր ստեղ­ծած շարժ­ման ազ­դե­ցու­թիւ­նը սահ­մա­նա­փակ չմնաց լոկ մեր հա­մայն­քով։ Ար­տա­սահ­ման հաս­տա­տուած նախ­կին պոլ­սա­հա­յեր եւս զօ­րակ­ցե­ցան այն շարժ­ման, ո­րուն ջա­հա­կի­րը հան­դի­սա­ցաւ Մո­նիք Եր­կա­նեան։ Շարժ­ման ան­ցան նաեւ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի զա­նա­զան սե­րունդ­նե­րէ շրջա­նա­ւարտ­նե­րը, ո­րոնք զգա­ցա­կան ան­բա­ցատ­րե­լի տխրու­թիւն մը կ՚ապ­րէին ի­րենց վար­ժա­րա­նի գո­յա­տեւ­ման սպառ­նա­ցող վտանգ­նե­րուն բե­րու­մով։ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի շրջա­նա­ւարտ­նե­րը խրա­խու­սուե­ցան Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի վճռա­կան ու ճա­կա­տագ­րա­կան մի­ջամ­տու­թիւն­նե­րուն շնոր­հիւ։ Ա­նոնք ալ ի­րեն հետ հա­ւա­տա­ցին, որ Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը կրնայ ու պէտք է ու­նե­նայ նոր ա­պա­գայ մը, ա­նոր գոր­ծու­նէու­թիւ­նը պէտք է դրուի նոր հար­թու­թեան մը վրայ եւ ա­նոր մա­տու­ցած ծա­ռա­յու­թիւն­նե­րը, ջամ­բած ու­սու­մը ու­նե­նան նոր ո­րակ մը։

Ա­լե­կո­ծեալ այս ծո­վուն մէջ նա­ւար­կու­թեան ըն­թաց­քին Մո­նիք Եր­կա­նեան ա­ռա­ջին հեր­թին վա­յե­լեց իր ա­մուս­նոյն՝ յայտ­նի ազ­գա­յին բա­րե­րար Ա­րէտ Եր­կա­նեա­նի ա­ջակ­ցու­թիւ­նը։ Տաս­նա­մեակ­նե­րէ ի վեր մեր կրթօ­ճախ­նե­րուն եւ բո­լոր հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն ի նպաստ բե­րած հե­տե­ւո­ղա­կան ա­ջակ­ցու­թեան զու­գա­հեռ՝ Ա­րէտ Եր­կա­նեան ե­ղաւ ա­ռա­ջի­նը, որ մե­ծա­պէս ող­ջու­նեց իր կո­ղակ­ցին զգա­ցած պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւ­նը՝ ազ­գին ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցե­լու եւ ա­նոր նոր սե­րուն­դը դաս­տիա­րա­կե­լու ուղ­ղու­թեամբ զգա­ցած պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւ­նը։ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի ստանձ­նած ա­տե­նա­պե­տի պաշ­տօ­նը կար­ծես նոր պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւն մը ըն­կա­լուե­ցաւ Ե­ր­կա­նեան ա­մո­լին կող­մէ։ Ա­րէտ Եր­կա­նեան, լուռ ու մունջ ա­մե­նայն հա­մես­տու­թեամբ բազ­մա­պատ­կեց այս դպրո­ցին հա­մար կա­տա­րած ներդ­րում­նե­րը։ Ան, ան­ձայն անշ­շուկ աստ­ղա­բաշ­խա­յին հա­մե­մա­տու­թիւն­նե­րու հաս­ցուց Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նին հա­մար կա­տա­րած նուի­րա­տուու­թիւն­նե­րը եւ այդ բո­լո­րը ը­նե­լու ժա­մա­նակ կ՚ապ­րէր այն հո­գե­ւոր բա­ւա­րա­րու­թիւ­նը, թէ նոր մտայ­նու­թիւ­նով մը գոր­ծի ձեռ­նար­կած թա­ղա­յին խոր­հուր­դը լիու­լի կ՚ար­ժե­ւո­րէր այդ բո­լո­րը։ Իս­կա­պէս, ար­դիւն­քը միշտ տե­սա­նե­լի էր եւ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի կող­մէ գլխա-­ւո­րուած թա­ղա­յին խոր­հուր­դը յաչս բո­լո­րին թա­փան­ցիկ ու հա­մո­զիչ էր՝ հա­մայն­քին կող­մէ ներդ­րուած մի­ջոց­նե­րը ա­ռա­ւե­լա­գոյն նպա­տա­կասլա­ցու­թեամբ ար­ժե­ւո­րե­լու ի­մաս­տով։

Այս բո­լո­րին ա­ռըն­թեր, Մո­նիք Եր­կա­նեան ու­րիշ շատ կա­րե­ւոր սպա­սար­կու­թիւն մըն ալ բե­րաւ Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քին։ Ան ոչ միայն որ­պէս վար­չա­յին կամ բա­րե­րար գոր­ծեց Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նին հա­մար, այլ նաեւ որ­պէս ան­հատ ստեղ­ծա­գոր­ծե՛ց։ Չենք գի­տեր, որ այս վեր­ջին տա­րի­նե­րուն Մո­նիք Եր­կա­նեան քա­նի՛ ցու­ցա­հան­դէս կազ­մա­կեր­պեց Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի ի նպաստ։ Ան իր ա­զատ ժա­մե­րուն որ­պէս սի­րող կա­տա­րած նկար­չա­կան աշ­խա­տանքն ալ, ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան պտուղ­ներն ալ մա­տու­ցեց դար­ձեալ Թոփ­գա­բուի հա­մար։ Այդ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը բարձր նշա­նա­կու­թիւն ու­նէին այն ա­ռու­մով, որ հան­դի­սա­ցան վառ ա­պա­ցոյց մը, թէ Մո­նիք Եր­կա­նեան նաեւ իր նե­րաշ­խար­հին դրսե­ւո­րում­նե­րը կը բաժ­նէր Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քին հետ, մեր հա­մայն­քին հետ՝ միշտ պատ­գա­մե­լով Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի ա­պա­գա­յի ե­րաշ­խա­ւոր­ման անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը։

Իր հրա­ժա­րա­կա­նին կա­պակ­ցու­թեամբ այս ա­ռա­ւօտ հե­ռա­խօ­սազ­րոյց մը ու­նե­ցանք Մո­նիք Եր­կա­նեա­նին հետ, որ մեր հար­ցում­նե­րուն պա­տաս­խա­նեց ա­մե­նայն լրջու­թեամբ, ինչ­պէս որ կ՚ը­նէր տասն­մէկ տա­րիէ ի վեր։ Մո­նիք Եր­կա­նեան իր ա­տե­նա­պե­տու­թեան տա­րի­նե­րուն միեւ­նոյն ժա­մա­նակ ե­ղած է մեծ ջա­տա­գով մը, որ­պէս­զի Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քը կա­յուն եւ ա­մուր կապ մը ու­նե­նար մեր մա­մու­լին հետ եւ ա­նոր սիւ­նակ­նե­րուն մէջ միշտ ցո­լա­նար Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նի ան­ցու­դար­ձը։ Իր հրա­ժա­րա­կա­նին դրդա­պատ­ճառ­նե­րը բա­ցատ­րե­լու ժա­մա­նակ ան նախ եւ ա­ռաջ շեշ­տեց, որ ո­րե­ւէ տա­րա­կար­ծու­թիւն մը խնդրոյ ա­ռար­կայ չէ, ո­րե­ւէ հար­ցի մը հե­տե­ւան­քով առ­նուած ո­րո­շում մը չկայ, թա­ղա­յին խոր­հուր­դի բո­լոր ան­դամ­նե­րը, անխ­տիր, ի­րեն հա­մար կը շա­րու­նա­կեն մնալ շատ սի­րե­լի ու հա­մակ­րե­լի, սա­կայն այ­լեւս կը զգայ յոգ­նած։ «Ես մին­չեւ այս­տեղ բե­րի, այ­լեւս պի­տի շա­րու­նա­կեն ե­րի­տա­սարդ­նե­րը։ Իմ փոր­ձա­ռու­թիւ­նը, խոր­հուրդ­նե­րը, ի պա­հան­ջել հար­կին միշտ պի­տի ըլ­լան ա­նոնց տրա­մադ­րու­թեան տակ։ Տասն­մէկ տա­րի շատ հա­մե­րաշխ եւ ար­գա­սա­բեր աշ­խա­տանք տա­րինք խմբո­վին, բայց այ­լեւս պէտք է ժա­մա­նակ տրա­մադ­րեմ նաեւ իմ ըն­տա­նի­քիս», ը­սաւ ան եւ ա­ւել­ցուց, թէ ե­րի­տա­սարդ­ներն ալ ըն­դու­նած են յանձն առ­նել պա­տաս­խա­նա-տըւու­թիւն։ Մո­նիք Եր­կա­նեան դի­տել տուաւ, թէ Թոփ­գա­բուի Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը այ­սօր հա­սած է շատ լաւ կէ­տի մը եւ ի­րենք միշտ դրուա­տա­լից ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ կը ստա­նան ա­նոր հա­սած դիր­քին կա­պակ­ցու­թեամբ։

Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րէն կա­րե­լի է հե­տեւց­նել նաեւ, թէ իր հրա­ժա­րա­կա­նին մէջ կա­րե­ւոր դեր խա­ղա­ցած է նաեւ հա­մայն­քա­յին հաս­տա­տու­թիւն­նե­րու մա­տա­կա­րար մար­մին­նե­րու ընտ­րու­թեան ա­նո­րոշ ձե­ւով յե­տաձ­գուած ըլ­լա­լու հան­գա­ման­քը։ Ե­թէ նոր ընտ­րու­թիւն­նե­րուն թուա­կա­նը յայտ­նի ըլ­լար, թէ­կուզ ան ո­րո­շէր իր ըն­կեր­նե­րուն հետ դի­մա­նալ մին­չեւ նոր ընտ­րու­թեան թուա­կա­նը, սա­կայն ժամ­կէ­տի ա­նո­րո­շու­թեան վի­ճա­կը ար­դէն ստուեր ա­ծած է նաեւ այդ համ­բե­րու­թեան սահ­մա­նը։ Հե­տե­ւա­բար, Մո­նիք Եր­կա­նեան այ­լեւս բաւ հա­մա­րած է իր պաշ­տօ­նա­վա­րու­թիւ­նը եւ այս հանգ­րուա­նին ալ իր ա­ռած քայ­լով կը փո­խան­ցէ տալ պատ­գամ մը։ Ան մե­զի յայտ­նեց, թէ մեր հա­մայն­քա­յին հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն մօտ ե­րէց սե­րուն­դի վար­չա­յին­նե­րը պէտք է լաւ կշռա­դա­տեն, թէ ո՛ր հանգըուա­նին պէտք է ի­րենց պաշ­տօ­նը փո­խան­ցեն ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն, որ­պէս­զի հեր­թի ա­ռողջ փո­փո­խու­թիւն­նե­րով կա­յուն երթ մը ու­նե­նան մեր հաս­տա­տու­թիւն­նե­րը։ «Նո­րու­թեան պա­կա­սը լճա­ցում կը բե­րէ», ը­սաւ Մո­նիք Եր­կա­նեան։

Այս հրա­ժա­րա­կա­նէն վերջ, հի­մա կը նա­խա­տե­սուի, որ Թոփ­գա­բուի Ս. Նի­կո­ղա­յոս ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի դի­ւա­նը վե­րա­ձե­ւա­ւո­րուի՝ նոր ա­տե­նա­պե­տի մը ընտ­րու­թեամբ։

Երբ մեր հաս­տա­տու­թիւն­նե­րու պա­րա­գա­յին հեր­թի փո­փո­խու­թիւն­նե­րը եր­բեմն տե­ղի կու տան ցնցում­նե­րու, Թոփ­գա­բուի նման հա­մեստ նե­րու­ժով թա­ղի մը մէջ ա­հա ճիշդ հա­կա­ռակ ուղ­ղու­թեամբ, դրա­կան ու ող­ջու­նե­լի օ­րի­նակ մը կ՚ապ­րուի, շնոր­հիւ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի ի­մաս­տուն ղե­կին։ Ան իր ստանձ­նած գոր­ծը պա­տուով կա­տա­րած է եւ հի­մա կը փո­խան­ցէ բաց ճա­կա­տով, իր ներդ­րած վաս­տա­կին հա­մար ար­ժա­նա­ցած ըլ­լա­լով հա­մա­տա­րած ար­դար գնա­հա­տան­քի։ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի հրա­ժեշ­տի հանգ­րուա­նը ան­շուշտ յու­զում­նա­խառն նշա­նա­կու­թիւն ու­նի Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քին տե­սա­կէ­տէ, սա­կայն սա նաեւ պէտք է ըլ­լայ նոր սկիզբ մը, որ­պէս­զի Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը կա­րե­նայ գո­յա­տե­ւել տա­կա­ւին եր­կար տա­րի­ներ։

Մե­զի կը մնայ միա­նալ շար­քե­րուն բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք ե­րախ­տա­գի­տու­թեան խոր զգա­ցում­նե­րով կ՚ար­ձա­նագ­րեն Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի ստանձ­նած դե­րա­կա­տա­րու­թեան պատ­մա­կան ի­մաս­տը՝ ինչ­պէս Թոփ­գա­բուի այն­պէս ալ մեր ամ­բողջ հա­մայն­քին տե­սա­կէ­տէ։ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի ա­նու­նը, ան­տա­րա­կոյս, ոս­կէ տա­ռե­րով պի­տի քանդա­կուի Թոփ­գա­բուի ըն­տա­նի­քի յի­շո­ղու­թեան մէջ։ Թրքա­հա­յու­թեան ար­դի տա­րեգ­րու­թեանց մէջ Մո­նիք Եր­կա­նեա­նի յանձ­նա­ռու­թեան ար­ժէ­քը պի­տի գնա­հա­տուի բարձր ու պի­տի դա­սուի օ­րի­նա­կե­լի՝ յա­ռա­ջի­կայ սե­րունդ­նե­րուն հա­մար։ Ան ե­ղած է Մի­սա­քեան բա­րե­համ­բաւ գեր­դաս­տա­նի մե­րօ­րեայ ար­ժա­նա­ւոր յա­ջոր­դը, ար­դա­րա­ցու­ցած է նոյն­պէս բա­րե­համ­բաւ Եր­կա­նեան գեր­դաս­տա­նին ա­նու­նը եւ մեր ժո­ղո­վուր­դի ե­րախ­տա­գի­տու­թեան զգա-­ցում­նե­րը իր վարձ­քը հա­տու­ցե­լու ճա­նա­պար­հին միշտ ու­ղե­կից պի­տի ըլ­լան ի­րե­ն։