Արխիւ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ո­խա­կա­լու­թիւն» եւ «վրէժխնդ­րու­թիւն». ա­հա­ւա­սիկ եր­կու մո­լու­թիւն­ներ, ո­րոնց­մէ մարդ պէտք է հե­ռու մնայ։ Բայց բո­լոր միւս մո­լու­թիւն­նե­րուն նման, որ­քան որ մարդ պէտք է հե­ռու մնայ ա­նոնց­մէ, ա՛լ ա­ւե­լի կը մօ­տե­նայ եւ կար­ծես իր ա­մէ­նօ­րեայ կեան­քին ան­բա­ժա­նե­լի տար­րը՝ մտքին ու սրտին մէջ միշտ պա­տուոյ տե­ղը կու տայ ա­նոնց։

Պա­քըր­գիւ­ղի ըն­տա­նի­քը խան­դա­վառ շա­բա­թա­վերջ մը ապ­րե­ցաւ թա­ղի Տա­տեան վար­ժա­րա­նի ե­րէ­կուան շրջա­նա­ւար­տից օ­րուան առ­թիւ։ Այս­պէս, ե­րէկ յետ­մի­ջօ­րէին Տա­տեան վար­ժա­րա­նի պար­տէ­զին մէջ ստեղ­ծուե­ցաւ տօ­նա­կան մթնո­լորտ։ Շրջա­նա­ւար­տից օ­րուան ներ­կայ գտնուե­ցան թա­ղի Ծնունդ Ս. Աստուա­ծա­ծին ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ Տ. Յու­սիկ Քհնյ. Հէր­կէ­լեան, Պա­քըր­գիւ­ղի թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ա­տե­նա­պետ Մե­սուտ Էօզ­տէ­միր եւ իր ըն­կեր­նե­րը, Տա­տեան վար­ժա­րա­նի հիմ­նադ­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Ար­սէն Ար­շըք, տնօ­րէ­նու­հի Ա­լիս Պայ­րամ, կրթա­կան մշակ­ներ եւ յա­րա­կից մար­մին­նե­րէն ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ։

Ֆրան­սա­ցի լրագ­րող Թո­մաս Վա­լիւ ան­ցեալ շաբթուան մէջ այց մը տուաւ Իս­թան­պուլ։ Իր կե­ցու­թեան օ­րե­րուն ան այ­ցե­լեց նաեւ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թի խմբագ­րա­տու­նը, ուր տե­ղե­կու­թիւն­ներ քա­ղեց թրքա­հայ հա­մա­յն­քա­յին կեան­քին, ա­նոր ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն­նե­րուն, դի­մագ­րա­ւած մար­տահ­րա­ւէր­նե­րուն եւ վեր­ջին շրջա­նին կեան­քի կո­չուած բա­րե­փո­խում­նե­րու դրա­կան ար­դիւն­քին կա­պակ­ցու­թեամբ։ 

Մեր­ձա­ւոր Ա­րե­ւել­քի առ­կայ թո­հու­բո­հին մէջ շա­բա­թա­վեր­ջին ապ­րուե­ցան ու­շագ­րաւ զար­գա­ցում­ներ։ Այս­պէս, Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու զօր­քե­րը Սու­րիոյ տա­րած­քէն ներս ի­րա­կա­նա­ցու­ցին ցա­մա­քա­յին գոր­ծո­ղու­թիւն մը։

Ատր­պէյ­ճա­նի ի­րա­ւա­պահ մար­մին­նե­րը հեր­թա­կան ան­գամ մի­ջա­զա­յին հե­տա­խու­զու­թիւն յայ­տա­րա­րե­ցին թուրք գոր­ծա­րա­րի մը դէմ։ APA գոր­ծա­կա­լու­թեան հա­ղոր­դում­նե­րուն հի­ման վրայ «Ար­մէնփ­րէս» գոր­ծա­կա­լու­թիւ­նը տե­ղե­կա­ցուց, թէ 47-ա­մեայ Եըլ­տը­րըմ Չաղ­լը կը մե­ղադ­րուի տուր­քե­րը վճա­րե­լէ խու­սա­փե­լով։

Հռոմի Սրբազան Քահանայապետը շաբաթավերջին Ս. Աթոռին մօտ հիւրընկալեց Պաղեստինի ղեկավարը:
Մահմուտ Ապպաս Վատիկանի մէջ մասնակցեցաւ սրբադասման հանդիսաւոր արարողութեան:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կո­րուս­տը, մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ միշտ ցաւ կը պատ­ճա­ռէ։
Ինչ որ ալ ըլ­լայ կոր­սուա­ծը՝ ո­րե­ւէ ա­ռար­կայ կամ ապ­րող էակ, հոգ կը պատ­ճա­ռէ մար­դուն եւ կ՚ու­զէ ժամ ա­ռաջ գտնել կորսուա­ծը եւ վերս­տին տի­րա­նալ ա­նոր։ Բնա­կան զգա­ցում մըն է այս, եւ աս­տի­ճա­նա­բար կը տես­նուի ա­մէն մար­դու մէջ։ Կո­րուս­տը ի­րա­պէս ցա՛ւ կը պատ­ճա­ռէ։

ՆԱ­ԶԱ­ՐԷԹ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Մա­յիս 7-ին, 1064 տա­րի ա­ռաջ, լոյս աշ­խարհ ե­կաւ Հայ­կեան Հան­ճա­րին գրա­կան սրբազ­նա­գոյն ճա­ճան­չու­մը հան­դի­սա­ցող Գ­­րի­գոր Նա­րե­կա­ցին (951-1003), որ ի լուր հա­մայն աշ­խար­հի, 100-րդ ­տա­րե­լի­ցին ա­ռի­թով, Կա­թո­ղի­կէ Ե­կե­ղեց­ւոյ կող­մէ դա­սո­ւե­ցաւ Տիե­զե­րա­կան Վար­դա­պետ­նե­րու կար­գին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այս աշ­խար­հի վրայ կեա՛նք մը տրուած է մե­զի, կեանք մը, որ պար­տա­ւոր ենք ապ­րե­լու՝ այս­պէս կամ այն­պէս, բայց ան­պայ­մա՛ն ապ­րե­լու ենք ո­րո­շուած ժա­մա­նա­կին մէջ։ Ինչ­պէս է կեան­քի մա­սին այս ի­րա­կա­նու­թիւ­նը, նոյն­պէս է նաեւ ա­նոր ա­ճու­մը։