Ընկերա-մշակութային

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Արուեստի պատմութեան մէջ մարդիկ գրի առած եւ կամ նկարած են երեւակայական աշխարհներ եւ կերպարներ։ Այս երկու հանգամանքը տասնամեակներ շարունակ կը համադրուին պատկերազարդ գրքոյկներու (comics) մէջ, որոնք թէ՛ արուեստական եւ թէ գրական արժէք ունին։ 

ԵՐԱՄ

Կռնակը տուաւ արձանին, սկսաւ քալել Իսթիքլալն ի վար...
Վարէն, խորքէն եկող ձմեռնային քամին կարծես ետ-ետ հրէր զինք։ 

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Սփիւռքի տարածքին գործող ամենահին հայկական դպրոցը՝ Կալկաթայի Հայոց Մարդասիրական ճեմարանը շուտով կը նշէ իր հիմնադրման 200-ամեակը: Հիմնուելով 1821 թուականին՝ ճեմարանը լուրջ դերակատարութիւն ունեցած է Հնդկաստանի հայ համայնքի պահպանման ու զարգացման գործին մէջ եւ անոր գործունէութիւնը հայոց պատմութեան նշանակալի իրողութիւններէն մէկն է:

Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Եւ այսպէս, քանի մը օր առաջ որոշեցի կատարել գնումներ։
Ուրախ ու զուարթ տունէն դուրս եկայ եւ ուղղուեցայ դէպի իմ ամենասիրելի առեւտուրի կեդրոնը։

Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Երբ դպրոցական էի, մայրս ամէն առտու դժուարութեամբ զիս կ՚արթնցնէր։ Տաքուկ անկողինէն բաժնուիլը ինծի համար տանջագին բան մըն էր։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Այս տարի, հայ մամուլի համար, յոբելենական տարի է: Նախ լրացաւ հայ առաջին տպագիր թերթին՝ «Ազդարար»ին 225-ամեակը, յոբելենական էր տարին նաեւ Պոսթոնի «Հայրենիք» թերթին համար, որ տօնեց իր հիմնադրման 120-ամեակը, եւ վերջապէս Հայաստանի մէջ կը նշուի նաեւ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի «Էջմիածին» հանդէսի 75-ամեակը:

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

«Վազող մարդը» ամերիկացի ականաւոր գրող Սթեֆըն Քինկի հակաիւթոփիական վէպն է, որ գրի առնուած է Ռիչըրտ Պահմըն ծածկանունով։ «Վազող մարդը» վերջինն է չորս մասէ բաղկացեալ գրքաշարին, որ հրատարակուած է 1977-1982 թուականներու միջեւ։

ՎԵՐ. ՏՔԹ. ՓՈԼ ՀԱՅՏՈՍԹԵԱՆ

Քսանմէկերորդ դարու առաջին քառորդին արդէն անկարելի է ներկայացնել Լիբանանը առանց հաշուի չառնելու անոր հիմնաւորուած եւ հիմնարար հայկական համայնքը:
Լիբանան, որպէս միաժամանակ լեռնային ու ծովեզերեայ երկիր, ճանչցուած է իբրեւ ուրոյն բնօրրան աւելի քան եօթը հազար տարիներէ ի վեր. իր Քանաանական նախապատմական օրերէն մինչեւ ներկայի պատմամշակութային ու բնական գանձերովը՝ ան իր մէջ կ՚ամփոփէ անսահման հմայք:

ԱՆԱՀԻՏ ԿՕՇԿԱՐԵԱՆ

Անոնք, որոնք բախտը ունեցած են ապրելու 1990-ական թուականներուն, անկասկած, կը յիշեն բոլորին յայտի այս գերհիթը, եւ նոյնիսկ կը համարձակիմ գրաւի գալ ու պնդել, որ երբ լսեն, անմիջապէս՝ եթէ ոչ պարելու, ապա շարժելու աշխոյժ  ցանկութիւն կ՚ունենան։ Երգը համաճարակի նման վարակած էր բոլորը։

ԵՐԱՄ

Երեւանը չէր յիշեր։
Ծնած էր հոն, բայց երեք տարեկան էր, կ՚ըսէր մաման, երբ «քեզի գիրկս առած՝ ոտքերս քաշեցի անտեղէն…»։