ԵՂԲԱՅՐՍԻՐՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

Երբ «օ­տա՛ր» մէ­կը՝ ըն­կե­րը՝ մեր ան­ձին պէս պէտք է սի­րել, կ՚ը­սուի, ա­պա ու­րեմն, մեր ազ­գա­կան­նե­րը, մեր ա­րե­նա­կից­նե­րը՝ մեր եղ­բայր­նե­րը, մեր հա­մազ­գի­նե­րը, ո­րոնք բաղ­դատ­մամբ «օ­տար» ըն­կեր­նե­րուն՝ մե­զի ա­ւե­լի՛ մեր­ձա­ւո­րա­գոյն ըլ­լալ­նուն պատ­ճա­ռով, բնա­կա­նա­բար պէ՛տք է որ ա­ւե­լի հա­րա­զատ, ա­ւե­լի սերտ սի­րով սի­րենք։ Այս կը նշա­նա­կէ, որ ու­րեմն, ա­ռա­ւե­լա­բար ան­հա­մե­մատ սի­րով սի­րե­լու ենք մեր եղ­բայր­նե­րը, մեր մեր­ձա­ւոր­նե­րը՝ ո­րոնք կրկին սի­րոյ ար­ժա­նի են։

Ար­դա­րեւ, մեր մեր­ձա­ւոր­նե­րը, նախ մարդ­կայ­նօ­րէն մեր «ըն­կեր»նե­րը կը հա­մա­րուին, ը­սենք, մեր բնա­կան ըն­կեր­նե­րը. յե­տոյ սե­րուն­դով եւ ա­րիւ­նով մե­զի հետ մէկ են՝ հա­մա­րիւն, եւ այս պատ­ճառ­նե­րով ա­նոնք բնա­կա­նօ­րէն ա­ւե­լի շատ պէտք է սի­րենք։

Արդ, քա­նի որ մէ­կը եղ­բօր կամ ա­րե­նա­կից մեր­ձա­ւո­րին կամ ազ­գա­կա­նին հան­դէպ իր սրտին մէջ փա­փուկ զգա­ցում ու­նի, եւ իր ներ­քին հա­մակ­րու­թե­նէն կը թե­լադ­րուի կամ կ՚ա­ռաջ­նոր­դուի զա­նոնք սի­րե­լու, ա­պա ու­րեմն ինք­նին հա­մո­զուած է այս ճշմար­տու­թեան։

Իսկ ընդ­հա­կա­ռա­կը՝ թէ որ ա­րե­նակ­ցու­թեան այն սուրբ յօ­դա­կա­պը խզե­լով, եղ­բայր­սի­րու­թեան բնա­բոյս հա­մակ­րու­թիւ­նը մե­ղադ­րե­լի անզ­գա­յու­թեամբ եւ ան­տար­բե­րու­թեամբ թմրեց­նէ սրտին մէջ, այ­լեւս ան­կէ ետք, հետզ­հե­տէ եղ­բայ­րա­տե­ցու­թեան մո­լե­կան կիր­քե­րուն անձ­նա­տուր կ՚ըլ­լայ եւ կը հեռ­նայ իր պատ­կա­նե­լիու­թե­նէն։

Բայց «եղ­բայր­սի­րու­թեան» հա­մար, բնու­թեան թե­լադ­րանք­նե­րէն զատ ու­րիշ գե­րա­գոյն ազ­դակ մը, հարկ մը կայ մեր վրայ. այ­սինքն ե­թէ Աս­տուած մեզ սի­րեց մա­հու աս­տի­ճան, ամ­բարշ­տու­թիւն է՝ թէ որ մենք չսի­րենք մէկզ­մէկ։ Ուս­տի Աս­տուած, Իր իսկ օ­րի­նա­կով կը պա­տուի­րէ, կը հրա­մա­յէ մե­զի՝ սի­րել մեր եղ­բայ­րը։

Ար­դա­րեւ Քրիս­տոս տուաւ օ­րի­նա­կը՝ թէ ինչ չա­փով պէտք է սի­րենք մեր եղ­բայր­նե­րը։

Յի­սուս ը­սաւ. «Նոր պա­տուի­րան մը կու տամ ձե­զի.- Սի­րե­ցէ՛ք ի­րար։ Ինչ­պէս ես ձեզ սի­րե­ցի՝ դուք ալ ի­րար սի­րե­ցէ՛ք։ Ձեր ի­րար սի­րե­լով է որ մար­դիկ պի­տի գիտ­նան, թէ դուք իմ ա­շա­կերտ­ներս էք» (ՅՈՎՀ. ԺԳ 34-35)։­

Եւ Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ եւս կը խրա­տէ ե­փե­սա­ցի­նե­րը երբ կ՚ը­սէ. «Եւ սի­րով շար­ժե­ցէ՛ք, այն­պէս՝ ինչ­պէ՛ս Քրիս­տոս մեզ սի­րեց եւ մեզ փրկե­լու հա­մար ինք­զինք Աս­տու­ծոյ ըն­ծա­յեց որ­պէս ա­նու­շա­հոտ ըն­ծայ եւ զոհ» (Ե­ՓԵՍ. Ե 2)։­

Ար­դա­րեւ ե­րեք պայ­ման­ներ կան եղ­բայ­րա­սի­րու­թեան հա­մար. եղ­բայ­րա­սի­րու­թիւ­նը պէտք է ըլ­լայ՝ ան­կեղծ, սուրբ սրտով եւ հաս­տա­տո՛ւն։

«Արդ, դուք որ ճշմար­տու­թեան հնա­զան­դե­լով սի­րե­ցիք ձեր ան­ձե­րը, որ­պէս­զի ան­կեղծ եղ­բայ­րա­սի­րու­թեամբ ապ­րիք, սրտանց սի­րե­ցէ՛ք ի­րար, մա­քուր սրտով» (Ա ՊԵՏՐ. Ա 22)։­

Ուս­տի ճշմա­րիտ եղ­բայ­րա­սէ­րը՝ «Ծնունդ Աս­տու­ծոյ» կը կո­չուի, ինչ­պէս որ կը վկա­յէ Սի­րոյ քա­րո­զիչ սրբա­զան Ա­ռա­քեա­լը՝ Յով­հան­նէս երբ սի­րոյ մէջ ըլ­լալ կը յոր­դո­րէ մե­զի։

«Սի­րե­լի­նե՛ր, սի­րե­ցէ՛ք ի­րար, ո­րով­հե­տեւ սէ­րը Աս­տու­ծոյ պար­գեւն է եւ զԱս­տուած կը ճանչ­նայ այն որ կը սի­րէ. ուս­տի ով որ կը սի­րէ՝ Աս­տուծ­մէ ծնած է» (Ա ՅՈՎՀ. Դ 7)։­

Այս ի­մաս­տով գործ­նա­կան եղ­բայ­րա­սի­րու­թիւ­նը կը տես­նուի հե­տե­ւեալ ձե­ւե­րով.

-Ի­րա­րու վրայ գութ ու­նե­նա­լով։

-Ի­րա­րու օգ­նե­լով։

-Աղ­քա­տա­ցած եղ­բայ­րը պաշտ­պա­նե­լով։

-Աղ­քատ եղ­բայր­նե­րու խստասր­տու­թիւն չը­նե­լով, քաղցր վա­րուե­լով ա­նոնց հետ։

-Վշտա­ցած եղ­բայր­նե­րուն կա­րե­կից ըլ­լա­լով։

-Ա­ղօ­թե­լով՝ նե­ղու­թեան եւ դժուա­րու­թիւն­նե­րու մէջ գտնուող եղ­բայր­նե­րու հա­մար։

-Ի­րա­րու հետ խնդիր ու­նե­ցող եղ­բայր­նե­րու հար­ցե­րուն լու­ծում գտնե­լով եւ խա­ղա­ղու­թեան ու հաշ­տու­թեան հա­մար աշ­խա­տե­լով, կա­րե­լին ը­նե­լով։

-Եղ­բօր պա­կա­սու­թիւն­նե­րը ծած­կե­լով եւ այդ պա­կա­սու­թիւն­նե­րը լրաց­նե­լով։

-Եղ­բօր տկա­րու­թիւն­նե­րը զօ­րաց­նե­լով։

-Եղ­բօր մե­զի դէմ գոր­ծած յան­ցանք­նե­րուն նե­րե­լով՝ մի՛շտ նե­րե­լով, ո­րուն օ­րի­նա­կը կու տայ Քրիս­տոս։

-Եղ­բայր­նե­րու մի­ջեւ խա­ղա­ղու­թիւ­նը, հաշ­տու­թիւ­նը եւ մա­նա­ւանդ ան­կեղծ սէ­րը մի՛շտ վառ պա­հե­լով։

Ար­դա­րեւ եղ­բայր­նե­րու յան­ցան­քին նե­րող­նե­րուն մեղ­քե­րը թո­ղու­թիւն գտած պի­տի ըլ­լան, իսկ չնե­րող­նե­րուն մեղ­քե­րը թո­ղու­թիւն պի­տի չգտնեն։

«Բար­կու­թիւն»ը սի­րոյ դէմ մե՛ղք է. մա­նա­ւանդ պա­րապ տե­ղը, ա­ռանց պատ­ճա­ռի եղ­բօր բար­կա­նալ՝ զայն նա­խա­տել՝ դա­տա­պար­տե­լի մեղք է։

«Ով որ ա­ռանց պատ­ճա­ռի իր եղ­բօր դէմ բար­կա­նայ, դա­տա­րան պի­տի յանձ­նուի։ Ով որ իր եղ­բայ­րը յի­մար կո­չէ, Ա­տեան պի­տի բե­րուի, եւ ով որ իր եղ­բայ­րը ան­միտ կո­չէ, դժոխ­քի կրա­կին պի­տի դա­տա­պար­տուի։ Ե­թէ զո­հա­րա­նին վրայ ըն­ծադ Աս­տու­ծոյ մա­տու­ցա­նե­լու ա­տեն՝ յի­շես որ եղ­բայրդ վշտա­ցած է քեզ­մէ,  ձգէ՛ ըն­ծադ զո­հա­րա­նին առ­ջեւ, գնա՛ նախ հաշ­տուէ՛ եղ­բօրդ հետ եւ ա­պա ե­կուր եւ ըն­ծադ Աս­տու­ծոյ մա­տու­ցա­նէ» (ՄԱՏԹ. Ե 22-24)։­

Ուս­տի եղ­բայր­նե­րու մի­ջեւ միշտ պէտք է ըլ­լայ հաշ­տու­թիւն, ըստ եղ­բայր­սի­րու­թեան պա­տուի­րա­նին։ Եղ­բայ­րա­տեա­ցը միշտ պատ­ճա­ռանք, պատ­րուակ կը փնտռէ՝ որ­պէս­զի վի­ճի իր եղ­բօր հետ եւ միշտ պատ­րա՛ստ է ար­դա­րա­ցում մը գտնե­լու։ Ան կռուե­լու պատ­ճառ­ներ կը ստեղ­ծէ, քա­նի  որ ա­տե­լու­թեան հե­տե­ւան­քը միշտ կռի՛ւ է։

Եղ­բայ­րա­սէ­րը միշտ «լոյս»ի մէջ է, իսկ եղ­բայ­րա­տեա­ցը՝ «խա­ւար»ի մէջ։ Եւ իր եղ­բայ­րը չսի­րո­ղը՝ Աս­տուած ալ չի սի­րեր։

«Ո՛վ որ իր եղ­բայ­րը չի սի­րեր, մա­հուան են­թա­կայ կը մնայ։ Ո՛վ որ իր եղ­բայ­րը կ՚ա­տէ՝ մար­դաս­պա՛ն մըն է» (Ա ՅՈՎՀ. Գ 14-15)։

Ու­րեմն, սի­րենք զի­րար…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Օ­գոս­տոս 13, 2016, Գնա­լը կղզի