Ընկերա-մշակութային

Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Ա­շու­նը Ար­ցա­խի մէջ իւ­րօ­րի­նակ է իր գոյ­նե­րով, բնու­թեամբ եւ առ­հա­սա­րակ՝ գա­լուս­տով։ 
Ար­ցա­խի մէջ աշ­նան բնու­թիւ­նը իւր զար­մա­նահ­րաշ գոյ­նե­րը կը տա­րա­ծէ ա­մէ­նուր։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Նոյեմբերի 1-ին Հայ Առաքելական Եկեղեցին կը տօնէ Ս. Յովհան Ոսկեբերանի յիշատակի օրը: Ս. Յովհան Ոսկեբերանի յիշատակը տարին երկու անգամ կը տօնուի. նախ՝ Տասներկու վարդապետներուն հետ՝ Խաչվերացի Զ. կիրակիին յաջորդող շաբաթ օրը, ապա առանձին՝ Խաչվերացի Է. կիրակիին յաջորդող հինգշաբթի օրը:

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

«Իւրաքանչիւր հոգեւորական իր կեանքը ի սպաս կը դնէ Եկեղեցւոյ ծառայութեան, երբ ներքին ձայն մը զինք կը կանչէ: Այդ ձայնը կոչումն է, հաւատքի զգացողութեան գերագոյն պահը, երբ քրիստոնեայ մարդը իր մէջ նոյնքան զօրեղ կը զգայ ծառայելու զգացումը եւ կը հետեւի Քրիստոսի հրաւէրին, երբ Ան կը պատգամէ, «Վերցուր խաչը եւ հետեւէ ինծի» (Յովնան Սրբազան):

Աշ­խա­տա­սի­րեց՝
Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Կրօնքը իբրեւ կարեւորագոյն մասը մարդկային էութեան, արթնցաւ այն օրէն, երբ մարդ արարածը զգաց, որ կապ մը կը զօդէր իր ոգին թէ՛ աշխարհի եւ թէ միանգամայն իր վրայ իշխող այն խորհրդաւոր ոգիին հետ, որ արարիչն էր ամբողջ տիեզերքին։

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Ամերիկայի մէջ, եւ հաւանաբար ալ այլուր, սովորութիւն դարձած է, որ երկրորդական վարժարաններու ամավերջի հանդէսներուն՝ հրաժեշտի ուղերձը կարդայ դասարանի առաջնութիւնը շահող աշակերտը, որ կը կոչուի Valedictorian։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայ պարբերական մամուլի մէջ բացառիկ երեւոյթ է 175 տարեկան ամսագիր մը. այս բնաբանը հնչեց «Բազմավէպ» հայագիտական հանդէսի 175-ամեակի գիտաժողովի բոլոր ելոյթներուն ընթացքին։

Գրա­բա­րէ աշ­խար­հա­բա­րի վե­րա­ծեց՝
Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Գ) Եւ արդ, ծառայակիցներէն ո՞վ, ո՞վ գովենք։ Ո՛չ ուրիշը, այլ մեր բոլոր եւ մեր միջոցով՝ տիեզերքի վարդապետը (Անտիոքի Փլաբիանոս Եպիսկոպոսը), որովհետեւ ինչպէս որ ան ինքը դաստիարակեց ձեզ, որ մինչեւ մահ հաստատուն մնաք ճշմարտութեան մէջ, այդպէս ալ դուք միւսներուն սորվեցուցէք՝ այս կեանքէն աւելի շուտ հրաժարիլ, քան՝ բարեպաշտութենէն։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

«Ես չորս անգամ պատերազմի գացած եմ. Ափրիկէ գացած եմ, Փիլիպեաններ, Արաֆաթի պատերազմին գացած եմ, չեմ գիտեր ո՛ւր գացած եմ եւ ողջ մնացած եմ: Հիմա հոս եմ, բայց կրնար ըլլար որ հոս չըլլայի, մեռած ըլլայի եւ ետ չգայի այդ պատերազմներէն», ըսաւ Արա Կիւլէր, 2013 թուականին Երեւանի մէջ:

Գրա­բա­րէ աշ­խար­հա­բա­րի վե­րա­ծեց՝ 
Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ 

Արդեօք ճշմարի՞տ է այն ինչ որ մեզի պատահեցաւ, իսկապէս կատարուա՞ծ է սա, խաբկանքի մէջ չե՞նք, գիշեր չէ՞, եւ պատահածները երազ չե՞ն, ցերեկ է, եւ բոլորս արթո՞ւն ենք։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Երեւանի մէջ վերջերս իր մահկանացուն կնքեց Սթալինի բռնաճնշման եւ աքսորին ենթարկուած գրեթէ վերջին հայաստանաբնակ գրողը՝ արձակագիր Անթոնինա Մահարին՝ անմահանուն Գուրգէն Մահարիի կողակիցը: