ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երկու մեծահասակներ, խորապէս արմատացած իրենց համոզումներուն մէջ, Երեւանի աննշմար մէկ անկիւնը իրենց հակասական կարծիքներով կը փորձէին ազգը «փրկել». մին կը մեղադրէր ռուսը, իսկ միւսը՝ ամերիկացին. առաջինը կը հաւատար, թէ ռուսը պարտի «փրկել» հայ ժողովուրդը, իսկ երկրորդը յոյսը ամբողջութեամբ դրած էր Ամերիկայի վրայ. գուցէ նման վէճեր Հայաստանի մէջ ամէ՛ն օր աւելի քան մի քանի տասնեակ հազար անգամ կը կրկնուի՝ առանց դրական արդիւնք մը փոխանցելու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հայ եւ օտարազգի վկայաբանութիւններ Հայոց երկրորդ քարոզիչ կը համարեն Բարթուղիմէոս առաքեալը՝ որ Աւետարանի մէջ յիշատակուած Նաթանայէլի հետ նոյն անձը կը համարուի։ (ՅՈՎՀ. Ա 43-51)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն աւելի քան 120 տարիներ առաջ հրատարակուած թերթի մը մէջ հանդիպեցայ հետեւեալ արտայայտութեան. «Երանի՜ անոնց, որք կարող են դիւրաւ արտասուել»: Աշխարհի մը մէջ, ուր բոլորը խոյս կու տան արտասուելէ, մտածող մը «երանի՜» կու տայ եւ այս մէկը վստահաբար կրնայ որպէս հակասութիւն երեւիլ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկային միտքը սովորաբար շատ հանդարտ եւ, հետեւաբար, շատ յատուկ հասկացողութեամբ մը կ՚անդրադառնայ աւելի հեռակայ քան թէ մօտը գտնուած իրի մը վրայ. աւելի անցեալ քան թէ ներկայապէս կատարուող դէպքերու վրայ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքին մէջ շատ մը յոյզեր կը ձեւաւորուին ժամանակի ընթացքին՝ հիմնուելով փորձառութեան վրայ, սակայն կան անդին այլ յոյզեր, որոնք ի բնէ մարդուն մէջ գոյութիւն ունին. այդ յոյզերէն մէկն է վախը, որ մեծ ազդեցութիւն կ՚ունենայ մեր ամբողջ կեանքին վրայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
64 տարեկան էր, երբ Շնորհալին կաթողիկոս դարձաւ. (Սուրբ Ներսէս Դ. Կլայեցի. 1166-1173), թէեւ մարմնով տկար՝ բայց ան նոյն հոգւով եւ եռանդով կառավարեց Հայ Եկեղեցին, ինչպէս երբեմն իբրեւ խորհրդական եւ գոյակից իր եղբօրը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօր արդէն իսկ հասած ենք Պարոյր Սեւակի «Որդուս» բանաստեղծութեան վերջին բաժինը, ուր բանաստեղծը կը ցանկայ, որ ապագային, իր զաւակին երիտասարդութեան գոյութիւն չունենան այն բոլոր չարութիւնները, դժուարութիւններն ու անարդարութիւնները՝ որոնք եղած են բանաստեղծին օրով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Երբ անիկա կը խօսէր, լուսաւոր ամպ մը անոնց վրայ հովանի եղաւ եւ ամպէն ձայն մը եկաւ՝ ըսելով.- Ատիկա է սիրելի Որդիս, որուն հաւներ եմ, ատոր մտիկ ըրէք». (ՄԱՏԹ. ԺԷ 5)։ Սիրելի՜ներ, Աւետարանի այս հատուածը վկայութի՛ւնն է Աստուծոյ սիրոյն եւ թէ Լոյսին՝ սիրոյ միջնորդը ըլլալուն ճշմարտութեան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պարոյր Սեւակ կը խորշի գոռոզութենէն, սակայն կողմնակից կը մնայ հպարտութեան, այդ իսկ պատճառով բանաստեղծութեան շարունակութեան մէջ կը խօսի նաեւ ի՛նքն իր անձին մասին. կ՚ուզէ իր սեփական կեանքը որպէս օրինակ ցոյց տալ, ըսելով.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ժողովարանին մէջ մարդ մը կար, որ պիղծ ոգի ունէր իր ներսիդին, որը աղաղակեց ըսելով.- Թող տուր, դուն մեզի հետ ի՞նչ բան ունիս, Յիսո՛ւս Նազովրեցի. միթէ մեզ կորսնցնելո՞ւ եկար։ Գիտեմ թէ ո՛վ ես՝ Աստուծոյ Սուրբը։ Յիսուս սաստեց՝ ըսելով.- Պապանցէ ու ել ատկէ». (ՄԱՐԿ. Ա 23-25)։
