ՏՆՕՐՀՆԷՔԻ ԱՐԱՐՈՂՈՒԹԻՒՆ

«Տնօրհ­նէք» իր լայն ա­ռու­մով կը նշա­նա­կէ՝ Սուրբ Ծննդեան եւ Սուրբ Յա­րու­թեան տօ­նե­րուն առ­թիւ, քա­հա­նայ հայ­րե­րու՝ տու­նե­րը օրհ­նե­լը։         

Տնօրհ­նէ­քի ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը հաս­տա­տուած է եւ մին­չեւ մեր օ­րե­րուն հա­սած՝ ա­ռա­քե­լա­կան շրջա­նէն։ Ար­դա­րեւ, ա­ռա­քեալ­նե­րու ժա­մա­նակ­նե­րուն՝ ա­ռա­քեալ­ներ կը շրջէին տու­ներ՝ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու ա­ւե­տե­լու հա­մար Յի­սուս Քրիս­տո­սի Ծնուն­դը եւ Յա­րու­թիւ­նը՝ նոյն ինքն Յի­սու­սի այն խօս­քին հա­մա­ձայն, որ կը պա­տուի­րէ.

«Ա­մէն իշ­խա­նու­թիւն տրուե­ցաւ ին­ծի եր­կին­քի մէջ եւ երկ­րի վրայ։ Ինչ­պէս որ Հայ­րը զիս ղրկեց, այն­պէս ալ ես ձեզ կը ղրկեմ։ Հե­տե­ւա­բար, գա­ցէք եւ բո­լոր ժո­ղո­վուրդ­նե­րը ին­ծի ա­շա­կերտ դար­ձու­ցէք» (ՄԱՏԹ. ԻԸ 18-19)։­

Եւ մեր օ­րե­րուն եւս, ըստ Սուրբ Ե­կե­ղեց­ւոյ կա­նո­նի, Աս­տուա­ծա­յայտ­նու­թեան տօ­նէն յե­տոյ՝ Ծննդեան ու­թօ­րէ­քին՝ Յու­նուա­րի 6-էն մին­չեւ 13-ը, հո­գե­ւոր հո­վիւ­ներ կը շրջին ի­րենց վի­ճա­կուած հօ­տին տու­նե­րը, այն­տեղ կը կա­տա­րեն տնօրհ­նէ­քի կար­գը եւ ի­րենց հայ­րա­կան խօս­քով կը մխի­թա­րեն, կը խրա­տեն եւ հո­գե­ւոր ու­րա­խու­թիւն կը պատ­ճա­ռեն ի­րենց հո­գե­ւոր զա­ւակ­նե­րուն։

Ինչ­պէս կը վկա­յէ Սուրբ Գրի­գոր Տա­թե­ւա­ցին, տնօրհ­նէ­քը իբ­րեւ ա­րա­րո­ղու­թիւն, հիմ­նուած է Յա­րու­ցեալ Փրկչի կող­մէ. «Յա­րու­թե­նէն յե­տոյ Քրիս­տոս վեր­նա­տուն մտաւ եւ օրհ­նեց ա­շա­կերտ­նե­րը, ո­րոնց հա­մար նոյն Խա­չը եւ Ա­ւե­տա­րա­նը կը խորհր­դան­շէր Յի­սուս Քրի­սոտ­սը, ուս­տի Խա­չը եւ Ա­ւե­տա­րա­նը տա­նե­լով տուն՝ կ՚օրհ­նենք մեր բնա­կա­րան­նե­րը»։

­Մեր Տի­րոջ Յի­սուս Քրիս­տո­սի Համ­բար­ձու­մէն յե­տոյ Յի­սու­սի տաս­ներ­կու ա­ռա­քեալ­նե­րը, հե­տե­ւե­լով Տի­րոջ օ­րի­նա­կին, Քրիս­տո­սի Սուրբ Ծննդեան եւ Յա­րու­թեան բա­րի լու­րը ա­ւե­տե­լու եւ օրհ­նե­լու հա­մար կ՚այ­ցե­լէին հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու տու­նե­րը։ Ուս­տի եւ այս ա­ւան­դու­թիւ­նը հե­տա­գա­յին շա­րու­նա­կե­ցին ա­ռա­քեալ­նե­րուն հե­տե­ւորդ­նե­րը՝ ձեռ­նադ­րուած եւ օ­ծուած քա­հա­նայ հայ­րե­րը։

Վե­րո­յի­շեալ ա­ւան­դու­թեան հա­մա­ձայն՝ հայ հո­գե­ւո­րա­կա­նը Յի­սուս Քրիս­տո­սի Ծննդեան եւ Յա­րու­թեան տօ­նե­րու առ­թիւ կ՚այ­ցե­լեն հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու տու­նե­րը՝ պատ­շաճ ա­րա­րո­ղու­թեամբ կ՚օրհ­նեն զա­նոնք՝ ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րը եւ բնա­կա­րան­նե­րը եւ կը փո­խան­ցեն օ­րուայ Ա­ւե­տի­սը։

Տնօրհ­նէ­քի ա­րա­րո­ղու­թեան ժա­մա­նակ քա­հա­նայ հօր կող­մէ կ՚օրհ­նուի ամ­բողջ տու­նը, տան հա­ցը, ջու­րը եւ ա­ղը։ Ա­րա­րո­ղու­թեան վեր­ջա­ւո­րու­թեան, որ­պէս օրհ­նու­թեան եւ ա­ռա­տու­թեան մնա­յուն նշան, քա­հա­նայ հայ­րը, տան ան­դամ­նե­րուն նշխար կու տայ՝ ո­ր պէտք է սրբու­թեամբ եւ բծախնդ­րու­թեամբ պա­հուի ա­լիւ­րի մէջ եւ կամ ու­րիշ վա­յե­լուչ՝ պատ­շաճ տեղ՝ ի նշան տան ու­նե­ցուած­քի ա­ռա­տու­թեան, բեր­րիու­թեան եւ յա­ջո­ղու­թեան, խա­ղա­ղու­թեան։

Տնօրհ­նէ­քի ա­րա­րո­ղու­թիւն կը կա­տա­րուի նաեւ, երբ նոր բնա­կա­րա­նա­մուտ կը կա­տա­րուի եւ կամ ան­յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րու, դժբախ­տու­թիւն­նե­րու պատ­ճա­ռով կը խախ­տի տան ընդ­հա­նուր խա­ղա­ղու­թիւ­նը եւ երբ կը զգա­ցուի չար ու­ժե­րու ներ­գոր­ծու­թիւ­նը ընդ­հան­րա­պէս։

Ուս­տի, քա­նի որ Տնօրհ­նէ­քի այս ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը կա­րե­ւոր է եւ անհ­րա­ժե՛շտ մեր ըն­տա­նե­կան հա­մե­րաշ­խու­թեան, ամ­րու­թեան եւ խա­ղա­ղու­թեան գո­յա­պահ­պան­ման եւ գո­յա­տե­ւու­թեա­նը հա­մար, ու­րեմն պատ­շաճ է եւ հար­կա­ւոր, որ բա­նի­մաց քրիս­տո­նեան ինք եր­թայ ե­կե­ղե­ցի եւ քա­հա­նայ հայ­րը հրա­ւի­րէ տնօրհ­նէ­քի։

Տնօրհ­նէ­քի ա­րա­րո­ղու­թեամբ այն մեծ ու սքան­չե­լի՜ խոր­հուր­դը, որ յայտ­նուե­ցաւ, կը մտնէ ա­մէն հա­ւա­տա­ցեա­լի բնա­կա­վայ­րը, եւ Ան, որ ո՛չ եր­կին­քը եւ ո՛չ եր­կի­րը կրնայ պար­փա­կել, կը մտնէ հա­ւա­տա­ցեա­լի տու­նը, ինչ­պէս եւ մտաւ Բեթ­լե­հէ­մի այ­րը։ Եւ երբ հա­ւա­տա­ցեա­լը բա­նայ իր տան դու­ռը՝ Յի­սու­սի առ­ջեւ, Ա­նոր օրհ­նու­թեան, ներս կը մտնէ «ան­բա­ւե­լի»ն եւ կը լեց­նէ տու­նը իր օրհ­նու­թեամբ, այն ժա­մա­նակ մաս­նա­կից չ՚ըլ­լար ա­նոնց՝ ո­րոնք տեղ չտուին ի­րենց լայն ի­ջե­ւան­նե­րուն մէջ, ինչ­պէս կը վկա­յէ Ա­ւե­տա­րա­նի­չը. «Բեթ­լե­հէ­մի մէջ Մա­րի­մա­մի ծննդա­բե­րու­թեան ժա­մա­նա­կը հա­սաւ եւ ծնաւ իր անդ­րա­նիկ զա­ւա­կը, որ փաթ­թեց խան­ձա­րու­րի մէջ եւ դրաւ մսու­րի մը մէջ, ո­րով­հե­տեւ պան­դո­կի մէջ ի­րենց հա­մար տեղ չկար» (ՂՈՒԿ. Բ 6-7)։ Ա­նոնք չբա­ցին ի­րենց դռ­­նե­րը նո­րա­ծին Մա­նու­կին եւ տնօրհ­նէ­քի մի­ջո­ցով պէտք է բա­ցուին տան դռ­­նե­րը, որ­պէս­զի մուտք գոր­ծէ «Ան­բա­ւե­լի»ն՝ Յի­սուս Քրիս­տոս, իր օրհ­նու­թեամբ լեց­նէ բնա­կա­րան­նե­րը։

Եւ ինչ­պէս ծննդեան գի­շե­րը, հո­վիւ­նե­րը, հրեշ­տա­կէն ա­ւե­տիս ստա­նա­լով, ըն­ծա­նե­րով մտան այն այ­րը՝ ուր ծնաւ Քրիս­տոս, ա՛յդ­պէս ալ այ­սօր Ե­կե­ղեց­ւոյ հո­վիւ­նե­րը կը մտնեն հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու տու­նե­րը՝ ի­րենց հետ բե­րե­լով Աս­տու­ծոյ սէ­րը, խա­ղա­ղու­թիւ­նը եւ օրհ­նու­թիւն­նե­րը։ Ուս­տի տան մէջ կ՚ե­րգուի Մով­սէս Խո­րե­նա­ցիի «Խոր­հուրդ մեծ եւ սքան­չե­լի» շա­րա­կա­նը եւ քա­հա­նա­յա­կան իշ­խա­նու­թեամբ եւ աս­տուա­ծա­յին հրա­մա­նով կ՚օրհ­նուի տան ջու­րը, հա­ցը եւ ա­ղը, ինչ­պէս եւ Քրիս­տոս աշ­խարհ գա­լով օրհ­նեց երկ­րի ջու­րը, ամ­բողջ աշ­խար­հը եւ ա­նոր պտուղ­նե­րը՝ ո­րոնք նա­խա­պէս ա­նէծ­քի տակ էին Ա­դա­մի անհ­նա­զան­դու­թեան պատ­ճա­ռով։ Տնօրհ­նէք կա­տա­րող քա­հա­նայ հայ­րը, ա­պա օրհ­նուած ջու­րը խա­չա­ձեւ կը ցօ­ղէ՝ կը սրսկէ տան պա­տե­րուն, կը խնկար­կէ տու­նը եւ բնա­կիչ­նե­րուն ա­մէն մէ­կուն փա­փա­քը եւ խնդրանք­նե­րը ի մի հա­ւա­քե­լով՝ կը մա­տու­ցա­նէ Աս­տու­ծոյ՝ բո­լո­րին հա­մար պահ­պա­նու­թիւն հայ­ցե­լով Ա­մե­նա­կա­լէն։ Այս ի­մաս­տով, Տնօրհ­նէ­քի օրհ­նու­թեամբ, հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու տու­նե­րը կը լե­ցուին եւ կ՚ո­ղո­ղուին սի­րով, խա­ղա­ղու­թեամբ, հաշ­տու­թեամբ, ար­դիւ­նա­ւո­րու­թեամբ…։

Եւ երբ ա­մէն մէ­կուս տու­նէն կը պակ­սի սէ­րը, խա­ղա­ղու­թիւ­նը, եր­ջան­կու­թիւ­նը, ա­պա ու­րեմն ո՜ր­քան պէտք ու­նինք, պա­հանջ­քը կը զգանք Աս­տու­ծոյ օրհ­նու­թեան որ հե­ռու չէ՛ մեզ­մէ…։

- Մա­սամբ օգ­տուե­ցանք՝ Ա­րամ Դի­լան­յա­նի աշ­խա­տա­սի­րու­թե­նէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յու­նուար 8, 2017, Իս­թան­պուլ