ԲԱՆՈՎ ՄԸ ՈՒՐԱԽԱՆԱԼ

Թաքուն բանով մը ուրախանալ:

Առաւօտը կը գրկէի վանկարկումի զօրութեամբ`
Կը քալէի քայլերէս վստահ,
Տեսիլքէս վստահ:
Ոգեշնչում մը կը կանչէր զիս.
-Եկո՛ւր...
Կախարդական շարժում մըն էր կարծես
Եւ կարծես երազ մըն էր, 
Որ կենդանացած էր զիս 
Մարզելու իր գաղտնիքներով:

Աստղիս տէրը կ՚ըլլամ գիշերը...
Լեզուիս ապաւինելով:
Ես երազս եմ,
Ես մօրս մայրն եմ տեսիլքներով
Եւ հօրս հայրը,
Զաւկիս զաւակը:

Ուրախանալ թաքուն բանով մը,
Որ զիս վերցուցած էր իր վանկարկող 
Լարային գործիքներուն վրայ
Եւ կը փայլեցնէր զիս
Արեւելեան իշխանուհիի մը ադամանդին պէս:

Ով չ՚երգեր հիմա,
Այս առաւօտ,
Ապա երբեք չ՚երգուիր:

Տուր մեզ, սէ՛ր, բոլոր յորդումներդ,
Որպէսզի զգացականներու 
Արդար պատերազմը վարենք,
Քանի կլիման յարմար է
Եւ արեւը՝ առտու, 
մեր զէնքերը կը մուրայ:

Ով սէր, մեր թիրախը միայն, 
Քու պատերազմիդ մէջ, 
պարտութիւնն է...
Յաղթէ՛ դուն, յաղթէ՛ 
Եւ լսէ՛ գովերգդ զոհերէդ: 
Յաղթէ՛: 
Ձեռքերդ ողջ ըլլան:
Եւ դարձիր մեզի՝ յաղթուածներուս, առողջ:

Թաքուն բանով մը ուրախանալ:

Կը քալէի երազելով կապոյտ 
Քերթուածի մը մասին՝ երկու տողանի...
Թեթեւ երջանկութեան մը մասին՝
Տեսանելի եւ միեւնոյն ատեն գաղտնի:

Ով չի սիրեր հիմա, 
Այս առաւօտ,
Ապա երբեք չի սիրուիր:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան