Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Հետեւեալ հատուածը Արշակուհի Թէոդիկի «Ամիս մը ի Կիլիկիա» գիրքէն է, ուր ան մանրամասնօրէն կը նկարագրէ աղէտեալներուն կեանքը, իրեն հանդիպած մարդիկը, անոնց առօրեան եւ իր տպաւորութիւնները կը կիսէ այդ ճամբորդութենէն (հեղինակին՝ գիրքին մէջ գործածուած ուղղագրութիւնը պահպանուած է):
Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Ձմրան բուքին,
Երկու որբեր՝ քոյր ու եղբայր։
Առտուընէ ի վեր, փողոցներն ինկած։
«Արաս» հրատարակչութիւնը վերջերս գրասէրներու տրամադրութեան տակ դրած է երկու յատկանշական գիրքերու վերահրատարակութիւնը։ Անոնցմէ մին է Զաւէն Պիպէռեանի նշանաւոր «Մրջիւններու վերջալոյսը», իսկ միւսը՝ «Հայ սպայի մը Տարտանէլի եւ Արեւելեան ճակատի օրագրութիւնը (1914-1918)», որու հեղինակն է Աւետիս Ճէպէճեան։
Տեսակցեցաւ՝
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Հայրենիքի սահմաններէն հազարաւոր քիլօմեթր հեռաւորութեամբ՝ հարեւան երկրի մը մէջ ջերմ ու տաքուկ անկիւն՝ ուրկէ Հայաստան կը բուրէ։ Պոլսոյ նախկին հայահոծ Գումգաբու թաղամասին կը վերաբերի խօսքը, ուր այժմ կը բնակին Հայաստանէն Թուրքիա ժամանակաւորապէս հաստատուած մեր հայրենակիցներու ստուար հատուածներ։
Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Երեւանի Քասքատ համալիրէն ներս գործող Գաֆէսճեան արուեստի կեդրոնը, իր հիմնադրման 10-ամեակին առթիւ, բացած է «Քասքատի պատմութիւնը» վաւերական ցուցադրութիւնը, որ կեդրոնի 10-ամեակին համար նախատեսուած ձեռնարկներուն առաջինն էր: Այդ առթիւ ԺԱՄԱՆԱԿ-ը հարցազրոյց մը ունեցաւ Գաֆէսճեան արուեստի կեդրոնի տնօրէնի պաշտօնակատար Վահագն Մարաբեանի հետ:
Համակրելի մեներգչուհի Սիպիլ ներկայիս կը գտնուի Հարաւային Ամերիկայի մէջ։ Շաբաթավերջին ան Պրազիլիոյ մէջ մասնակցեցաւ Բարեկենդանի աւանդական մեծ ձեռնարկին։
ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ԱԲԵՂԱՅ ՏԱՄԱՏԵԱՆ
Եկեղեցական օրացոյցին մէջ կան սուրբեր, որոնք մասնաւոր նշանակութիւն ունին ի մասնաւորի հայ ժողովուրդին համար, քանի իրենց հաւատքի հունտերը ներկայ եղած են յատկապէս նոյն ժողովուրդի հաւաքական կեանքէն ներս։ Անոնք, հետեւելով Քրիստոսի, «ով որ մարդոց առջեւ խոստովանի զիս՝ մարդու Որդին ալ զինք պիտի խոստովանի Աստուծոյ հրեշտակներուն առջեւ» (Ղուկաս 12.8) պատգամին, հաստատ մնացած են քրիստոնէական լոյս հաւատքին մէջ ու Հայ Եկեղեցւոյ ճամբով դարեր շարունակ հնչեցուցած են իրենց խրատը մերազն ժողովուրդին։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Անցնող օրերուն լրահոսին մէջ լուր մը ուշադրութիւնս գրաւեց. Պանկլատէշի հնագոյն քրիստոնէական եկեղեցիին մէջ, երկար տարիներու դադարէ ետք, պսակի արարողութիւն մը տեղի ունեցած է: Լուրը կը մանրամասնէր, որ քրիստոնէական այդ եկեղեցին Տաքքա քաղաքի հայոց Սուրբ Յարութիւն հին եկեղեցին է, իսկ ամուսնացողը տեղացի զոյգ մըն է՝ Ռոնալտ Տասն ու Մրիտուլա Կայտէնը:
Տեսակցեցաւ՝
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Մշտարթուն, խնդումերես, սրամիտ, լաւատես ու առնակազմ՝ Յակոբ Կիւլէչ։ Մարդ՝ որ կ՚ապրի՛, կը շնչէ՛ պարով։ Պարով կը սկսի ու կ՚աւարտի անոր իւրաքանչիւր օրը։
Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Երեւանի արուարձաններէն մէկուն մէջ՝ իւր չափահաս երկու զաւակներուն հետ կը բնակի Տիկին Անահիտը։ Երբեմնի գեղանի տիկինը, որ այսօր միջին տարիքի հասած միայնակ մայր մըն է, դժբախտաբար՝ ճակատագրի հեգնանքով քառորդ դար առաջ տեղի ունեցած պատերազմի ընթացքին կորսնցուցած է իր սիրասուն ամուսինը։
