Հարթակ

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Հիւ­րա­սէր էր մայրս: Շա՜տ հիւ­րա­սէր:
Տան մէջ իր մաս­նա­ւոր ան­կիւ­նը ու­նէր: 

ՊԵ­ՏԻԿ

Ին­ծի հա­մար այ­սօր մեծ մտա­հո­գու­թիւն դար­ձած է այն ի­րա­վի­ճա­կը, որ այ­լեւս հա­յե­րէ­նը սրըն­թաց նա­հան­ջի մէջ է: Այ­լեւս շատ սո­վո­րա­կան է «բա­րեւ»ի տեղ լսել «պոն­ժուր» կամ «հայ», նոյ­նիսկ սո­վո­րա­կան դար­ձած «ցատ­քե­ցայ»՝ փո­խան «ցատ­քե­ցի», իսկ ա­ւե­լի ա­նըն­դու­նե­լին, երբ մեր հայ­կա­կան ռա­տիօ-հա­ղոր­դում­նե­րը ըլ­լան շատ սա­հուն ըն­թեր­ցում­ներ, բայց եր­բեք հայ­կա­կան հա­րա­զատ ա­ռո­գա­նու­թեամբ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Իմ փա­փաքն է Ե­րու­սա­ղէ­մի սուրբ հո­ղին խառ­նուիլ, հոն թա­ղուի­լ»։ Այս ե­ղած են Հի­լա­րիոն Ար­քե­պիս­կո­պո­ս Քա­պու­շիի վեր­ջին մաղ­թանք­նե­րը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Իմ փա­փաքն է Ե­րու­սա­ղէ­մի սուրբ հո­ղին խառ­նուիլ, հոն թա­ղուի­լ»։ Այս ե­ղած են Հի­լա­րիոն Ար­քե­պիս­կո­պո­ս Քա­պու­շիի վեր­ջին մաղ­թանք­նե­րը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ե­րու­սա­ղէ­մի մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ծանր դէպ­քէն ետք իս­րա­յէ­լեան ա­պա­հո­վա­կան մար­մին­ներ ա­րա­գօ­րէն կը պա­շա­րէին Ֆա­տի Քան­պար ա­նու­նով պա­ղես­տին­ցիին տու­նը:

ՄԱՐԻԱՆԱ ՊԵՐԹԻԶԼԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Մենք երկ­րա­գուն­դի վրայ գո­յու­թիւն ու­նինք ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար մեր ստեղ­ծի­չին ե­րազ­նե­րը: Հրա­ւի­րուած  ենք ո­րոշ ժա­մա­նակ ապ­րե­լու  հա­մար եր­կիր մո­լո­րա­կի վրայ…

ԲԱԳ­ՐԱՏ Ծ. ՎՐԴ. ՊԵՐ­ՃԷ­ՔԵԱՆ

Աշ­խարհ կը տա­ռա­պի ի­րե­րա­մերժ գա­ղա­փա­րա­խօ­սու­թիւն­նե­րէ։
Կ՚ապ­րինք աշ­խար­հի մը մէջ, ուր Ա­րե­ւելքն ու Ա­րեւ­մուտ­քը դա­րե­րով չկա­րո­ղա­ցան հասկ­նալ զի­րար։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ղօ­ղանջն է, որ կը լսուի ու թաղ-թաղ, տուն-տուն, շրջան-շրջան, ա­ւե­րակ-ա­ւե­րակ կը տա­րա­ծուի, կը սփռուի: Մութ ու դի­ւա­յին շրջան­նե­րուն մէջ լոյս մ­­՚է, յոյս մ՚է, որ կը տա­րա­ծէ ան:

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Երբ դեռ ազ­գի վե­րա­կանգն­ման եւ միաց­ման մա­սին հայ­րե­նա­սէ­րի միամտու­թեամբ կը խօ­սինք, կը բա­խինք թե­ւա­թափ ը­նող միտ­քե­րու եւ կե­ցուածք­նե­րու:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«Նիւ Եորք Թայմզ» մի­ջազ­գա­յին տար­բե­րա­կը, ծա­նօթ է, որ լրա­տուա­կան աշ­խար­հի մէջ ու­նի իր վար­կը: Եւ ա­նոր մէջ ե­րեւ­ցող հա­ղոր­դում, հրա­պա­րա­կագ­րու­թիւն եւ յօ­դուած՝ նաեւ իր կշի­ռը: Եւ այս ի­մաս­տով 7 Դեկ­տեմ­բեր  2016-ի թի­ւին մէջ ե­րեւ­ցած ա­մե­րի­կա­հայ եւ մի­ջազ­գա­յին համ­բաւ վա­յե­լող գրող Քրիս Պոհ­ճա­լեա­նի մէկ յօ­դուա­ծը թէեւ իմ ու­շադ­րու­թիւնս գրա­ւեց (ե­րե­ւի հպար­տու­թեամբ), բայց եւ այն­պէս կ՚են­թադ­րեմ, որ հա­յուն «դի­մա­գի­ծը» դրաւ մի­ջազ­գա­յին քար­տէ­սի վրայ՝ ե­թէ մէկ կող­մէ պատ­մա­կան ի­րո­ղա­կան ի­մաս­տով, բայց նաեւ ներ­կա­յի քա­ղա­քա­կան-ռազ­մա­վա­րա­կան, ի­րա­ւա­կան ու ճշմա­րիտ պա­հան­ջա­տի­րու­թեան հա­մար: