ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդ արարած իր երկրաւոր կեանքին ընթացքին մի՛շտ ալ փնտռած է իմաստ, ուժ եւ ճշմարտութիւն եւ գուցէ այդ փնտռտուքին լոյսին տակ է, որ հազարաւոր տարիներ առաջ ծնունդ առած է «Մոգական գիտութիւն»ը, որ մարդուն կատարած փորձն է անտեսանելին տեսնելու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Այլեւս երկար պիտի չխօսիմ ձեզի, որովհետեւ ահա կու գայ այս աշխարհի իշխանը, որ իմ վրաս ո՛չ մէկ իշխանութիւն ունի». (ՅՈՎՀ. ԺԴ 30)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Դարեր շարունակ բազմաթի՜ւ փիլիսոփաներ, պատմաբաններ, գրողներ ու մտաւորականներ սքանչացումով ու հիացմունքով արտայայտուած են հայ ժողովուրդի անկոտրում կամքին, տոկունութեան եւ նոյնիսկ ամենէն դժուարին պայմաններուն մէջ ապրելու բնազդին եւ յամառութեան մասին. ազգ՝ որ բազմաթիւ փորձութիւններու մէջէն անցնելով շարունակած է պահպանել իր լեզուն, մշակոյթը, ինքնութիւնը: Սակայն, վստահաբար այս բոլորը ունի իր պատճառները:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուծոյ լոյսովը միայն կը պայծառանայ արդարեւ կեանքը. ուստի, անսուտ եւ ճշմարիտ է աստուածաշնչական պատգամը. «Լուսով երեսաց քոց տեսանեմք զլոյս»։ Առանց աչքի անկարելի՛ է տեսնել լոյսը, եւ հոգիին աչքը Աստուծոյ մտածումն է. այդ մտածումովն է, որ պիտի կարենանք ըմբռնել կեանքին իմաստը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր ժողովուրդը դարեր շարունակ հաւատաց, որ մեր ինքնութիւնն ու ազգութիւնը բարձր պահելու համար անհրաժեշտ են «մարդուժ»եր. hաւատաց՝ սակայն այդ մարդուժը ստեղծելու, գնահատելու եւ իր արժանի տեղը հասկցնելու համար ո՛չ մէկ բան ըրաւ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Քեզ որովայնի մէջ չստեղծած քեզ գիտցայ, դուն քու մօրդ արգանդէն չելած քեզ սրբեցի, քեզ ազգերուն մարգարէ ըրի». (ԵՐԵՄ. Ա 5)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայաստանի ներկայ քաղաքական վիճակը տեսնելով կ՚անդրադառնանք, որ ժողովուրդի հոգեբանութեան մէջ արմատացած է պետական մարմիններու հանդէպ վախ մը: Կը նկատենք, որ շատեր կ՚ապրին ա՛յն հոգեբանութեամբ, որ պետութիւնը գերիշխող ուժ մըն է՝ որուն հսկողութեան եւ ինչու չէ շատ անգամ քմահաճոյքին տակ կը գտնուին բոլոր բնագաւառները՝ մոռնալով, որ պետութիւն մը իր ուժն ու գոյութիւնը կը պարտի նոյնինքն ժողովուրդին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հաւատալու շարժառիթը՝ յայտնեալ ճշմարտութիւններուն մարդկային բանականութեան լոյսին ներքին մարդուն ճշմարիտ եւ իմանալի երեւումը չէ՛։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն աւելի քան հարիւր տարիներ առաջ կին մը իր ամուսինէն նոր հագուստ կը խնդրէ: Ամուսինը, անշուշտ, իր կինը անսահման սիրելով կը յօժարի այդ նոր հագուստը գնել, սակայն, կ՚ուզէ այդ մէկը «շահաւէտ» առիթի մը վերածել եւ հետեւեալ պայմանը առաջ կը քաշէ. հագուստը կ՚առնեմ, պայմանով, որ հարցումիս ճիշդ պիտի պատասխանես. կինը կը խոստանայ ճիշդ պատասխանել՝ պայմանով, որ ամուսինը հաստատ մնայ հագուստը գնելու իր որոշումին մէջ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մենք որպէս հայ ժողովուրդ մեր անցեալէն՝ անցած ճամբայէն դասեր չկրցանք քաղել. գուցէ աշխարհի վրայ ուրիշ ո՛չ մէկ ազգ չէ՛ ունեցած այնքան մտաւորականութիւն՝ ինչքան մենք, չէ՛ ունեցած այնքան գրականութեան ճամբով փոխանցուող խրատներ՝ ինչքան մենք, սակայն, միւս կողմէ եւս գոյութիւն չէ ունեցած նաեւ ազգ մը՝ որ այդ խրատները այնքան ոտնակոխած ըլլայ՝ ինչքան մենք:
