ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ
Այս անհաւատալի դէպքը պատահած է Վիրճինիա նահանգին մէջ, ասկէ մի քանի տարիներ առաջ։ Սակայն իմ ուշադրութեանս յանձնուեցաւ վերջերս միայն եւ խիստ շահեկան ըլլալուն համար, կ՚ուզեմ բաժնել ընթերցողին հետ՝ վճիռը ձգելով անոր հայեցողութեան։
ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
Ուրախալի է տեսնել մանուկներուն վազվզուքը, խաղերը բակերուն ու տալաններուն, այգիներուն ու խաղավայրերուն մէջ, լսել անոնց հաճելի ձայները, դիտել նաեւ պահուըտուքը, տուն-տունիկը, ուսուցիչն ու աշակերտը, գնդակի խաղերը... բաներ, որ մտածել կու տան, թէ կեանքը բնականոն հունին մտնելու ճամբան բռնած է. համավարակին մասին ծանուցուած թիւերը նոյնպէս դրական մտածումներ կ՚առաջացնեն եւ փոթորիկէն ետք սեւ ամպին փարատումը կը պատկերացնես պահ մը չորս դիդ անցած դարձածը տեսնելով, բայց, շատ չանցած, ձայները ժխորի կը վերածուին եւ համերաշխօրէն խաղացող մանուկներուն պոռչտուքը, վէճը ունկեր կը խլացնեն եւ դուռ ու պատուհան գոցելով մեկուսարանդ քաշուիլ կ՚ուզես:
Պատրաստեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Հակառակ այն իրողութեան, որ ամբողջ աշխարհը ծունկի եկած է թագաժահրի պատճառած ֆիզիքական ու տնտեսական եւ այլ բազմաթիւ կորուստներու եւ վնասներու պատճառով, հակառակ այն իրողութեան, որ մարդը կանգնած է անորոշութեան դիմաց՝ գալիքին նկատմամբ, մեր երկրին մէջ սակայն կեանքը կարծէք կը շարունակուի իր բնականոն հունով, եւ ո՛չ միայն այդքան, այլ՝ կը ստորագրուին այնպիսի որոշումներ եւ նոր օրէնքներ, որոնք պարզապէս ամօթալի են առաջին հերթին մեր երկրին համար եւ երկրորդ մեր վաղուան Հայրենիքի հորիզոնին մութ եւ գորշ ամպեր կը կուտակեն:
ԵՐԱՄ
Հինգ օր է արդէն աշխատանքի կու գար Զանան։
Ամէն առտու կ՚արթննար կանուխ՝ վեցին, լոյսը դեռ լրիւ չբացուած։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Լիբանանեան տագնապը կը շարունակուի եւ ներկայիս առկայ ընթացքը ցոյց կու տայ, որ երկիրը հեռու է ընդհանուր լուծումներու շրջափուլէն։
Ի դէպ, «Լիբանանեան խնդիր» եզրոյթը առաջին անգամ երեւան կու գար վաղ 70-ականներուն, երբ երկիրը կը մտնէր քաղաքացիական «անթուլ» պատերազմի մը մէջ, որ ինքնին պատճառ կը դառնայ հազարաւոր լիբանանցիներու սպանութեան ու երկար տեւած պատերազմէն ետք, բոլորին համար պարզ կը դառնար, թէ «Լիբանանեան խնդիր»ը տակաւին չէ լուծուած։
Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Խօսք. «Մարմինս ճշմարիտ կերակուր է» (Յհ 6.55):
Մեկնութիւն. Այստեղ ցոյց կու տայ չորրորդը կերակրելէն, թէ Քրիստոս Աստուած է. նախ՝ նկանակներուն համար ըսաւ: Երկրորդ՝ որ աշակերտներուն ըսաւ, թէ՝ «Ես եմ, մի՛ վախնաք» (Յհ 6.20):
ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ
Այս սիրոյ եւ նուիրուածութեան վրայ հիմնուած շատ հետաքրքրական պատմութիւնը մեզի կու գայ Ֆլորիտա նահանգի Ճեքսընվիլ քաղաքէն։
Սթիւ Տանիէլ եւ կինը Մերի ամուսնացած են 24 տարի առաջ եւ շատ ուրախ կեանք մը կ՚ապրէին իրարու հետ, երբ յանկարծ եօթ տարի առաջ՝ Սթիւ կը սկսի տառապիլ Ալզհայմըրզի հիւանդութենէն։
ՇՆՈՒՏԱ Գ. ՀԱՅՐԱՊԵՏ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Հարցում. Տէր Յիսուս ինչո՞ւ անիծեց թզենին, որու վրայ բացի տերեւէն ոչինչ գտաւ, որու վրայ պտուղ չկար: Երբ անիծեց զայն, անմիջապէս չորցաւ (Մտ 21.18-19):
ԵՐԱՄ
Նորան հասեր էր զառիվարի աւարտին։
Դարձաւ աջ, ու հեռուն, մայթի միւս ծայրին, տեսաւ Անին, որ կու գար։
Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Խօսք. «Հացը, որ Ես պիտի տամ՝ Իմ մարմինս է, որպէսզի աշխարհը կեանք ունենայ» (Յհ 6.52):
Մեկնութիւն. Աւետարանիչը երբ Քրիստոսի խօսքին մասին ճառեց՝ հոգեւոր հացի մասին, որ է Աստուծոյ Բանը, այժմ կը ճառէ հոգեւոր հացին մասին, որ է Պատարագին խորհուրդը:
