ԿԵՐ­ՊԱ­ՐԱ­ՆԱ­ՓՈ­ԽՈՒՄ

Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ, փի­լիպ­պե­ցի­նե­րուն ուղ­ղուած իր նա­մա­կին մէջ սա­պէս կ՚ը­սէ. «Մենք, սա­կայն, եր­կին­քի քա­ղա­քա­ցի­ներ ենք եւ հոն­կէ՛ կը սպա­սենք որ գայ մեր Փրկի­չը՝ Տէր Յի­սուս Քրիս­տոս, որ մեր մահ­կա­նա­ցու մար­մին­նե­րը պի­տի կեր­պա­րա­նա­փո­խէ եւ իր մար­մի­նին պէս փա­ռա­ւոր դարձ­նէ իր զօ­րու­թեամ­բը, ո­րով կրնայ ա­մէն ինչ իր իշ­խա­նու­թեան են­թար­կել» (ՓԻ­ԼԻՊ. Գ 20-21)։ Ուս­տի Յի­սու­սի երկ­րորդ գալս­տեան խոր­հուր­դը յստակ կեր­պով կը բա­ցատ­րուի Ա­ռա­քեա­լին այս խօս­քե­րով՝ թէ պի­տի գայ Յի­սուս, մահ­կա­նա­ցու մար­մին­նե­րը պի­տի «կեր­պա­րա­նա­փո­խէ» եւ Իր մար­մի­նին պէս «փա­ռա­ւոր» պի­տի դարձ­նէ։

Յի­սուս Քրիս­տո­սի երկ­րորդ Գալս­տեան խոր­հուր­դը սեր­տօ­րէն կա­պուած է Ա­նոր ա­ռա­ջին Գալս­տեան խոր­հուր­դին՝ որ ար­դիւնքն է եր­կեր պատ­րաս­տու­թեան։

«Եւ Հո­գին ու Հար­սը կ՚ը­սեն.- Ե­կո՛ւր» (ՅԱՅՏ. ԻԲ 17)։ Այս աշ­խար­հի Իշ­խա­նին դէմ յաղ­թա­նա­կը միան­գա­մընդ­միշտ տա­րուած է այն ժա­մէն՝ երբ Յի­սուս ա­զա­տա­կամ Ինք­զինք մա­հուան յանձ­նեց՝ մարդ­կու­թեան Իր Կեան­քը տա­լու հա­մար։ Այս աշ­խար­հին դա­տաս­տա՛նն է եւ այս աշ­խար­հին Իշ­խա­նը վա՛ր նե­տուած է. «Ան կը խո­յա­նայ Կնոջ վրայ» (ՅԱՅՏ. ԺԲ 13), բայց ո­րե­ւէ իշ­խա­նու­թիւն չու­նի ա­նոր դէմ։ «Այն ա­տեն ան զայ­րա­ցաւ կնոջ դէմ եւ գնաց պայ­քա­րե­լու ա­նոր միւս զա­ւակ­նե­րուն դէմ» (ՅԱՅՏ. ԺԲ 17)։ Եւ այս իսկ պատ­ճա­ռով Հո­գին եւ Ե­կե­ղե­ցին կ՚ա­ղօ­թեն. «Ե­կո՛ւր, Տէր Յի­սուս» (ՅԱՅՏ. ԻԲ 17)։ «Այս բո­լո­րին մա­սին վկա­յո­ղը կ՚ը­սէ.- Ա­յո՛, շու­տով կու գամ։ Ա­մէն։ Ե­կո՛ւր, Տէր Յի­սուս» (ՅԱՅՏ. ԻԲ 20)»։­

Այս­պէս կ՚ա­պա­ւի­նի մարդ­կու­թիւ­նը Ա­նոր Գալս­տեան եւ այս­պէս կը սպա­սէ Ա­նոր Գա­լուս­տեան, քա­նի որ Գա­լուս­տը պի­տի ա­զա­տէ զայն Չա­րէն։

Երբ մարդ­կու­թիւ­նը կը խնդրէ Չա­րէն իր ա­զա­տու­մը՝ կ՚ա­ղօ­թէ նաեւ, որ փրկուի ներ­կայ, ան­ցեալ եւ գա­լիք բո­լոր չա­րիք­նե­րէն՝ ո­րոնց հե­ղի­նա­կը ու դրդի՛չն է ան։ Այս վեր­ջին խնդրան­քին մէջ, Ե­կե­ղե­ցին աշ­խար­հի ամ­բողջ անձ­կու­թիւ­նը Հօր առ­ջեւ կը դնէ։ Հա­մայն մարդ­կու­թիւ­նը ընկ­ճող չա­րիք­նե­րէն ա­զա­տու­մէն զատ, ան կը հայ­ցէ խա­ղա­ղու­թեան թան­կա­գին պար­գե­ւը եւ Քրիս­տո­սի գա­լուս­տին յա­րա­տեւ սպա­սու­մին շնորհ­քը։

Ար­դա­րեւ Քրիս­տո­սի գա­լուս­տը կա­պուած է Վեր­ջին Դա­տա­ստա­նի ի­րո­ղու­թեան։ Վեր­ջին Դա­տաս­տա­նը տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ Քրիս­տո­սի փառ­քի մէջ գա­լուս­տով։

Ա­նոր ժանմ ու օ­րը միա՛յն Հայ­րը գի­տէ, միա՛յն Ինք կը վճռէ ա­նոր պա­տա­հու­մը։ Այն ա­տեն՝ Իր Որ­դիին՝ Յի­սուս Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով, Հայ­րը պի­տի ը­սէ Իր վեր­ջին խօս­քը ամ­բողջ պատ­մու­թեան մա­սին։ Եւ մենք պի­տի ի­մա­նանք ամ­բողջ ա­րար­չա­գոր­ծու­թեան եւ փրկչա­կան ամ­բողջ տնտե­սու­թեան վերջ­նա­կան ու վճռա­կան ի­մաս­տը, պի­տի ըմբռ­նենք այն սքան­չե­լի՜ ու­ղի­նե­րը, ո­րոնց­մով Նա­խախ­նամ Հայ­րը ա­մէն բան ա­ռաջ­նոր­դեց դէ­պի Իր վերջ­նա­գոյն վախ­ճա­նը։

Վեր­ջին Դա­տաս­տա­նը յայտ­նի պի­տի ը­նէ, թէ ի՛նչ­պէս Աս­տու­ծոյ ար­դա­րու­թիւ­նը յաղ­թած է Իր ա­րա­րած­նե­րուն գոր­ծած բո­լոր ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե­րուն եւ թէ Իր ան­սահ­ման սէ­րը ա­ւե­լի՛ հզօր է քան մա­հը։

Ուս­տի Վեր­ջին Դա­տաս­տա­նին պատ­գա­մը կո՛չ մըն է դար­ձի՝ այն­քան ա­տեն որ Աս­տուած մար­դոց դեռ կու տայ «յար­մար ժա­մա­նա­կը, փրկու­թեան օ­րը» (Բ ԿՈՐՆ. Զ 2)։ Ան կը ներշն­չէ Աս­տու­ծոյ սուրբ եր­կիւ­ղը։ Մար­դը յանձ­նա­ռու կ՚ը­նէ ի նպաստ Աս­տու­ծոյ թա­գա­ւո­րու­թեան ար­դա­րու­թեա­նը։ Կ՚ա­ւե­տէ «ե­րա­նա­ւէտ յոյ­սը» (ՏԻՏ. Բ 13) Տի­րոջ վե­րա­դար­ձին՝ «որ պի­տի գայ փա­ռա­ւո­րուե­լու Իր սուր­բե­րուն մէջ եւ հռչա­կուե­լու բո­լոր հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն մէջ (Բ ԹԵՍ. Ա 10)։ Այս­պէս, ժա­մա­նակ­նե­րուն ա­ւար­տին, Աս­տու­ծոյ Ար­քա­յու­թիւ­նը պի­տի հաս­նի իր լրու­մին։ Ընդ­հան­րա­կան դա­տաս­տա­նէն ետք, մար­մի­նով եւ հո­գիո՛վ փա­ռա­ւո­րուած ար­դար­նե­րը յա­ւի­տեա՛ն պի­տի թա­գա­ւո­րեն Քրիս­տո­սի հետ, իսկ տիե­զեր­քը պի­տի վե­րա­նո­րո­գուի։ Այն ա­տեն Ե­կե­ղե­ցին երկ­նա­յին փառ­քին մէջ իր լրու­մին պի­տի հաս­նի, եւ մարդ­կա­յին ցե­ղին հետ իր վերջ­նա­կան կա­տա­րե­լու­թիւ­նը պի­տի գտնէ Քրիս­տո­սի մէջ։

Ամ­բողջ մարդ­կու­թիւնն ու աշ­խար­հը կեր­պա­րա­նա­փո­խող այս խորհր­դաս­քօղ «վե­րա­նո­րո­գում»ը, Սուրբ Գիր­քը կը կո­չէ «Նոր եր­կինք եւ նոր եր­կիր» (Բ ՊԵՏ. Գ 13)։ Աս­տու­ծոյ ընդ­հա­նուր ծրագ­րին վերջ­նա­կան ու վճռա­կան ի­րա­կա­նա­ցու­մը պի­տի ըլ­լայ «երկ­նա­յին եւ երկ­րա­յին ա­մէն ին­չը բո­վան­դա­կել մէկ Պե­տով՝ Քրիս­տո­սով» (ԵՓՍ. Ա 10)։­

Եւ այս «Նոր տիե­զերք»ին մէջ (ՅԱՅՏ. ԻԱ 5). «Ա­հա­ւա­սիկ ա­մէն ինչ նոր կը դարձ­նեմ», որ երկ­նա­յին Ե­րու­սա­ղէմն է, Աս­տուած Իր բնա­կու­թիւ­նը պի­տի հաս­տա­տէ մար­դե­րով. «Ա­նոնց աչ­քե­րէն ա­մէն ար­ցունք պի­տի սրբէ. այ­լեւս ո՛չ մահ գո­յու­թիւն պի­տի ու­նե­նայ, ո՛չ սուգ, ո՛չ ողբ, ո՛չ ցաւ եւ ոչ իսկ յոգ­նու­թիւն, քա­նի որ նախ­կին­նե­րը ան­ցան գա­ցին» (ՅԱՅՏ. ԻԱ 4)։ Եւ մար­դուն հա­մար այս լրու­մը պի­տի հան­դի­սա­նայ մարդ­կա­յին ցե­ղին վերջ­նա­գոյն միու­թիւ­նը, որ ու­զուած է Աս­տուած­մէ ա­րար­չա­գոր­ծու­թեան սկիզ­բէն ի վեր եւ ծրագ­րուած, եւ ո­րուն խոր­հուրդն էր Ե­կե­ղե­ցին։ Այս կեր­պով, Քրիս­տո­սի միա­ցած­նե­րը պի­տի կազ­մեն «փրկեալ­նե­րուն հա­սա­րա­կու­թիւն»ը, Աս­տու­ծոյ Սուրբ Ոս­տա­նը (ՅԱՅՏ. ԻԱ 2), «Գառ­նու­կին Հար­սը» (ՅԱՅՏ. ԻԱ 9), որ այ­լեւս եր­բեք պի­տի չվի­րա­ւո­րուի պղծու­թիւն­նե­րով՝ ե­սա­սի­րու­թեամբ ու մո­լու­թիւն­նե­րով, ո­րոնք կը քան­դեն կամ կը վի­րա­ւո­րեն մար­դոց երկ­րա­ւոր հա­սա­րա­կու­թիւ­նը։ Ե­րա­նա­ւէտ տե­սու­թիւ­նը՝ ո­րուն մէջ Աս­տուած ընտ­րեալ­նե­րուն առ­ջեւ Ինք­զինք պի­տի բա­նայ անս­պառ կեր­պով, պի­տի ըլ­լայ մշտա­բուխ աղ­բիւ­րը եր­ջան­կու­թեան, խա­ղա­ղու­թեան եւ փո­խա­դարձ հա­ղոր­դակ­ցու­մի։

Եւ տե­սա­նե­լի տիե­զեր­քը սահ­մա­նուած է կեր­պա­րա­նա­փո­խուե­լու՝ որ­պէս­զի աշ­խարհ եւս, իր նա­խորդ վի­ճա­կին հա­մե­մատ վե­րա­նո­րո­գուած ա­նար­գել ծա­ռա­յէ ար­դար­նե­րուն եւ մաս­նակ­ցի ա­նոնց փա­ռա­ւո­րու­մին՝ յա­րու­ցեալ Յի­սուս Քրիս­տո­սով։

Բայց ան­ծա­նօթ է մե­զի այդ կեր­պա­րա­նա­փո­խու­թեան ժա­մա­նա­կը եւ կեր­պը…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարտ 18, 2016, Իս­թան­պուլ