ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Երեւանի երկինքը մոխրագոյն դարձած է: Ամբողջ ամրան, հակառակ այրող արեւին եւ անդիմադրելի տօթին, երկինքը պարզ չէր… Սեպտեմբեր ամսուն ա՛լ աւելի մոխրագոյն դարձաւ երկինքը, երբ պատերազմին շունչը կրկին մտաւ մեր երկիր, որու վերքերը տակաւին չէին լաւցած:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Սիրով շաղախուած ամէն բան քաղցր է ու անուշ: Սէրը աշխարհի համն է, քանզի Աստուած ինքնին սէր է: Իւրաքանչիւրս ունի սիրոյ կարիք:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
-Ի՞նչ պիտի ըլլայ... այսպէս մինչեւ ո՞ւր...
Վախի ու անհանգստութեան որդը մտած է իւրաքանչիւր հայու, հայաստանաբնակի մէջ: Բոլորը մտահոգ ու անհանգիստ են:
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Սեպտեմբեր 29-ին Պոսթընի համալսարանի բժշկութեան դպրոցը անուանակոչուած է հայ անուանի բժիշկ Արամ Չոպանեանի եւ բարերար Եդուարդ Աւետիսեանի անուններով: Այդ առիթով տեղի ունեցած է հանդիսաւոր ձեռնարկ մը, որուն մասնակցած են Արամ Չոպանեան եւ Եդուարդ Աւետիսեան:
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
1931 թուականին, Փարիզի «Նահատակ գրագէտներու բարեկամներ» ընկերակցութիւնը, մամուլէն հաւաքելով կը հրատարակէ Հրանդի (Մելքոն Կիւրճեանի) մաս մը գործերէն։ Ընդհանուր խորագիր՝ «Պանդուխտի կեանքէն»։
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Վաղուան Ճաշու ընթերցուածները հետեւեալներն են.
Եսայի մարգարէութենէն 17.7-14:
Պօղոս առաքեալին Կորնթացիներուն ուղղած 2-րդ նամակէն 13.5-13:
Մարկոսի Աւետարանէն 11.27-33:
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Աշխարհի լաւագոյններէն՝ Քէյմպրիճի համալսարանի փիլիսոփայութեան բաժին մուտքի համար թեկնածուներուն կը տրուի հետաքրքրական հարցում մը. արդեօք բարոյակա՞ն է, թէ միակ հաճոյքը մարդ սպաննել եղող մտախտաւոր մը դրուի երեւակայական համացանցային սիմիւլասիոնի մը մէջ, ուր կրնայ սպաննել մարդիկ՝ որքան որ ուզէ։
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Կիւմրին գեղեցիկ է տարուան բոլոր եղանակներուն: Հայաստանի մշակութային մայրաքաղաք նկատուող Կիւմրին ամբողջ ամրան այցելելու առիթ չունեցանք, քանի ոչ մէկ օր ազատ պանդոկ գտանք, իսկ Կիւմրիին հմայքը զգալու համար պէտք է գիշերել պատմական այդ քաղաքին մէջ, արթննալ անոր խաղաղ երկինքին տակ եւ վայելել Կիւմրիի անկրկնելի միջավայրը:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Առաւօտեան ձեր զաւակներուն նախաճաշին խառնեցէք քանի մը դգալ հայրենասիրութիւն, չմոռնալով զայն ամրապնդել աստուածապաշտութեամբ: Յիրաւի, ժամանակները կը փոխուին:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Սեպտեմբերի 26-ին հայը կ՚ապրէր:
Չգնահատած՝ անհոգ, խաղաղ ու երջանիկ կեանքի վերջին ժամերն էին: Հայոց երկրորդ մայրաքաղաքը՝ Ստեփանակերտի մէջ կը նշուէր քաղաքին օրը: Այլեւս աւանդոյթ դարձած էր սեպտեմբերի վերջին շաբաթ օրը նուիրաբերել Արցախի քաղաքամօրը. կը զարդարուէր, կը պճնուէր իրեն յատուկ պարզ շքեղութեան մէջ ու կը զմայլեցնէր շուրջինները:
