Խմբագրական

Ծանր օր մըն է դարձեալ, բօթը հասաւ երէկ գիշեր, կը սգանք, խորապէս կը սգանք Արա Կիւլէրի մահը։ Կաղնի մը տապալեցաւ՝ բառին բուն իմաստով։ Իր կորուստով քիչ մը եւս կը գունատի պոլսահայ կեանքը։ Մեր իրականութեան իմաստը բնորոշող մեծութիւն մը կը մեկնի այս աշխարհէն։

Քուէատուփէն դուրս եկած արդիւնքը իսկապէս յատկանշական է Թուրքիոյ տեսակէտէ։ Երկրի ժողովրդավարական ճանապարհորդութեան տեսակէտէ երէկուան ընտրութիւնները անկիւնադարձ մը սահմանած են։

Իս­լա­մա­կան աշ­խար­հի Ռա­մա­զա­նի տօ­նին առ­թիւ, ըստ ըն­կա­լեալ սո­վո­րու­թեան, թերթս կարճ դա­դար մը կ՚առ­նէ՝ ա­պա­հո­վե­լու հա­մար մեր անձ­նա­կազ­մի մահ­մե­տա­կան ան­դամ­նե­րուն հան­գիս­տը։ Ուս­տի յա­ռա­ջի­կայ շաբաթավերջին թերթս պի­տի չհրա­տա­րա­կուի։ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի յա­ջորդ թի­ւը լոյս պի­­տի տես­նէ 18 Յու­նիս 2018, Երկուշաբթի։

Այսօր ԺԱՄԱՆԱԿ լոյս կ՚ընծայէ բացառիկ համար մը՝ Երեւանի մէջ իր հրատարակութեան 110-ամեայ յոբելեանին ձօնուած տարեդարձի հանդիսութեան առթիւ։ 8 էջէ բաղկացեալ այս յատուկ թիւը կը ցոլացնէ արարողութեան ամբողջ մթնոլորտը, նաեւ խորքը։

Քրիս­տոս յա­րեաւ ի մե­ռե­լոց...
Սուրբ Յա­րու­թեան տա­ղա­ւա­րի մեծ աեւ­տի­սը մեր շուր­թե­րուն, այ­սօր դար­ձեալ զի­րար կ՚ող­ջու­նենք ու­րա­խու­թեամբ, սի­րով եւ ան­կեղ­ծու­թեամբ։ 

Համայն մարդկութիւնը այսօր կը դիմաւորէ նոր տարի մը։ Ամբողջ աշխարհի մէջ կը տիրէ նոր փուլ մը թեւակոխելու տրամադրութիւնը։ Երկրագունդի վրայ յարատեւ կը փոխուի ամէն ինչ, անփոփոխ միակ բանը խաղաղութեան պակասն է։

ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթը թեւակոխեց իր հրատարակութեան 110-րդ տարին։ Հայ մամլոյ նահապետը 28 հոկտեմբերին դարձաւ 110 տարեկան։ Իր գոյութեան երկրորդ դարուն մէջ ան արդէն բոլորեց տասնամեակ մը եւս։ Ուրեմն ԺԱՄԱՆԱԿ կ՚ողջունէ նոր տարի մը, նոր հանգրուան մը՝ իր առաքելութեան ճանապարհին վրայ ինքնավստահ ու մանաւանդ՝ իր հաւատարիմ ու սիրեցեալ ընթերցողներուն հետ ուս ուսի, սիրտ սրտի։

Պոլսոյ պատրիարքը գահակալութեան երդումը կատարելու ժամանակ կ՚ուխտէ, որ պիտի աշխատի մեր համայնքի հաստատութիւններու շահերը եւ իրաւունքները պաշտպանելու համար։ Հասկնալի ու բնականոն երեւոյթ մըն է այդ մէկը։ Պատրիարքը այդ շահերն ու իրաւունքները պաշտպանելու համար՝ հասկնալի է նաեւ, որ պէտք է աշխատի պետութեան հետ։

Քրիս­տոս յա­րեաւ ի մե­ռե­լոց...

Հա­յաս­տա­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ զան­գե­րը կը ղօ­ղան­ջեն դար­ձեալ՝ ա­ւե­տե­լով տօ­նա­կան մեծ ա­ւե­տի­սը։ Այդ ղօ­ղանջ­նե­րը մեր սրտե­րուն մէջ կ՚ար­ձա­գան­գեն՝ հա­ւաս­տե­լով Տի­րոջ յաղ­թու­թիւ­նը, մարդ­կու­թեան պատ­մու­թեան մե­ծա­գոյն հրաշ­քը։

Վեր­ջին շուրջ ինն տա­րի­նե­րու ըն­թաց­քին, երբ թա­փուր է Պոլ­սոյ Պատ­րիար­քա­կան Ա­թո­ռը, կ­­՚ե­րե­ւի՝ թրքա­հա­յու­թիւ­նը եր­բեք այս­քան յոյ­սով չէր տո­գո­րուած։ Այդ յոյ­սը դար­ձած է հա­սա­րա­կաց յայ­տա­րար մը՝ մեր հա­մայն­քին հա­մար։ Հա­մախմ­բող յոյս մըն է այս մէ­կը, մեր հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րը միա­ւո­րող։