ՏԱՊԱԼԵՑԱՒ ՄԵԾ ՄԻՈՒԹԵԱՆ ՎԻԹԽԱՐԻ ԿԱՂՆԻՆ...
Գրիչը կ՚ըմբոստանայ արձանագրելու համար վախճանը այս պրիսմակէ թանկարժէք կեանքին:
Արդարեւ, խորաթափանց կեանքը Կարօ Ճղըլեան իսկական ղեկավարին, որուն ընդմէջէն կը գունարձակէին բարիին, ճշմարիտին, ազնուագոյնին ու ՀԵԸ-ականին բոլոր երփներփումները: Մաքրամաքուր Առաջնորդին՝ սիրտն էր խիզախ, միտքը՝ մատեան Միութենական յուշերու, եւ հոգին՝ ՀԵԸ-ական շունչ ներշնչող: Միսէ ու ոսկորէ շինուած հեղինակութիւն մը՝ զոր կը պատուէր համայն հայ ազգն ու յատկապէս լիբանանի ՀԲԸՄ-ի ու ՀԵԸ-ի Միութենական հասարակութիւնը ընդհանրապէս: Վկայ տեղի ունեցած վերջին հրաժեշտի արարողութիւնը, որուն ձայնակցեցաւ ու մասնակից դարձաւ հայութիւնը, կատարեալ հաւատք տածելով ու երկիւղածութեամբ խոնարհելով իր առաջնորդ ղեկավարին անխոնջ վաստակին:
Հազուագիւտ երեւոյթ է, յատկապէս մեր իրականութեան մէջ, տեսնել մէկը՝ որ համակրանքն ու պատկառանքը շահած ըլլայ բոլոր հատուածներուն: Ամէն ոք գնահատանքի իր խօսքը ունի արտայայտելու նման ղեկավարի մը, որ սէր ու հոգածութիւն ցուցաբերած է իւրաքանչիւր միութենական անհատի, մեծին ու փոքրին, տարեցին ու վեթերանին: Բոլոր սէրերն ու մեծարանքները արդարօրէն գացին իրեն: Ամէնքը որպէս բանիմաց ղեկավար զգացին զինքը, եւ ինք իր միութենական քոյրերն ու եղբայրները ճանչցաւ անկեղծ անձնուիրութեան մէջ:
Հին օրերու յարգարժան ու տիպար ղեկավար, որուն վրայ շնորհը կը փայլի եւ որուն ամբողջ էութիւնը պատկառանք ու սէր, ժպիտ ու ներում: Մեծ, Մեծ մարդ, անոր համար, որ ամբողջ համեստութիւն ու գլխագիր խոնարհութիւն էր:
Կարօ Ճղըլեան իր համակ կեանքին մէջ եղաւ իմաստուն միութենականը, առաջնորդն ու ղեկավարը, որ ամէն առիթներով ազգային ու միութենական բոլոր բեմահարթակներուն վրայ իր խօսքերուն ընդմէջէն Հայաստանն ու Էջմիածինը նկատեց ամէն բանէ վեր եւ իր անձնական օրինակներով, ջահը իր ձեռքին՝ վառեց խարոյկը խոր հաւատքով ու անհուն հրճուանքով, որուն բոցերը կայծկլտացին բոլոր միութենականներուն հոգիներուն մէջ: Եւ այդպէսով, ամէնուն մէջ ան նկրտելով սլացաւ միշտ դէպի վեր, իր հետ բարձրացնելով նաեւ իր հաւատաւոր հետեւորդները անհամար:
Այն համեստ ու ջերմութեամբ լեցուն ժպիտը, որ կը յատկանշէր զինքը՝ իր հմաշնորհ կեցուածքին ընդմէջէն, անկասկած որ դեռ շատ երկա՜ր պիտի ցոլայ մեր հոգիներուն մէջ եւ մենք զինք պիտի դասենք մեր անզուգական ղեկավարներու այն դասին, որոնք նոյնիսկ անդենականէն կը ցոլարձակեն իրենց հմայքը:
Որքա՜ն յուզիչ է մտածել բոլոր ասոնք, եւ ընդունիլ, թէ, այո՛, ոչ եւս է ՀԲԸՄ-ի եւ ՀԵԸ-ի մեր խիզախ ղեկավարը:
Ընդվզելի կարելիութիւններ կան կեանքի մէջ, որուն առջեւ խիստ դառն է խոնարհիլը:
Ու մենք կը խոնարհինք մեծութեան մը առջեւ, որուն մեզմէ ընդմիշտ հեռացած ըլլալու իրողութեան չենք ուզեր հաւատալ:
Այո՛, դեռ շա՜տ երկար պիտի չկարենանք հաւատալ:
ՊԱՅԾԻԿ ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ