ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Արթուն կեցէք եւ աղօթք ըրէք, որպէսզի փորձութեան մէջ չմտնէք». (ՄԱՏԹ. ԻԶ 41)։
Յիսուս երբ Ձիթենեաց լեռը ելաւ՝ Գեթսեմանի պարտէզը սկսաւ աղօթել, աշակերտներն ալ իր ետեւէն գացին, անոնց ըսաւ. «Աղօթք ըրէք որպէսզի փորձութեան մէջ չմտնէք». (ՂՈՒԿ. ԻԲ 40)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկութեան անցեալը որպէս հայելի մեզի ներկայացնող պատմութիւնը լոկ շարք մը անուններու եւ անթիւ պատերազմներու եւ ողբերգութիւններու անդունդ մըն է եւ այդ իսկ պատճառով պատմութեան էջերուն մէջ պատերազմները աւելի յիշուած են՝ քան խաղաղութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Նորոգող հնութեանց, նորոգեա եւ զիս, նորոգ զարդարեա». (Երգ աղօթական Տեառն Ներսէսի Հայոց Կաթողիկոսի)։ Մեծ պահքի շրջանը նորոգուելու՝ «նոր մարդ»ը ստեղծելու շրջանն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Իսլամական կրօնին մէջ ոճիրը խստօրէն կ՚արգիլուի, որովհետեւ մարդու կեանքը Աստուծոյ կողմէ մարդուն տրուած ըլլալով սուրբ կը նկատուի եւ հետեւաբար զայն խլելը անօրինութիւն ու մեղք կը նկատուի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդը կախում ունի Արարիչէն՝ ան ենթակայ է արարչութեան ծրագրին, օրէնքներուն եւ բարոյական կանոններուն, որոնք կը կանոնաւորեն ազատութեան գործածութիւնը։ Եւ անշուշտ, այս կ՚ենթադրէ՝ հնազանդութի՛ւն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ լաւապէս ուսումնասիրենք իսլամական կրօնը, պիտի տեսնենք, որ ինչպէս շատ մը ուրիշ կրօններ, այս մէկը եւս հիմնուած է բարոյականութեան, մարդասիրութեան եւ արդարութեան սկզբունքներու վրայ. սակայն, վերջին տասնամեակին Միջին Արեւելքի մէջ տեղի ունեցած պատերազմները, ահաբեկչական գործողութիւնները մեծ ազդեցութիւն ունենալով ի դէմ աշխարհին՝ փոխեցին իսլամի դիմագիծը՝ իսլամը նոյնացնելով բռնութեան, ոճիրի, խոշտանգումի եւ արիւնահեղութեան:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Դաւիթէն սկսեալ մինչեւ Մեսիային գալուստը, Սուրբ Գիրքը կը բովանդակէ աղօթքի էջեր՝ որոնք կը վկայեն ինքնիր կամ ուրիշին համար կատարուած աղօթքին խորացումին. (ԵԶՐ. Թ 6-15), (ՆԷՄ. Ա 4-11), (ՅՈՎՀ. Բ 3-10), (ՏՈԲ. Գ 11-16), (ՅԴԹ. Թ 2-14)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կան որոշ մարդկային բնութիւններ, որոնք մեր կամքէն անկախ մեր մարդկային խառնուածքին անբաժանելի մէկ մասն են: Այնպէս, ինչպէս ուրախութիւնը, սարսափը կամ այլ զգացում, զայրոյթը եւս բնազդային արձագանգ մըն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Արժանիք» եզրը կը նշանակէ ընդհանրապէս «այն հատուցումը՝ զոր հասարակութիւն մը կամ ընկերութիւն մը պարտի կատարել իր անդամներէն մէկուն գործին փոխարէն՝ նկատուած իբր բարիք կամ չարիք, արժանի վարձատրութեան կամ պատիժի»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչպէս նախորդ մեր յօդուածի վերջաւորութեան ըսինք, որ հակառակ պատիժի ունեցած դրական ազդեցութեան, շատ մը մտաւորականներ ու փիլիսոփաներ միշտ ալ դէմ եղած են պատիժ հասկացողութեան:
