ՊԱՏՐԻԱՐՔԱԿԱՆ ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ՓՈԽԱՆՈՐԴ Տ. ԱՐԱՄ ԱՐՔԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ԱԹԷՇԵԱՆԻ ԱՄԱՆՈՐԻ ՊԱՏԳԱՄԸ

«…բայց մի ինչ է՝ զի զառ ի յե­տոյսն մո­ռա­ցեալ է,
եւ ի յա­ռա­ջա­դէմսն նկրտեալ եմ։»
(Փի­լի­պե­ցիս, 3.13)

Ա­մա­նոր է դար­ձեալ։ Գո­հու­թիւն եւ փառք Ա­մե­նա­կա­լին Աս­տու­ծոյ, որ շնոր­հեց տա­րի մը եւս ան­ցը­նել մեր երկ­րա­ւոր կեան­քի մա­տեա­նին մէջ իր ու­րախ եւ տխուր ե­րե­սակ­նե­րով։ Գո­հու­թիւն եւ փառք մեր Երկ­նա­ւոր Հօր, որ այս տա­րի եւս մեր վրայ տա­րա­ծեց նա­խախ­նա­մա­կան Սուրբ Ա­ջի հո­վա­նին եւ մենք հա­սանք այն ա­ւան­դա­կան հանգ­րուա­նին, ուր զի­րար կ­­՚ող­ջու­նենք բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րով։ Այս բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րէն մին միւ­սին կը յա­ջոր­դեն։ Ու­րա­խու­թիւն մը բաժ­նե­լու լաւ մի­ջոց է սա։ Սա­կայն հար­ցը այն է, թէ այս բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րը կեան­քի թո­հու­բո­հին մէջ յօդս կը ցնդին շատ ան­գամ։  Կը մնան որ­պէս խօսք, ան­զօ­րու­թեան մատ­նուած։ Խօս­քը կեան­քի վե­րա­ծե­լու տրա­մադ­րու­թիւ­նը կա­րե­ւոր է բո­լո­րիս հա­մար։ Խօս­քը գոր­ծի փո­խա­կեր­պե­լու նա­խա­պայ­մանն է ձեր­բա­զա­տուիլ մեր ձեռ­քերն ու ոտ­քե­րը կա­պող կա­պանք­նե­րէն, ո­րոնք ար­գելք­ներ են դէ­պի լա­ւը, լա­ւա­գոյ­նը եւ կա­տա­րեա­լը հաս­նե­լու մեր ձգտում­նե­րուն։

Երբ կը ցան­կանք կեան­քի կո­չել մեր բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րը, պար­տինք նա­յիլ դէ­պի ա­պա­գայ ա­ռանց ետ­դարձ ը­նե­լու։ Պէտք է ի մտի ու­նե­նանք, թէ այս ճա­նա­պար­հոր­դու­թեան ըն­թաց­քին կրնանք դժուա­րու­թեանց բաղ­խիլ կամ դէմ յան­դի­ման մնալ կեան­քի զա­նա­զան ան­բաղ­ձա­լի ե­րե­ւոյթ­նե­րուն հետ, ժխտա­կան ազ­դակ­ներ կրնան խո­չըն­դո­տել մեզ, սա­կայն ի տես այդ բո­լո­րին պէտք չէ ընկր­կինք եւ վճռա­կա­մու­թեամբ շա­րու­նա­կենք ըն­թա­նալ ա­ռանց կորսնց­նե­լու մեր հա­ւատ­քը, յոյ­սը եւ սէ­րը։

Բո­լորս կը պատ­րաս­տուինք ող­ջու­նե­լու Տի­րոջ Շնոր­հաց 2017 տա­րին։ Աս­տուած մե­զի տա­րի մը եւս կը շնոր­հէ, որ­պէս­զի մեր կա­րո­ղու­թեան չա­փով զայն ար­դիւ­նա­ւո­րենք Իր Փառ­քին եւ Իր գոր­ծը կա­տա­րե­լու հա­մար։  Կը տես­նենք ու կը զգանք, թէ կեան­քը վա­ղան­ցուկ է։ Տա­րի­ներ անզ­գա­լիօ­րէն ի­րենց վեր­ջա­լոյ­սին կը հաս­նին։ Հե­տե­ւա­բար ի տես այս ճշմար­տու­թեան, մեր գոր­ծե­լու կա­րո­ղու­թիւ­նը պար­տինք ա­ռա­ւե­լա­գոյն չա­փով ար­ժե­ւո­րել, միշտ ա­ւե­լին կա­տա­րե­լու ձգտու­մով, բնա­կա­նա­բար ի փառս Աս­տու­ծոյ եւ յօ­գուտ մարդ­կու­թեան։

Ա­մա­նո­րի մեր ա­ւան­դա­կան տօ­նա­կա­տա­րու­թեանց ա­ռըն­թեր ե­թէ կը կա­մե­նանք դէ­պի լա­ւա­գոյ­նը ձգտիլ, նախ պար­տինք ըմբռ­նել գնա­յուն եւ մնա­յուն ար­ժէք­նե­րու տար­բե­րու­թիւ­նը։  Այս տար­բե­րու­թիւ­նը ըմբռ­նե­լու հա­մար մեր աչ­քե­րը կը սե­ւե­ռենք Սուրբ Գիր­քին, որ ինչ­պէս միշտ, այս պա­րա­գա­յին եւս կը յայտ­նուի կա­րե­ւոր յի­շե­ցում­նե­րով։ Պօ­ղոս Ա­ռա­քեա­լը որ տե­սած էր, թէ մնա­յուն ար­ժէ­քը կը կա­յա­նար Քրիս­տո­սի մէջ, յստակ կեր­պով կը խոս­տո­վա­նէր թէ՝ «…ինք­զին­քը կա­տա­րե­լու­թեան հա­սած չէր նկա­տեր եւ այս ա­ռու­մով ալ ե­տեւ մնա­ցած բա­նե­րը մոռ­ցած, կը ձգտէր իր առ­ջեւ ե­ղած բա­նե­րուն» (Փի­լի­պե­ցիս, 3.12-13)։

­Կը հրա­ւի­րուինք ճանչ­նալ Քրիս­տո­սը եւ զայն բազ­մեց­նել մեր կեան­քի օ­րե­րու նա­խա­թո­ռին վրայ եւ սրտե­ռանդն փա­րիլ Ի­րեն, հա­ւատ­քով, յոյ­սով եւ սի­րով առլ­ցուն։ Այդ են­թար­կու­թիւնն է, որ պի­տի հա­սունց­նէ մեզ։ Հա­սուն­նա­լով, լա­ւա­գոյնս կրնանք հասկ­նալ եւ ըմբռ­նել Քրիս­տո­սի զօ­րու­թիւ­նը։ Այդ զօ­րու­թիւնն է, որ հիմ­նա­կան փո­փո­խու­թիւն­նե­րով կրնայ պայ­ծա­ռա­զար­դել մեր կեան­քի օ­րե­րը, մեզ յա­ւի­տե­նա­կան եր­ջան­կու­թեան հասց­նե­լու խոս­տու­մով։ Որ­քան դի­պուկ է Քրիս­տո­սի պա­տաս­խա­նը, առտ­նին գոր­ծե­րով զբա­ղած եւ ա­նոնց­մով մտա­հոգ Մար­թա­յի, ո­րուն քոյ­րը Մա­րիամ Յի­սու­սի ոտ­քե­րուն առ­ջեւ նստած, Ա­նոր խօս­քե­րուն կ­­՚ունկնդ­րէր. «Դուն կը մտա­հո­գուիս եւ շատ բա­նե­րով զբա­ղած ես, բայց այս­տեղ քիչ բան պէտք է։ Մա­րիամ ընտ­րեց լաւ մա­սը, որ իր­մէ պի­տի չառ­նուի» (Ղու­կաս, 10.38-42)։ Մեր Տի­րոջ Յի­սու­սի Քրիս­տո­սի խօս­քը իս­կու­թեան մէջ հրա­ւէր մըն է ուղ­ղուե­լու մնա­յու­նին, մա­նա­ւանդ՝ բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք ա­ռօ­րեայ տաղ­տուկ­նե­րէ տա­րուե­լով Աս­տու­ծոյ նկատ­մամբ ան­տար­բեր կե­ցուածք կ՚որ­դեգ­րեն։ Ա­մա­նո­րը լա­ւա­գոյն ա­ռիթն է յի­շե­լու, թէ ի՞նչ են մեր կեան­քի ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն­նե­րը, ո­րոնք պի­տի կա­րե­նան մե­զի ա­պա­հո­վել մնա­յուն եւ ի­րաւ եր­ջան­կու­թիւ­նը։ Որ­պէս­զի այդ կա­րե­նանք ը­նել նախ եւ ա­ռաջ պէտք է հրա­ժա­րինք սխալ նա­խա­պա­տուու­թիւն­նե­րէ, ո­րոնք պա­տուար­ներ կը կանգ­նեն մեր եւ Աս­տու­ծոյ մի­ջեւ։ Ի­րաւ է թէ՝ կրնանք շատ բա­ներ ը­նել։ Սա­կայն կա­րե­ւո­րը ը­նելն է այն, զոր պէտք է ը­նենք ի փառս Աս­տու­ծոյ եւ այդ պի­տի կա­րե­նանք ը­նել միայն զեղ­չե­լով շատ բա­նե­րէն ո­մանք։ Հո­գե­ւոր ա­ռու­մով պայ­քար մը գո­յու­թիւն ու­նի մեր կեան­քէն ներս։ Այդ պայ­քա­րէն Աս­տու­ծոյ օգ­նու­թեամբ յաղ­թա­կան դուրս գա­լու հա­մար պար­տինք հա­կուիլ Աս­տու­ծոյ կող­մը եւ «ոչ» ը­սել այն բո­լոր բա­նե­րուն, ո­րոնց մարդ­կա­յին տկա­րու­թեամբ «ա­յո» կ՚ը­սենք։ Նա­յինք մեր նպա­տա­կա­կէ­տին, որ է յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քը։ Քրիս­տոս մե­զի կու տայ բա­նա­լին. «Յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քը այս է՝ որ ճանչ­նան Քեզ միակ ճշմա­րիտ Աս­տուած, եւ ճանչ­նան Յի­սուս Քրիս­տո­սը զոր դուն ղրկե­ցիր» (Յով­հան­նէս, 17.4)։ Այդ ճա­նա­չու­մը կը սկսի եւ կը զար­գա­նայ Սուրբ Գրքի ա­մե­նօ­րեայ հե­տե­ւո­ղա­կան ըն­թեր­ցու­մով, ո­րով հա­ղորդ կը դառ­նանք Աս­տու­ծոյ կամ­քին մեր ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն­նե­րը ա­ռողջ հի­մե­րու վրայ հաս­տա­տե­լու հա­մար։ Այս Ա­մա­նո­րին Դա­ւիթ Մար­գա­րէի ա­ղօ­թքին բա­ռե­րով ըն­թա­նանք, հաս­նե­լու հա­մար մնա­յուն  ար­ժէք­նե­րու եւ ա­ռա­տա­նա­լու՝ ա­նոնց մէջ. «Մէկ բան խնդրե­ցի Տի­րոջ­մէ, եւ սա է ա­ղա­չանքս. Կեան­քիս բո­լոր օ­րե­րուն Տի­րոջ տան մէջ բնա­կիլ, ըմ­բոշխ­նել Տի­րոջ վա­յել­չու­թիւ­նը։ Նե­ղու­թեան ժա­մա­նակ իր յար­կին տակ պի­տի պա­հէ զիս, իր տա­ճա­րը զիս պի­տի պատս­պա­րէ, ա­մուր ժայ­ռի վրայ պի­տի կանգ­նէ զիս» (Սաղ­մոսք, 27.4-5)։­

Ա­մա­նո­րեան ու­րա­խու­թեամբ, ա­ղօ­թենք առ Բարձ­րեալն Աս­տուած, որ­պէս­զի ի հանգս­տեան կո­չե­ցեալ Ն­.Ա.Տ. Մես­րոպ Ս. Պատ­րիարք Հայ­րը փրկէ «յա­մե­նայն ո­րո­գայ­թից հոգ­ւոյ եւ մարմ­նոյ» ու բժշկու­թիւն պար­գե­ւէ Իր ա­մե­նա­բա­ւա­կան ո­ղոր­մու­թեամ­բը։ Մեր հա­նա­պա­զօ­րեայ ա­ղօթք­նե­րէն բա­ժին կը հա­նենք նաեւ մեր երկ­րի անխ­տիր բո­լոր հայ­րե­նա­կից­նե­րուն, մա­նա­ւանդ իշ­խա­նա­ւոր­նե­րուն։ Աս­տուած բո­լո­րիս պար­գե­ւէ քա­ջա­ռողջ եւ բա­րօր կեանք, հե­ռու ա­մէն տե­սա­կի չար պա­տա­հար­նե­րէ։

Քրիս­տո­նէա­կան ա­ռա­քի­նու­թիւն է մտա­բե­րել նաեւ հա­մայն աշ­խար­հի տա­ռա­պեալ­նե­րը ա­ռանց ցե­ղի, կրօն­քի եւ դա­ւա­նան­քի խտրու­թեան։ Աս­տու­ծոյ նա­խախ­նա­մու­թիւ­նը թող տա­րա­ծուի անխ­տիր բո­լո­րին վրայ։ Ա­մե­նա­կալ Աս­տուծ­մէ կը հայ­ցենք, որ բո­լո­րին պար­գե­ւէ համ­բե­րու­թիւն, հա­ւատ­քի տո­կու­նու­թիւն, որ­պէս­զի մեղ­մա­նան ի­րենց ցա­ւերն ու տա­ռա­պանք­նե­րը, մխի­թա­րուին բո­լոր սգա­ւոր­նե­րը  ու դադ­րին ի­րենց լա­ցը։ Մեր յոյսն է, որ մար­դիկ երբ կը կա­մե­նան խա­ղաղ հա­մա­կե­ցու­թեամբ ապ­րիլ, ա­մէն տե­սա­կի ան­հա­մա­ձայ­նու­թիւն­ներ կրնան չքա­նալ եւ կա­րե­լի կ՚ըլ­լայ հաս­տա­տել սի­րոյ, եղ­բայ­րու­թեան, խա­ղա­ղու­թեան եւ բա­րօ­րու­թեան մի­ջա­վայր մը։

Ա­մա­նո­րի առ­թիւ հայ­րա­կան սի­րով կ՚ող­ջու­նենք մեր հա­մայն­քի հո­գե­ւո­րա­կան եւ աշ­խար­հա­կան բո­լոր ան­դամ­նե­րը անխ­տիր, բո­լո­րին մաղ­թե­լով քա­ջա­ռողջ կեանք, լի՝ Աս­տուա­ծա­յին շնորհ­նե­րով։

Աս­տու­ծոյ շնորհ­քը, սէ­րը եւ Աս­տուա­ծա­յին սրբա­րար զօ­րու­թիւ­նը բո­լո­րիս հետ ըլ­լայ. Ա­մէն։