ԱՆԺԱՄԱՆԱԿ ԵՒ ԱՆՄԽԻԹԱՐ

Խոր ցա­ւով եւ ան­հուն սրտա­բե­կու­թեամբ վե­րա­հա­սու դար­ձանք, որ այս ա­ռա­ւօ­տեան ժա­մե­րուն իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կիլ՝ հա­զիւ 64 տա­րե­կան հա­սա­կին (Ծնած էր 1 Հոկտեմբեր 1952 թուականին)։

Ներ­կայ շա­բա­թը, դժբախ­տա­բար, մեր հա­մայն­քին տե­սա­կէ­տէ սկսաւ շատ ցա­ւա­լի գոյ­ժով մը։ Բօ­թը հա­սաւ այս ա­ռա­ւօ­տեան կա­նուխ ժա­մե­րուն։ Նա­խախ­նա­մու­թիւ­նը ան­հա­ւա­տա­լի տնօ­րի­նու­թիւն մը ը­րած է եւ իս­կա­պէս դժուար, շատ դժուար է հաշ­տուիլ այդ մէ­կուն հետ։ Ոչ եւս է իր մարմ­նա­ւո­րած հա­մես­տու­թեամբ մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քէն ներս յար­գանք ու հա­մակ­րանք վա­յե­լե­լու ա­խո­յեան դար­ձած պա­տուա­կան ու շատ սի­րե­լի դէմք մը՝ Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կիլ, որ իր սի­րե­լի­նե­րէն հրա­ժեշտ կ՚առ­նէ թող­լով նուի­րա­կա­նու­թեան հա­մա­զօր խնկե­լի, բա­րի եւ ան­թա­ռամ յի­շա­տակ մը։ Սա ան­ժա­մա­նակ ու նոյն­քան անմ­խի­թար մահ մըն է, որ վրայ հա­սած է ցնցե­լով հան­գու­ցեա­լին ըն­տա­նի­քը եւ բա­րե­կա­մա­կան շրջա­նա­կը։ Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կիլ կը խորհր­դան­շէր կեր­պար մը, ո­րու մէջ խտա­ցած էին մարդ­կա­յին բո­լոր ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րը։ Իր դէմ­քէն ան­պա­կաս ժպի­տը, հա­յեաց­քին շո­ղե­րը միշտ կը ցո­լաց­նէին իր դրա­կան տրա­մադ­րու­թիւն­նե­րը, մար­դա­սէր բնա­ւո­րու­թիւ­նը եւ ու­րիշ­նե­րու նկատ­մամբ բա­րի կա­մե­ցո­ղու­թիւ­նը։ Հա­զար ափ­սոս, որ այս­քան դա­ժան վախ­ճան մը նա­խա­տե­սած է ի­րեն հա­մար։

Հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րը առ­կայ ծանր պա­հուն բա­րո­յա­կան ան­կեղծ զօ­րակ­ցու­թեան զգա­ցում­նե­րով կը գօ­տեպն­դեն ե­րախ­տա­շատ բա­րե­րար եւ Գա­րա­կէօ­զեան Տան խնա­մա­կա­լու­թեան ա­տե­նա­պետ Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կի­լը, որ խոր սու­գի մատ­նուած է իր ա­մե­նա­սի­րե­լի եւ ազ­նուա­կան կո­ղակ­ցին կո­րուս­տով, ա­նո­ղոք հի­ւան­դու­թեան դէմ մղուած եր­կա­րա­տեւ ու մա­շե­ցու­ցիչ պայ­քա­րի շրջա­նէ մը վերջ։ Իր միակ մխի­թա­րու­թիւ­նը այն է, որ կո­ղակ­ցին հրա­ժեշտ կու տայ ան­թե­րիօ­րէն կա­տա­րած ըլ­լա­լով ի­րեն վի­ճա­կած բո­լոր պար­տա­կա­նու­թիւն­նե­րը։ Որ­պէս տի­պար ա­մու­սին մը՝ ան մին­չեւ վեր­ջին շուն­չը ե­ղած է կե­նակ­ցին հետ, որ իւ­րա­քան­չիւր պա­հուն զգա­ցած է ի­րեն նկատ­մամբ տա­ծուած ան­սահ­ման սէ­րը։

Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կիլ հա­սած էր հայ­կա­կան նա­հա­պե­տա­կան ըն­տա­նի­քի մը մթնո­լոր­տին մէջ։ 1969-1970 կրթական շրջանին աւար­տած էր Էսա­եան վարժարանը։ Իր խառ­նուած­քին հա­մա­հունչ բարձրագոյն կրթու­թիւն մը ստա­ցած էր։ Ար­դա­րեւ, բոյժ-քոյր էր մաս­նա­գի­տու­թեամբ։ Ա­մուս­նա­նա­լով Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կի­լի հետ՝ կազ­մած էր եր­ջա­նիկ բոյն մը։ Նա­տիա-Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կիլ ա­մո­լը բախ­տա­ւո­րուած է դուստ­րով մը՝ Մե­լիս­սա։ Իր ա­մուս­նոյն կող­քին էր միշտ։ Գոր­ծի կեան­քին մաս­նակ­ցու­թիւն կը բե­րեր անս­պառ ե­ռան­դով։ Միշտ կը խրա­խու­սէր նաեւ իր ա­մուս­նոյն կող­մէ մեր հա­մայն­քա­յին հաս­տա­տու­թիւն­նե­րուն կամ բա­րեն­պա­տակ ծրագ­րե­րուն բե­րուած նպաս­տը։ Ազ­գա­յին կեան­քէն ներս պա­տաս­խա­նա­տը-ւու­թեան գի­տակ­ցու­թեամբ կը վա­րուէր, միշտ հա­մե­րաշ­խու­թեան, ներ­դաշ­նա­կու­թեան ու հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան տրա­մադ­րու­թիւն­նե­րով։

Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն խան­գա­րուած էր ա­ռող­ջու­թիւ­նը։ Եր­կար ժա­մա­նակ տա­ռա­պե­ցաւ ա­նո­ղոք հի­ւան­դու­թե­նէ, որ պա­տած էր ամ­բողջ մար­մի­նը։ Բժշկա­կան մշտա­կան վե­րահս­կո­ղու­թեան տակ կը գտնուէր։ Եր­բեմն հի­ւան­դա­նոց կը մտնէր, եր­բեմն ալ բնա­կա­րա­նին մէջ էր՝ բայց ա­մէն ինչ կը կա­տա­րուէր մաս­նա­գէտ­նե­րու ցուց­մունք­նե­րուն հա­մա­ձայն։ Բո­լո­րը կ՚ու­րա­խա­նա­յին, երբ կը լսէին՝ որ ծանր փուլ մը յաղ­թա­հա­րած էր։ Իր ըն­տա­նի­քին ու բո­լոր սի­րե­լի­նե­րուն ա­ղօթք­նե­րը միշտ իր հետ էին։ Սի­րե­լի­նե­րը նման վախ­ճա­նի մը հե­ռան­կա­րը վա­նել կը ջա­նա­յին ան­տա­րա­կոյս։ Բայց եւ այն­պէս, վեր­ջին շրջա­նին Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կիլ հիւ­ծուած էր ան­հա­մե­մա­տօ­րէն։ Դի­մադ­րու­թիւ­նը տկա­րա­ցած էր ու փո­խադ-րըւած՝ հի­ւան­դա­նոց։ Դժբախ­տա­բար, ի­րեն հա­մար ի սպաս դրուած, նոյ­նիսկ շռայ­լուած խնամ­քը մնաց ան­բա­ւա­րար եւ ան աչ­քե­րը փա­կեց կեան­քին ու ա­ւան­դեց հո­գին երկ­նա­ւոր հօր ձեռ­քե­րուն մէջ, այս ա­ռա­ւօտ ժա­մը շուրջ ու­թին։

Նկա­տի ու­նե­նա­լով, որ ար­տա­սահ­մա­նէն ըն­տա­նե­կան պա­րա­գա­նե­րը պի­տի փու­թան քա­ղաքս՝ յու­ղար­կա­ւո­րու­թեան վե­րա­բե­րեալ ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րը պի­տի յստա­կե­ցուին շու­տո­վ։

Այս տխուր առ­թիւ մեր եր­կիւ­ղած խո­նար­հու­մը կը բե­րենք Նա­տիա Կիւլ­մէզ­կի­լի բա­րի յի­շա­տա­կին առ­ջեւ եւ իր հոգ­ւոյն կը հայ­ցենք երկ­նա­յին հան­գիստ՝ մաղ­թե­լով, որ ան յա­ւի­տեան ննջէ լոյ­սե­րու մէջ ու ար­ժա­նա­նայ երկ­նա­յին ան­թա­ռամ պսակ­նե­րու։

Նոյն առ­թիւ մեր ա­մե­նա­խո­րին վշտակ­ցու­թիւն­նե­րը կը յայտ­նենք ա­մուս­նոյն՝ Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կի­լին, զաւ­կին՝ Մե­լիս­սա-Ա­լէն Պաղ ա­մո­լին ու թոռ­նիկ­նե­րուն, քրոջ՝ Մարգ­րիտ-Նշան Ա­թը­նը­զեան ա­մո­լին եւ քե­ռոր­դի­նե­րուն, մօ­րեղ­բօր՝ Ար­հիա­պա­տիւ Չո­լա­քեան Գե­րա­պայ­ծա­ռին, Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կի­լի հա­մայն ըն­տա­նե­կան պա­րա­գա­նե­րուն եւ խնա­մի­նե­րուն՝ Այ­թէն-Էֆ­րիմ Պա­ղին եւ Ժա­նէթ-Մել­քոն Քա­րա­քէօ­սէի­ն։