Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Թովմաս Աքուինաս, 26 երկա՜ր տարիներ աշխատած է իր «Summa Theologiae» երկը գրելու համար եւ մեռած է զայն լրացնելէ առաջ։ Ուստի գրելը կը կարօտի ուսումնասիրութեան, լուրջ աշխատութեան եւ զոհողութեա՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նո­յեմ­բեր ամ­սոյն վեր­ջին կամ Դեկ­տեմ­բե­րի սկիզ­բը Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղե­ցին կը նշէ Սրբոց Թա­դէոս եւ Բար­թո­ղո­մէոս ա­ռա­քեալ­նե­րու տօ­նը։ Այս տա­րի տօ­նը կը հան­դի­պի 2 Դեկ­տեմ­բեր, Շա­բաթ օ­րուան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային Բնութիւնը միշտ կ՚ուզէ ունենալ, եւ միշտ աւելի՛ն ունենալ։ Բայց կարեւորը ունեցածին ո՛չ թէ քանակը, այլ՝ որա՛կն է։ Ուրիշ խօսքով՝ որեւէ վնասակար բանէ մը շատ ունենալէն աւելի երանելի՜ է քի՛չ ունենալ, բայց օգտակար բան մը ունենալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աղեքսանդր Տիւմա հայր եւ որդի, յայտնի ֆրանսացի գրողներ, հետաքրքրական յիշատակ մը ունեցած են։ Աղեքսանդր Տիւմա որդիին հրատարակած մէկ գիրքին շնորհանդէսին՝ կին մը կը մօտենայ Աղեքսանդր Տիւմա հօր եւ կ՚ըսէ.

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ըսուի, թէ պատմութիւնը դէպի ետ կը կարդացուի, բայց անիկա մի՛շտ դէպի յառաջ կը սուրայ։
Կեանքի ընդհանուր փորձառութիւնը ցոյց կու տայ, թէ որքան իրաւացի է այդ խօսքը, քանի որ մարդ երբ ուսումնասիրէ անցեալի դէպքերը՝ պատմութիւնը, հետզհետէ կը խորանայ եւ դէպի ետ կ՚երթայ մտապէս, բայց անցեալը՝ պատմութիւնը միշտ կը փոխուի՝ արագընթաց շարժումով ներկա՛յ կը հանդիսանայ եւ դէպի ապագայ կը շարունակէ իր ընթացքը։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Առողջութիւնը, կեանքին պահպանման եւ տեւականացման համար անհրաժեշտ կը նկատուի։ Որո՛ւ որ հարցուի, անվարան կը պատասխանէ. «Նախ եւ առա՛ջ՝ առողջութիւն»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՜րքան հետաքրքրական է դիտել մեղուներու աշխատանքը, հետեւիլ անոնց գործունէութեան եւ ուսումնասիրել ապրելու եւ աշխատելու իրենց եղանակը։ Պէտք է խոստովանիլ, թէ անոնց աշխատելակերպը տիպար մըն է մարդոց համար մանաւանդ յարատեւելու, անվհատ գործելու կարեւորութիւնը ցոյց տալու տեսակէտէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հազիւ մի քանի վայրկեան առաջ աւարտեցի Գարեգին Ա. Կաթողիկոսի «Խորհէ՛ Եւ Մտիր…» գիրքը՝ ո՛ւր «խոհեր եւ հայեացքներ» կը ներկայացուի հոգեւոր ուսուցման եւ ընդհանրապէս «եկեղեցականութեան» մասին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յաճախ կ՚ըսենք, մարդուս համար որքան կարեւոր է մարմնական առողջութիւնը, նո՛յնքան անհրաժե՛շտ է ներքին խաղաղութիւնը՝ որ կ՚ենթադրէ հոգիի առողջութիւն, հոգեկան հանգստութի՛ւն։ Եւ ի՜նչ ներշնչող եւ անոյշ հրաւէր մըն է, որ վստահեցուցիչ շեշտով մը կը ձայնէ. «Ինծի՛ եկէք դուք բոլորդ, յոգնածներ եւ բեռնաւորուածներ, եւ ես հանգիստ պիտի տամ ձեզի» (ՄԱՏԹ. ԺԱ 28)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Եր­կինք» եւ «Ե­րու­սա­ղէմ», ընդ­հան­րա­պէս կը ներ­կա­յաց­նեն մարդ­կա­յին հան­դեր­ձեալ, այ­սինքն ա­պա­գայ կեան­քը՝ ան­դե­նա­կա­նը։
Ու­րեմն նախ տես­նենք, թէ ի՛նչ է Ե­րու­սա­ղէ­մի ընդ­հա­նուր նկա­րա­գի­րը, եւ յե­տոյ ու­սում­նա­սի­րել ջա­նանք, բա­ցատ­րել փոր­ձենք «եր­կինք» եզ­րը։