ՅԻՍՈՒՍԻՆ՝ ԾՆՈՒՆԴԻՆ

Կարելի անյայտ հայեացքդ սպառնաց տողերս,
որոնք դեռ չընդգրկած ճերմակ ծով ու արեւ,
դարձան ծառայ քու ցանկութեան ու մաղձ տուին ճիգերուս,
որոնք ննջեցին վհատ, լքելով թռիչք ու թեւ:

Բայց երբ հիմա ես յուզեմ հոգիներս սիրելի,
պիտի գոռան սրտիս անդունդները անտարբեր
ու նզովեն իմ հէգ տաղին հայհոյանքով նազելի,
որ ընպեցուց տողերուս Յիսուսի հուրքն լուսաբեր:

Այս գիշերուայ անլոյս ճիչին եւ ի՞նչ փառքով այցելեմ,
երբ ան յոգնած կ՚ունկնդրէ Յիսուսիս երգը նաշխուն,
միթէ՞ պէտք է յաւերժի չոր ուսերը շօշափեմ
կամ յաւերժ մը շալկեմ նետելով այս գիշերուան աստղերուն:

ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ

Երեւան