ՄՏԱԾՈՒՄՆԵՐ՝ ՄԱՐԴՈՒ ՄԱՍԻՆ

Աշ­խար­հի մե­ծա­գոյն խոր­հող­ներ ի­րենց կար­ծի­քը եւ տե­սա­կէ­տը յայտ­նած են «մարդ» էա­կին մա­սին՝ որ միշտ կը մնայ «ան­ծա­նօթ» մը, ան­լու­ծե­լի հարց մը։

Զա­նա­զան գա­ղա­փար­ներ, կար­ծիք­ներ եւ բա­ցատ­րու­թիւն­ներ հա­ւա­քե­ցինք մար­դու մա­սին, ո­րոնք կը փոր­ձեն մար­դը դի­տել եւ ու­սում­նա­սի­րել տար­բեր տե­սան­կիւն­նե­րէ, մար­դուն ե­րե­սակ­նե­րէն։

Ուս­տի հե­տե­ւինք այս կար­ծիք­նե­րուն եւ աշ­խա­տինք հասկ­նալ եւ ծա­նօ­թա­նալ մարդ էա­կին էու­թեան։

- Ու­ժեղ մար­դը այն է՝ որ ինքն իր ան­ձին կը յաղ­թա­նա­կէ եւ կրնայ տէր կանգ­նիլ իր ան­ձին։

- Մար­դուս հա­մար ճշմա­րիտ դժբախ­տու­թիւ­նը այն է որ թե­րու­թեան մէջ կը գտնուի, եւ պատ­ճառ մը կը գտնէ զինք ար­դա­րաց­նե­լու, չքմե­ղաց­նե­լու հա­մար։

- Կա­րե­լի չէ՛ հան­դի­պիլ մար­դու մը՝ որ­մէ սոր­վե­լիք բան մը չու­նե­նայ մարդ։ Ա­մէն մարդ՝ ա­մէն մար­դէ սոր­վե­լիք բան մը ու­նի ան­պայ­մա՛ն։

- Չկա՛յ մարդ՝ որ ի­րա­ւունք ու­նե­նայ ան­գոս­նե­լու եւ ստո­րա­դա­սե­լու մար­դի­կը ո­րե­ւէ պատ­ճա­ռով։

- Բարձր զգա­ցում­ներ, բուռն սէր, պարզ ճա­շակ­ներ. ա­հա­ւա­սիկ այն բո­լո­րը որ կը կազ­մեն մա՛ր­դը։

- Մարդ ո՛չ միայն հա­ցի պէտք ու­նի, այլ նաեւ պէտք ու­նի՝ ար­ժա­նա­պա­տուու­թեա՛ն. ան իր բնու­թեամբ եւ նկա­րագ­րով իսկ ար­ժա­նա­պա­տուու­թի՛ւն մըն է։

- Մա՛րդ չի կրնար տես­նել իր դէմ­քը, մին­չեւ որ զայն իր մէջ ցո­լաց­նող մար­մին մը չըլ­լայ. այս­պէս եւս որ­պէս­զի իր հո­գին զինք զգայ եւ զինք ճանչ­նայ, պէ՛տք է որ ու­րիշ հո­գի մը ան­կէ ստա­ցած տպա­ւո­րու­թիւն­նե­րը ի­րեն հա­ղոր­դէ։

Ա­հա­ւա­սիկ թէ ին­չո՛ւ գրե­թէ ա­մէն տե­սակ չա­րիք­նե­րու եւ դժբախ­տու­թիւն­նե­րու կը հան­դուր­ժէ մարդ՝ փո­խա­նակ ընտ­րե­լու բա­ցար­ձակ եւ մշտնջե­նա­կան ա­ռանձ­նու­թիւն մը։ Ար­դա­րեւ, մարդս մա՛րդ է եւ մարդ ըլ­լա­լը կը զգայ իր նման­նե­րուն ներ­կա­յու­թեամբ։ Եւ ա­հա­ւա­սիկ, թէ մար­դիկ ին­չո՛ւ կը փախ­չին հիա­նա­լի՜ պար­տէզ­նե­րէն՝ ուր ա­մէն փա­փա­քե­լի բա­ներ ու­նէին, բա­ցի ի­րենց նման­նե­րուն ըն­կե­րու­թե­նէն։ Հոն ուր կը պակ­սի մարդ­կա­յին ըն­կե­րու­թիւ­նը՝ կը պակ­սի նաեւ մա՛ր­դը. ան­հա­տը։

- Մարդ պէ՛տք է որ իր ան­ձին տի­րա­պե­տու­թեան վա­զէ, եւ պէտք է որ իր զար­գա­ցու­մը՝ իր յա­տուկ եւ միակ գոր­ծը նկա­տէ։

- Ներ­քին խորհր­դա­ւոր ձայն մը կ՚ա­ղա­ղա­կէ մար­դուս. «Քու ի­տէա­լին յա­ռաջ վա­զէ՛, ջա­նա՛ բնու­թիւնդ պա­շա­րող յո­ռի մա­սե­րը հպա­տա­կաց­նե՛լ քու ազ­նիւ եւ բարձր բնազդ­նե­րուն եւ լա­ւա­գոյն ե­ղի՛ր»։

- Կ՚ու­զէ՞ք ճանչ­նալ մարդ մը, ա­նոր մեծ պաշ­տօն մը եւ ի­րա­ւա­սու­թիւն տուէ՛ք։

- Մարդս կա­րե­լի է ճանչ­նալ երբ ան կը գոր­ծա­ծէ իր ստա­ցած ի­րա­ւա­սու­թիւ­նը եւ իշ­խա­նու­թիւ­նը։

- Զգու­շա­ցէ՛ք մա­նա­ւանդ այն մար­դէն՝ որ ա­մէն բան լաւ կը գտնէ. նաեւ այն մար­դէն՝ որ ա­մէն բան յո­ռի կը գտնէ, եւ մա­նա­ւանդ զգու­շա­ցէ՛ք այն մար­դէն՝ որ ան­տար­բեր է ա­մէն բա­նի։ Կա­տա­րեալ է այն մար­դը՝ որ չա­փա­ւո՛ր է։

- Տիե­զեր­քի գե­ղեց­կա­գոյն եւ ազ­նուա­գոյն էա­կը՝ պար­կեշտ մա՛րդն է. կռի­ւի մի­ջո­ցին իր հա­կա­ռա­կոր­դին հետ ու­նե­ցած վար­մուն­քին մէջ, եւ սա­կայն դեռ ա­ւե­լի՛ գե­ղե­ցի­կը եւ ազ­նի­ւը այն հա­մեստ մարդն է՝ որ զայն կը մխի­թա­րէ՛։

- Կ՚ու­զէ՞ք գիտ­նալ թէ ի՛նչ կ՚ար­ժէ մարդ մը. լսե­ցէ՛ք զինք իր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ՝ ի­րեն­նե­րուն հետ՝ մօ­տա­ւոր­նե­րուն եւ ըն­կեր­նե­րուն հետ։

- Ա­մե­նա­կա­տա­րեալ մար­դը ա՛յն է՝ որ ա­մե­նաօգ­տա­կարն է ու­րիշ­նե­րու հան­դէպ։

- Այն մար­դը՝ որ ստա­նա­լիք շա­հը տես­նե­լով իսկ ար­դա­րու­թիւ­նը կը խոր­հի՝ որ վտանգ մը տես­նե­լով հան­դերձ իր կեան­քը կը զո­հէ, ա­հա­ւա­սի՛կ, այն մա՛րդն է «կա­տա­րեալ մա՛րդ»ը։

- Մարդս կը գոր­ծէ ի՛նչ­պէս որ կը սի­րէ, եւ կը սի­րէ ի՛նչ­պէս որ կը մտա­ծէ. մտա­ծում­նե­րը կը կազ­մեն սիր­տը եւ սիր­տը կը կազ­մէ բար­քը։

- Իր ան­ձին դաս­տիա­րա­կու­թեամբ եւ կա­ռա­վա­րու­թեամբ է որ մարդս «մե՛ծ» կ՚ըլ­լայ։

- Այն որ գի­տէ ինք­զինք կա­ռա­վա­րել՝ վե­հանձն մարդ է եւ վստա­հե­լի՛։

- Այն մար­դը՝ որ իր կեան­քը ի՛նք կը պատ­րաս­տէ, որ իր գոր­ծե­րուն ճշմա­րիտ տէ­րը՝ հայ­րը ինք­զինք կը զգայ, որ նպա­տակ մը ու­նի եւ այդ նպա­տա­կը յա­ռաջ կը վա­րէ յա­րա­տե­ւու­թեամբ եւ անվ­հատ կեր­պով՝ միա՛յն իր կամ­քին ճի­գե­րէն օ­ժան­դա­կուե­լով եւ միա՛յն իր ու­ժե­րուն վստա­հե­լով։ Այն մար­դը՝ որ ի­ւա­քան­չիւր քայ­լա­փո­խի դժուա­րու­թիւն­նե­րու եւ ար­գելք­նե­րու հան­դի­պե­լով՝ զա­նոնք ի բաց կը վա­նէ՝ կ՚ա­զա­տի ա­նոնց­մէ իր հնա­րա­գի­տու­թեամբ կամ իր կո­րո­վով, իր համ­բե­րու­թեամբ կամ իր ու­ժով եւ իր ի­մաս­տու­թեամբ՝ ա­սի­կա է ճշմա­րիտ մա՛ր­դը։

- Ար­դար մար­դը, պար­կեշտ մար­դը ա՛յն է, որ կը չա­փէ ու կը հա­ւա­սա­րակշ­ռէ իր ի­րա­ւուն­քը՝ իր պար­տա­կա­նու­թեամբ, եւ կրնայ ներ­դաշ­նա­կել ի­րա­ւուն­քը եւ պարտ­քը։

- Պէտք է խան­դա­ղա­տիլ պար­կեշտ եւ ազ­նիւ մար­դու ա­նուան։ Պատ­կե­րաց­նել եւ աչ­քի առ­ջեւ ներ­կա­յաց­նել մար­դու մը ակ­նա­ծե­լի պատ­կե­րը՝ որ ամ­բողջ աշ­խար­հի վրայ բեռ չե­ղաւ, ո­րուն սիր­տը եր­բե՛ք ա­նար­դա­րու­թիւն եւ ա­նի­րա­ւու­թիւն չյղա­ցաւ եւ ո­րուն ձեռ­քը եր­բե՛ք ա­նար­դա­րու­թիւն եւ ա­նի­րա­ւու­թիւն չգոր­ծադ­րեց, որ ո՛չ միայն իր նման­նե­րուն կեան­քը, պա­տի­ւը, գոյ­քը, ստա­ցուած­քը յար­գեց, այլ նաեւ ա­նոնց հո­գե­կան եւ բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լա­գործ­ման աշ­խա­տե­ցաւ՝ որ իր խօս­քը կա­տա­րող, խոս­տու­մը յար­գող ե­ղաւ, որ իր բա­րե­կա­մու­թիւն­նե­րուն եւ փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ մի՛շտ հա­ւա­տա­րիմ գտնուե­ցաւ, որ ան­կեղծ եւ հաս­տա­տա­միտ ե­ղաւ իր հա­մո­զում­նե­րուն մէջ, ժա­մա­նա­կի, շրջա­նի փո­փո­խու­թիւն­նե­րուն մէջ՝ որ ա­մէն բան իր փո­փո­խու­թեա­նը մէջ կ՚առ­նէ, կը տա­նի, ա­նի­կա հա­ւա­սա­րա­պէս եւ հաս­տա­տա­կա­մօ­րէն հե­ռու մնաց կա­մա­պաշտ յա­մա­ռու­թե­նէ իր սխալ­մունք­նե­րուն մէջ… եւ ա­հա­ւա­սի՛կ, ի­րա­պէս «պար­կեշտ եւ ազ­նիւ մա՛րդ»ը։

- Ա­մե­նա­կա­տա­րեալ մար­դը ա՛յն է որ ա­մե­նա­բա­րի՛ն է՝ ան­կեղծ եւ սրտա­բուխ իր ա­մէն յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ՝ անխ­տիր բո­լոր մարդ­կու­թեան նկատ­մամբ եւ ար­դա՛ր։

Սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, ա­հա­ւա­սիկ «մա՛րդ»ը իր տար­բեր ե­րե­սակ­նե­րով…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 29, 2016, Իս­թան­պուլ