ՏԻՊԱՐ ԱՆՁՆԱՒՈՐՈՒԹԻՒՆ

Սկիւ­տա­րի հա­մալ­սա­րա­նին նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ այս տա­րի ա­ռա­ջին ան­գամ յանձ­նուե­ցան «Մարդ­կա­յին բարձր ար­ժէք­նե­րու» պար­գեւ­նե­րը։ Որ­պէս տի­պար անձ­նա­ւո­րու­թիւն՝ նո­րա­հաս­տատ այս մրցա­նա­կին ա­ռա­ջին դափ­նե­կիր­նե­րու շար­քին գտնուե­ցաւ հռչա­կա­ւոր մոր­թա­բան Փրոֆ. Յա­կոբ Կո­թո­ղեան։

Ե­րէկ ա­ռա­ւօտ, Սկիւ­տա­րի հա­մալ­սա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ պար­գե­ւատր­ման հան­դի­սա­ւոր ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը։ Այս առ­թիւ ող­ջոյ­նի խօս­քով մը հան­դէս ե­կաւ վե­րա­տե­սուչ Փրոֆ. Նեւ­զատ Թար­հան։ Մրցոյ­թի դա­տա­կազ­մը ո­րո­շած էր քա­նի մը դափ­նե­կի­րի ա­նուն, ո­րոնք հա­սա­րա­կու­թեան առ­ջեւ օ­րի­նա­կե­լի վարք կը դրսե­ւո­րեն՝ մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րու զար­գաց­ման ուղ­ղու­թեամբ։ Բո­լոր դափ­նե­կիր­նե­րուն կեան­քին ու գոր­ծու­նէու­թեան մա­սին ցու­ցադ­րուե­ցան կարճ տե­սա­նիւ­թեր։ Այս շրջագ­ծով ներ­կա­յա­ցուե­ցաւ նաեւ Փրոֆ. Յա­կոբ Կո­թո­ղեան։ Հան­դի­սու­թեան տե­ւո­ղու­թեան ան իր մրցա­նա­կը ստա­ցաւ ձե­ռամբ հա­մալ­սա­րա­նի փոխ-վե­րա­տե­սուչ Փրոֆ. Սե­ւիլ Ա­թա­սո­յի։ Նոյ­նա­ժա­մա­նակ ի­րեն յանձ­նուե­ցաւ վկա­յա­կան մը՝ քա­նի որ բո­լոր պար­գե­ւատ­րեալ­նե­րուն ա­նու­նով կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րը նա­խա­տե­սած էին նաեւ ծա­ռա­տունկ՝ հա­մալ­սա­րա­նի ան­տա­ռին մէջ։ Մրցա­նա­կը ստա­նա­լէ վերջ Յա­կոբ Կո­թո­ղեան հան­դէս ե­կաւ հա­կիրճ սրտի խօս­քով մը։ Այս առ­թիւ ան ընդգ­ծեց, թէ հա­ւա­քա­կան կեան­քէ ներս որ­քան մեծ կա­րե­ւո­րու­թիւն կը ներ­կա­յաց­նէ փո­խա­դարձ սէ­րը։ Կո­թո­ղեան վստա­հու­թիւն յայտ­նեց, որ այդ սի­րոյ ամ­րապնդ­ման զու­գա­հեռ մեր եր­կի­րը պի­տի զար­գա­նայ։ Ա­րա­րո­ղու­թեան ըն­թաց­քին Յա­կոբ Կո­թո­ղեա­նին հետ էին իր կո­ղա­կի­ցը՝ Սիւ­զան Կո­թո­ղեան եւ դուստ­րը։

Այս առ­թիւ ջեր­մօ­րէն կը շնոր­հա­ւո­րենք Փրոֆ. Յա­կոբ Կո­թո­ղեա­նը, որ իր կա­լուա­ծէն ներս հա­մաշ­խար­հա­յին մա­կար­դա­կով ան­վի­ճե­լի հե­ղի­նա­կու­թիւն մը կը հա­մա­րուի եւ տաս­նա­մեակ­նե­րէ ի վեր մեր հա­մայն­քի պար­ծան­քը դար­ձած է՝ հրա­շա­գոր­ծու­թեան հա­մա­զօր իր դար­մա­նում­նե­րով։