ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իրաւաբանական գիտութիւններու ընդարձակ ծաւալը կարելի է բաժնել երկու մեծ եւ գլխաւոր ճիւղի՝ պետական, քաղաքացիական, որոնց ստորոգելիներն են միւս մասնաւոր բաժանմունքները։ Ընդհանրապէս, եկեղեցական իրաւունքը կը ստորադասուի պետական օրէնքին՝ նայելով եկեղեցւոյ վրայ իբրեւ հասարակական ընկերակցութիւն, որուն իրաւունքը կազմուած է «հանրական իրաւունք»ի մէկ մասը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ծխող մը չեմ, սակայն եթէ ըլլայի թող շիրիմիս վրայ գրէին... ծխելէն չմեռաւ, որովհետեւ աշխարհի վրայ մեռնելու այնքա՜ն պատճառ կայ՝ որ սիկառէթին առիթ չի՛ հասնիր: Սիկառէթը մարդը կրնա՞յ սպաննել. չե՛մ գիտեր, սակայն գիտեմ ուրիշներ, որոնց մահացու ուժին հանդէպ վստահ կրնանք ըլլալ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Խօսքեր կան՝ որոնք մոգական զօրութիւն մ՚ունին իրենց մէջ, նախադասութիւններ, որոնք իրենց պարզութեան մէջ անհուն խորհուրդներ կը ծածկեն։ Սրտին լեզուն բանալին է այդ ամէնուն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եկեղեցական կեանքիս ամենէն դժուար օրերէն մէկը մահամերձ մանուկի մը համար հիւանդանոց աղօթելու գացած օրս էր։ Հայր Արտաւազդին եւ ինծի տեղեկացուցին, թէ Լիբանանի ամենէն խեղճ ու աղքատ հիւանդանոցներէն մէկուն մէջ մահամերձ հայ մանուկ մը կայ եւ խնդրեցին երթալ եւ աղօթք մը կատարել։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Շահան Շահնուր (1903-1974), իսկական մականունով՝ Շ. Քերեսթէճեան ծնած է Պոլիս, եւ հոն ստացած է իր ուսումը։ Ապա մեկնած է Փարիզ։ Իր «Յարալէզներու դաւաճանութիւնը» պատմուածքներու շարքը, «Նահանջը առանց երգի» վէպը իր կարեւոր գործերը եղած են։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անառարկելի է որ իւրաքանչիւր սերունդ պիտի ծնի նախորդինէն տարբեր համոզումներով եւ ըմբռնումներով. այնպէս ինչպէս ծնողքը ի՛նք ամբողջութեամբ համամիտ չէ իր ծնողաց ըմբռնումներուն ու համոզումներուն, նոյնպէս պէտք է համոզուի, որ իր զաւակը եւս կրնայ համամիտ չըլլալ, որովհետեւ իւրաքանչիւր սերունդի հետ կը փոխուի չափանիշները։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Իմ անունովս կոչուած ժողովուրդս եթէ խոնարհի եւ աղօթէ, եւ իմ երեսս խնդրէ եւ իր չար ճամբաներէն դառնայ, ես ալ երկինքէն պիտի լսեմ, եւ անոր մեղքը պիտի ներեմ». (Բ. ՄՆԱՑ. Է 14)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ մեր ծնողները իրենց զաւակներուն հետ այնպէս կը վարուին, որ կարծես իրենց զաւակները որոշելու, մտածելու եւ տրամաբանելու կարողութիւն չունենան: Մարդ արարածին բնազդին մաս կը կազմէ ազատութիւնը եւ իւրաքանչիւր մանուկ երբ դէպի պատանեկութիւն կ՚անցնի, կը փնտռէ եւ առաւելաբար կը պահանջէ՛ այդ ազատութիւնը. մինչեւ որոշ ժամանակ իր օրուան հագուստը, նախաճաշելու, ճաշելու, քնանալու եւ խաղալու ժամը մայրն ու հայրը կ՚որոշեն, սակայն որոշ ժամանակ ետք իր մէջ կը կազմաւորուի ազատութեան գաղափարը, կը սկսի ըմբոստանալ մօր եւ հօր որոշումներուն դէմ եւ կ՚ուզէ պարտադրել իր որոշումները:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գերման մշակոյթի ռահվիրաներէն, անուանի Եոհան Վոլֆկանկ ֆոն ԿԷՕԹԷ կ՚ըսէ, թէ հրաշքները բնութեան օրէնքներուն բացառութիւն ներկայացնող երեւոյթներ են։
Իսկ ֆրանսացի Ֆրանսուա Մառի Առուէ ՎՈԼԹԷՐ. «Կեանքը ամբողջ արդէն հրա՛շք մըն է ինքնին», կ՚ըսէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Լսուած խօսք է որ ծնողքի մը պարտականութիւնն ու պարտաւորութիւնը զաւակը առաջնորդել է, սակայն մեր հայկական իրականութեան մէջ շատ մը ծնողներ այդ առաջնորդելը կը շփոթեն իշխելու եւ կամ հարազատ զաւակին կեանքը բռնակալելու հետ, առանց գիտակցելու վնասելու զաւակին կեանքը՝ ի հեճուկս իր երազներու իրականացման:
