ՅԻՍՈՒՍԻ ԼԵՐԱՆ ՔԱՐՈԶԸ

Յի­սուս, լե­րան վրայ խօ­սած քա­րո­զին մէջ՝ թան­կա­գին դա­սեր սոր­վե­ցուց Իր ա­շա­կերտ­նե­րուն՝ Աս­տու­ծոյ ա­պա­ւի­նե­լու, վստա­հե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թեան նկատ­մամբ։ Այս դա­սե­րը նպա­տակ ու­նէին քա­ջա­լե­րե­լու Աս­տու­ծոյ զա­ւակ­նե­րը բո­լոր դա­րե­րու եւ շրջան­նե­րու մէջ, ու մին­չեւ մեր օ­րե­րը՝ մե­զի կը հաս­նին ա­նոնք, մեզ խրա­տե­լու եւ սփո­փե­լու հա­մար։ Յի­սուս Իր ա­շա­կերտ­նե­րուն ու­շադ­րու­թիւ­նը կը դարձ­նէ եր­կին­քի թռչուն­նե­րուն՝ որ ի­րենց գո­հա­բա­նա­կան եր­գե­րը կը ճռուո­ղեն՝ ա­ռանց հոգ ը­նե­լու ի­րենց կա­րօ­տու­թիւն­նե­րը, կա­րիք­նե­րը՝ թէ ինչ­պէ՛ս պի­տի հո­գան, քա­նի որ «ո՛չ կը ցա­նեն ու ո՛չ կը հնձեն», եւ սա­կայն երկ­նա­ւոր Հայ­րը ա­նոնց պի­տոյք­նե­րը կը հո­գայ։ Եւ Յի­սուս կը հարց­նէ. «Չէ՞ որ ա­նոնց­մէ լա՛ւ էք դուք» (ՄԱՏԹ. Զ 26)։

­Մար­դոց եւ բո­լոր ապ­րող էակ­նե­րու, կեն­դա­նի­նե­րը մա­տա­կա­րա­րող Նա­խախ­նա­մը Իր ձեռ­քը լայն կը բա­նայ եւ բո­լոր ա­րա­րած­նե­րուն պի­տոյ­քը կը հայ­թայ­թէ։ Եր­կին­քի թռչուն­նե­րը չե՛ն վրի­պիր Ա­նոր ու­շադ­րու­թե­նէն, խնա­մա­տա­րու­թե­նէն։ Ան­շուշտ, Ան կե­րա­կու­րը ա­նոնց կտու­ցին մէջ չի նե­տեր, եւ սա­կայն պա­շար կը հայ­թայ­թէ ի­րենց պի­տոյ­քին հա­մար։ Ա­նոնք պար­տին ժող­վել հա­տիկ­նե­րը, զորս Ան սփռեր է ի­րենց հա­մար։

Պէտք է նիւ­թե­ղէն ճա­րեն ի­րենց բոյ­նե­րուն հա­մար, եւ ի­րենց ձա­գե­րը կե­րակ­րեն, սնու­ցա­նեն։ Աշ­խա­տե­լու կ՚եր­թան ա­նոնք եր­գե­լով, ճռուո­ղե­լով, քա­նի որ «Ի­րենց երկ­նա­ւոր Հայ­րը կը կե­րակ­րէ զա­նոնք»։ Եւ «Չէ՞ որ ա­նոնց­մէ լա՛ւ է մար­դը»։­

Ար­դա­րեւ, բա­նա­կա­նու­թեան տէր, ի­մա­ցա­կա­նու­թեամբ օժ­տուած հո­գե­ւոր երկր­պա­գուն՝ մարդ ա­րա­րա­ծը եր­կին­քի թռչուն­նե­րէն ա­ւե­լի չ՚ար­ժե՞ր։ Մար­դուն եւ ամ­բողջ տիե­զեր­քին Ա­րա­րա­ծը՝ հե­ղի­նա­կը. կեան­քին Պա­հա­պա­նը եւ Նա­խախ­նա­մը, Ան որ Իր պատ­կե­րին պէս եւ Ի­րեն նմա­նու­թեամ­բը ստեղ­ծեց մար­դը, ա­պա ու­րեմն պի­տի չհայ­թայ­թէ՞ ա­նոր ա­մէն պի­տոյ­քը, ե­թէ միա՛յն Ի­րեն յու­սայ…։

Յի­սուս Իր ա­շա­կերտ­նե­րուն ու­շադ­րու­թիւ­նը կը դարձ­նէ դաշ­տի ծա­ղիկ­նե­րուն՝ ո­րոնք ա­ռա­տօ­րէն կ՚ա­ճին, պճնուած պար­զու­նակ գե­ղեց­կու­թեամբ, զորս երկ­նա­ւոր Հայ­րը տուած է ա­նոնց իբր ար­տա­յայ­տու­թիւն մար­դուն հան­դէպ Իր ու­նե­ցած սի­րոյն։ «Նա­յե­ցէ՛ք դաշ­տի շու­շան­նե­րուն, ի՛նչ­պէս կ՚ա­ճին»։ Այդ բնա­կան ծա­ղիկ­նե­րուն գեղն ու պար­զու­թիւ­նը մե­ծա­պէս կը գե­րա­զան­ցեն Սո­ղո­մո­նի փա­ռա­ւո­րու­թիւ­նը։

Ա­րուես­տի ճար­տա­րու­թեան ար­տադ­րած ա­մե­նէն փա­ռա­ւոր հան­դերձ­նե­րը, զգեստ­նե­րը, ձոր­ձե­րը չե՛ն կրնար բաղ­դա­տուիլ, բաղ­դա­տու­թեան չե՛ն դրուիր Աս­տու­ծոյ ա­րար­չու­թեան ծա­ղիկ­նե­րուն բնա­կան շնորհ­քին ու հրա­շա­լի՜ գե­ղեց­կու­թեա­նը հետ։

Եւ Յի­սուս կը հարց­նէ դար­ձեալ. «Ե­թէ դաշ­տի խո­տը՝ որ այ­սօր կայ եւ վա­ղը փու­ռը կը ձգուի, Աս­տուած ա՛յն­պէս կը հա­գուեց­նէ, հա­պա ո՜ր­չափ ա­ւե­լի ձեզ թե՛­րա­հա­ւատ­ներ» (ՄԱՏԹ. Զ 28-30)։

­Պահ մը կանգ առ­նենք հոս եւ մտա­ծենք, թէ մեր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին մենք ո՜վ գի­տէ քա­նի քա­նի ան­գամ­ներ ի զուր մտա­հո­գուած ենք այն փոքր բա­նե­րուն հա­մար՝ զորս Ա­մե­նախ­նամն Հայ­րը կը հո­գայ մե­զի հա­մար եւ կու տայ ին՛չ որ պէտք է մե­զի։ Ու­րեմն պէտք է վստա­հիլ, պէ՛տք է գիտ­նալ, թէ մեր Ստեղ­ծի­չը եր­բեք մի­նակ չի թո­ղուր մեզ, մեր այս երկ­րա­յին կեան­քի ճամ­բոր­դու­թեան մէջ։ Ար­դա­րեւ Աս­տուած միայն Ստեղ­ծիչ, Ա­րա­րիչ չէ՛, այլ նաեւ՝ նա­խախնամ՝ իր ա­րա­րած­նե­րուն։ Հա­ւա­տալ կը նշա­նա­կէ վստա­հի՛լ, ինք­զինք ա­պա­հով զգալ եւ չտա­րա­կու­սիլ։

Ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւ­նը, ար­դա­րեւ ըն­թացք մըն է՝ որ կը տե­ւէ մին­չեւ վերջ եւ այդ ըն­թաց­քին մէջ կայ նաեւ նա­խախ­նա­մու­թիւ­նը, հո­գա­տա­րու­թիւ­նը Ստեղ­ծի­չին։ Ինչ­պէս որ ծնող­ներ մին­չեւ վերջ կը հո­գան ի­րենց զա­ւակ­նե­րը, չեն բա­ւա­րա­րա­նար ծնա­նե­լով, այլ կը շա­րու­նա­կեն խնա­մել ու հո­գալ ի­րենց զա­ւակ­նե­րը, Աս­տուած ալ նո՛յն­պէս կը շա­րու­նա­կէ հո­գալ, խնա­մել իր ա­րա­րած­նե­րը։ Ուս­տի մտա­հո­գուի­լը մար­դուս ո­րե­ւէ օ­գուտ չ՚ա­պա­հո­վեր, այլ վնա­սա­կար է՝ կը խան­գա­րէ, կը խա­թա­րէ մարդ­կա­յին հո­գին եւ կեան­քի ամ­բողջ ըն­թաց­քը, ընդ­հան­րա­պէս…։

Ուս­տի մար­դուն «ար­տա­քին պէտ­քեր»ուն եւ աս­տուա­ծա­յին նա­խախ­նա­մու­թեան ի­րա­րու հետ ու­նե­ցած կա­պակ­ցու­թիւ­նը կ՚ո­րո­շէ մար­դուս հո­գե­ւոր կեան­քի ըն­թաց­քը եւ կը ստեղ­ծէ բա­րո­յա­կան նե­րաշ­խարհ մը։

Ա­ւե­տա­րա­նի այս հա­տուա­ծին մէջ ե­թէ Յի­սու­սի խօս­քը տա­ռա­կան ի­մաս­տով միայն առ­նուի՝ կա­րե­լի է որ մարդ  յանդգ­նու­թեան կամ ճա­կա­տագ­րա­կա­նու­թեան, եւ ու­րեմն ծու­լու­թեան ու ամ­լու­թեան յան­գի՝ ինչ որ բո­լո­րո­վին հա­կա­ռա՛կ է Յի­սու­սի վար­դա­պե­տու­թեան, քա­նի որ Ան միշտ կ՚ու­զէ, որ մար­դիկ քա՛ջ ըլ­լան եւ պայ­քա­րին ա­մէն նե­ղու­թեան եւ դժուա­րու­թեան դէմ։ Ար­դա­րեւ Յի­սու­սի խօս­քե­րը պէտք է հասկ­նալ՝ դժուա­րու­թիւն­նե­րու եւ նե­ղու­թիւն­նե­րու դէմ քա­ջա­բար պայ­քա­րե­լո՛ւ եւ ճա­կա­տագ­րա­կան ծու­լու­թեամբ ան­շար­ժու­թեան ու ամ­լու­թեա՛ն մատ­նուե­լու եր­կու ծայ­րե­րուն բաղ­դա­տա­կան ի­մաս­տին ա­ռու­մով։ Սա ի­րո­ղու­թիւն է, թէ Յի­սուս եր­բեք ա­նաշ­խատ վստա­հու­թիւն չ՚ու­զեր, եւ ոչ ալ՝ յանձ­նա­պաս­տան թե­րա­հա­ւա­տու­թի՛ւն։ Ուս­տի պէտք է հասկ­նալ՝ թէ ներ­քին-բա­րո­յա­կան պա­հանջք­նե­րու նա­խա­պա­տուու­թիւն տա­լու է՝ փո­խա­նակ ար­տա­քին աշ­խար­հա­յին պէտ­քե­րու։ Ե­թէ գո­հա­ցում տրուի ներ­քին-բա­րո­յա­կան պա­հանջք­նե­րուն, ու­րեմն գո­հա­ցում կը գտնեն նաեւ բո­լոր ար­տա­քին պա­հանջք­նե­րը։

Եւ ե­թէ Տէ­րը՝ աս­տուա­ծա­յին ա­րուես­տա­գէ­տը՝ հա­զիւ մէկ օ­րուան կեանք ու­նե­ցող այդ քնքոյշ ծա­ղիկ­նե­րուն՝ փափ­կիկ, պէս­պէս գոյ­ներ կու տայ, հա­պա ո՜ր­քան ա­ւե­լի մեծ հոգ պի­տի տա­նի ա­նոնց հա­մար, որ Իր պատ­կե­րին պէս եւ Ի­րեն նմա­նու­թեամբ են ստեղ­ծուած։ Ուս­տի պէտք չէ՛ երկմ­տիլ, կաս­կա­ծիլ…։

Յի­սու­սի այս դա­սը յան­դի­մա­նու­թի՛ւն մըն է՝ ուղ­ղուած ան­հա­ւատ սրտե­րու վա­րա­նոտ մտա­հո­գու­թիւն­նե­րուն, տար­տա­մու­թիւն­նե­րուն եւ տա­րա­կու­սանք­նե­րուն։

Տէ­րը կ՚ու­զէ, որ Իր բո­լոր որ­դի­նե­րը եր­ջա­նիկ, հան­դարտ եւ հնա­զանդ ըլ­լան։ Յի­սուս կ՚ը­սէ. «Խա­ղա­ղու­թիւն կը թո­ղում ձե­զի, ո՛չ թէ ինչ­պէս աշ­խարհս կու տայ, Ես ձե­զի կու տամ. չխռո­վի ձեր սիր­տե­րը ու չվախ­նայ»։ «Այս բա­նե­րը ձե­զի խօ­սե­ցայ որ Իմ ու­րա­խու­թիւնս ձեր մէ­ջը մնայ, ու ձեր ու­րա­խու­թիւ­նը լմա՛ն ըլ­լայ» (ՅՈՎՀ. ԺԴ 27) եւ (ՅՈՎՀ. ԺԵ 11)։ Պար­տա­կա­նու­թեան ու պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան շաւ­ղէն դուրս՝ ե­սա­սի­րա­կան շար­ժա­ռիթ­նե­րով փնտռուած եր­ջան­կու­թիւ­նը՝ ան­հա­ւա­սա­րակ­շիռ, տեն­դոտ եւ խա­բու­սիկ է, ան կը ցնդի կ՚եր­թայ՝ եւ հո­գին կը մնայ ա­ռան­ձին եւ տխուր. սա­կայն ու­րա­խու­թիւն եւ գո­հու­նա­կու­թիւն կայ Աս­տու­ծոյ ծա­ռա­յու­թեան մէջ։ Քրիս­տո­նեան անս­տոյգ ճամ­բա­նե­րու մէջ չի՛ թո­ղուիր ու­նայն մոր­մոք­նե­րու եւ յու­սա­խա­բու­թիւն­նե­րու չի՛ լքուիր ան։ Ե­թէ այս կեան­քին հա­ճոյք­նե­րը չվա­յե­լենք, կրնանք միշտ եր­ջա­նի՜կ ըլ­լալ՝ հան­դեր­ձեալ կեան­քին նա­յե­լով…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յու­նիս 8, 2015, Իս­թան­պուլ