ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ երկու հին բարեկամ տարիներ վերջ իրարու հանդիպին, իրենց առաջին հարցումը կ՚ըլլայ. «Ինչպէ՞ս ես, ի՞նչ կ՚ընես կ՚ըլլաս…»։ Եւ հարցում հարցնողն ալ կը դիմաւորուի փոխադարձ նոյն հարցումով. «Դուն ինչպէ՞ս ես, դուն ի՞նչ կ՚ընես կ՚ըլլաս…»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ հարց կը տրուի, թէ վիճակահանութիւնն ու բախտախաղը կրօնական տեսանկիւնէ մեղք կը նկատուի՞։ Այս հարցը քրիստոնեաներէս բացի այլ կրօնի հետեւորդներուն մօտ եւս կը տեսնենք։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Չէ՞ք գիտեր, թէ մենք որ Յիսուս Քրիստոսով մկրտուեցանք, անոր մահուանը մկրտուեցանք։ Անոր հետ թաղուեցանք մկրտուելով մահուան համար…». (ՀՌՈՄ. Զ 3-4)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայր մը վերջերս կը դիմէ իր աղջկան եւ կը խնդրէ, որ խանութէն վերադարձին օրուան թերթը բերէ, որպէսզի աչք մը անցընէ։ Երիտասարդ աղջիկը անտարբերութեամբ կը դիմէ հօրը. «21-րդ դար ենք… ի՞նչ թերթ։ Վերցուր Ipad-ս համացանցէն հետեւիր»։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եկեղեցական իրաւունքը, կամ իրաւագիտութիւնը այդ խնդիրները մշակելու համար կրնայ գործածել եւ գործադրել զանազան միջոցներ, որոնք կը գործածուին եւս միւս գիտութիւններու մշակման մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սկսած եմ նախանձով նայիլ այն մարդոց, որոնք առանց մտածելու եւ երկմտելու հաստատակամ ձեւով ոչ կ՚ըսեն իրենց ուղղուած խնդրանքներուն։ Որոշ ժամանակ անմարդկութիւն կը թուէր այդ մէկը, սակայն կեանքը փաստեց, որ գոյատեւելու միակ միջոցը աշխարհի մէջ ոչ թէ մարդկութեամբ, այլ անմարդկութեամբ ապրիլն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իրաւաբանական գիտութիւններու ընդարձակ ծաւալը կարելի է բաժնել երկու մեծ եւ գլխաւոր ճիւղի՝ պետական, քաղաքացիական, որոնց ստորոգելիներն են միւս մասնաւոր բաժանմունքները։ Ընդհանրապէս, եկեղեցական իրաւունքը կը ստորադասուի պետական օրէնքին՝ նայելով եկեղեցւոյ վրայ իբրեւ հասարակական ընկերակցութիւն, որուն իրաւունքը կազմուած է «հանրական իրաւունք»ի մէկ մասը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ծխող մը չեմ, սակայն եթէ ըլլայի թող շիրիմիս վրայ գրէին... ծխելէն չմեռաւ, որովհետեւ աշխարհի վրայ մեռնելու այնքա՜ն պատճառ կայ՝ որ սիկառէթին առիթ չի՛ հասնիր: Սիկառէթը մարդը կրնա՞յ սպաննել. չե՛մ գիտեր, սակայն գիտեմ ուրիշներ, որոնց մահացու ուժին հանդէպ վստահ կրնանք ըլլալ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Խօսքեր կան՝ որոնք մոգական զօրութիւն մ՚ունին իրենց մէջ, նախադասութիւններ, որոնք իրենց պարզութեան մէջ անհուն խորհուրդներ կը ծածկեն։ Սրտին լեզուն բանալին է այդ ամէնուն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եկեղեցական կեանքիս ամենէն դժուար օրերէն մէկը մահամերձ մանուկի մը համար հիւանդանոց աղօթելու գացած օրս էր։ Հայր Արտաւազդին եւ ինծի տեղեկացուցին, թէ Լիբանանի ամենէն խեղճ ու աղքատ հիւանդանոցներէն մէկուն մէջ մահամերձ հայ մանուկ մը կայ եւ խնդրեցին երթալ եւ աղօթք մը կատարել։
