ԿԱՐԻՆԷ
ԵՐԱՄ
Տուն կը մտնէ ձեռքերը պարզած, «երթուղայինի մէջ ոչ մի տեղ չեմ կպած, կարող էք չանհանգստանալ». կը հանգստացնենք, որ մտնէ, եթէ պիտի վարակուինք՝ փախուստ չկայ ի վերջոյ։ Կը հանէ վերարկուն, կը կախէ մուտքին. զինք դիմաւորելու եկած շունիկին գլուխը քնքշանքով կը շոյէ, յիշեցնելով, անգամ մը եւս, որ ոչ մէկ տեղ չէ դպած ու զերծ է վտանգաւոր մանրէէ։