Հարթակ

ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​14-րդ դա­րու գեր­մա­նա­ցի միս­թիք փի­լի­սո­փայ քա­րո­զիչ Մէյս­դըր Էք­հարտ ի մի­ջի այ­լոց կ՚ը­սէ. «Աս­տուած Սէր է. Իր էու­թիւ­նը Սէր է. ուս­տի ես շնոր­հա­կալ չեմ ըլ­լար, որ զիս կը սի­րէ, քան­զի չի կրնար տար­բեր ըլ­լալ ինք իր բնու­թե­նէն: Ան զիս ստեղ­ծեց ին­ծի հա­մար»:

«ՉԱՐ­ՉԱ­ՐՈ­ՒՈՂ» Ա­ՐԵՒՄ­ՏԱ­ՀԱ­ՅԵ­ՐԷ­ՆԸ ԵՒ ԶԱՅՆ… «ՉԱՐ­ՉԱ­ՐՈՂ­ՆԵ­ՐԸ»

ՊԱ­ՐՈՅՐ Յ. ԱՂ­ՊԱ­ՇԵԱՆ

Ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նը ո՞ր հո­րի­զո­նա­կա­նին վրայ կա­րե­լի է զե­տե­ղել, այ­սօ­րուան իր տա­տա­նուող վի­ճա­կով ու վա­ղուան ա­նո­րո­շու­թեամբ։

ՄԵՐ ԼԵ­ԶՈՒՆ, ՄԵՐ Ա­ՒԱՆ­ԴԸ

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԻ­ՔԱ­ՅԷ­ԼԵԱՆ

Ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի հան­դի­պու­մը ա­րե­ւե­լա­հա­յե­րէ­նի հետ ու­նի իր անց­եալն ու ներ­կան. անց­եա­լին, մաս­նա­ւո­րա­բար Մեծ Ե­ղեռ­նէն ետք, երբ դար­ձանք Սփիւռք, մեր երկ­րին հո­ղը կորսն­ցու­ցինք, սա­կայն կա­րո­ղա­ցանք մե­զի հետ բե­րել մեր հո­գեմ­տա­ւոր ար­ժէք­նե­րը, մեր լե­զուն, մշա­կոյ­թը, մեր կեն­ցա­ղը, մէկ խօս­քով, ա­մէն ինչ որ կա­րե­լի էր փո­խադ­րել միտ­քով եւ հո­գի­ով:

Յակոբ Պարոնեան. Հայու Երգիծական Հանճարը

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​1878-ին, նիւ­թա­կան դժո­ւա­րու­թեանց հե­տե­ւան­քով, ­Պա­րո­նեան դադ­րե­ցուց «Թատ­րոն»ի հրա­տա­րա­կու­թիւ­նը, բայց շա­րու­նա­կեց մշա­կել եր­գի­ծա­կան նոր գոր­ծեր, ո­րոնք լոյս տե­սան ա­տե­նի հայ մա­մու­լի է­ջե­րուն կամ ա­ռան­ձին պրակ­նե­րով։ ­Մին­չեւ 1884 եր­կա­րած այդ շրջա­նի կա­րե­ւո­րա­գոյն գոր­ծե­րէն ե­ղան «Պ­­տոյտ մը ­Պոլ­սոյ թա­ղե­րուն մէջ» եւ «Ծի­ծաղ» գոր­ծե­րը, ո­րոնք ­Պոլ­սոյ հայ կեան­քի եր­գի­ծա­կան քննա­դա­տու­թեան կող­քին՝ քա­ղա­քա­կան բուռն խա­րա­նու­մի են­թար­կե­ցին, այ­լա­բա­նա­կան պատ­կեր­նե­րով, օս­մա­նեան իշ­խա­նու­թեանց հա­կա­հայ քայ­լերն ու ճնշում­նե­րը։

ԿՈՏՐԱԾ ԿՈՂՄՆԱՑՈՅՑՈՎ ՃԱՄԲՈՐԴՈՒԹԻՒՆ

ԱԼԵՔՍ ԱՇՃԵԱՆ

​Մեզ­մէ շա­տեր գի­տեն, որ ճամ­բոր­դի մը հա­մար կա­րե­ւոր ու­ղե­կից մըն է կողմ­նա­ցոյ­ցը: Հին ժա­մա­նակ­նե­րէ ի վեր ա­նա­պա­տա­յին, ծո­վա­յին, օ­դա­յին թէ ցա­մա­քա­յին ճամ­բոր­դու­թեանց ըն­թաց­քին, միշտ ալ կա­րե­ւոր ե­ղած է կողմ­նա­ցոյ­ցը:

ՅՈՅՍԻ ԿԱԹԻԼՆԵՐ

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ե­րե­ւա­նի գե­ղե­ցիկ այ­գի­նե­րէն մէ­կուն ա­մէ­նօ­րեայ այ­ցե­լու­նե­րէն է Տի­կին Լու­սին: Ան կը սի­րէ ա­ռանձ­նա­նալ բնու­թեան գիր­կը, ա­ռօ­րեայ մտա­հո­գու­թիւն­նե­րէն հե­ռա­նալ, մոռ­նալ տե­սիլ­քի մը պէս անց­նող մի քա­նի տա­րի­նե­րը, ան­ցեա­լի փառ­քի կո­րուս­տը, ներ­կայ ան­կա­յու­նու­թիւ­նը...:

ԱՆԱՐՈՒԵՍՏ ԱՐՈՒԵՍՏԱԳԷՏՆԵՐ

ԱԼԵՔՍ ԱՇՃԵԱՆ

​Տուն վե­րա­դար­ձայ եր­կար օ­րուայ մը աշ­խա­տան­քէ ետք: Յոգ­նած էի: Զո­վա­ցու­ցիչ մը առ­նե­լով պատշ­գա­մը սո­վո­րա­կան բազ­կա­թո­ռիս վրայ նստայ, ձայ­նաս­փիւ­ռը միա­ցու­ցի եւ եր­կին­քի աստ­ղե­րը դի­տե­լով փոր­ձե­ցի հանգս­տա­նալ:

ԱՄԲՈՂՋ ԴԱՐ ՄԸ ԱՊՐԱԾ ԵՂԱՒ ՄԵՐ ԱՐԵՒԱՓԱՅԼ «ԱՐԵՒ»Ը

ՏՔԹ. ՆՈՒ­ՊԱՐ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Սփիւռ­քա­հա­յու­թիւ­նը լա­ւա­գոյնս ըմբռ­նել կա­րե­նա­լու հա­մար, պատ­մա­բան­ներ, խմբա­գիր­ներ եւ լրագ­րող­ներ հար­կադ­րուած կը զգան դի­մե­լու իւ­րա­քան­չիւր հայ գա­ղու­թի մա­մու­լին, որ շտե­մա­րանն է տե­ղե­կու­թեանց: Արդ, այդ օգ­տա­շատ աշ­խա­տան­քը կա­րե­լի կը դառ­նայ ե­թէ եր­բեք ի յա­ռա­ջա­գու­նէ զա­նա­զա­նու­թիւն մը դնենք հզօր եւ նուազ հզօր հայ մա­մուլ ու­նե­ցող այն եր­կիր­նե­րուն մա­սին, ուր հա­յեր կ՚ապ­րին: Շատ փոքր հա­մայնք­ներ հասկ­նա­լիօ­րէն կը մնան մա­մու­լէ զուրկ, հե­տե­ւա­բար դիւ­րաւ կը մոռ­ցուին:

Էջեր