Հարթակ

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Ի՞նչ է արձակուրդը. յաճախ ինծի հարց տուած են շուրջիններս՝ անմեղօրէն։ Արդեօք առօրեայէն փախո՞ւստ մըն է, թէ ոչ իսկապէ՛ս կազդուրուելու եւ վերանորոգուելու փորձ մը։

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Քարը ինծի անկողին
Լեռնաշարը՝ հովանի
Ամպերը՝ ապաւէն
Հովը՝ պարոյր
Ի՜նչ հանգիստ
Ի՜նչ անդորր

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

-Ո՜վ Ռոնտա. ինքնայանդիմանութիւնը հոգեւոր պայքարին չ՚օգնե՞ր:
-Կ՚օգնէ, սակայն զանազանելու կարիքն ունի:

ԵՐԱՄ

Նստած գարեջուրին կը սպասէր։ Կարճ ու կապոյտ մազերով աղջիկը լսած էր պատուէրը եւ հեռացած դէպի պառ։ Յանկարծ, ձեռքը սեղանին քսելու ընթացքին թղթէ կտորի մը հպումն զգաց։ Բարձրացուց մատները, տակը նկար մըն էր։

Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Դարձեալ՝ դուռը տասը յատկութիւն ունի. նախ՝ որովհետեւ ատով կը մտնենք ու կ՚ելլենք: Երկրորդ՝ քանի որ նախ մտնելն է, երրորդ՝ որովհետեւ բոլորին համար մուտք է, չորրորդ՝ կը բանայ ու կը փակէ, հինգերորդ՝ մտնողները ներսը կը պահէ, վեցերորդ՝ ուղղութիւն է, եօթներորդ՝ նեղ է, ութերորդ՝ խոնարհութիւն է, իններորդ՝ բարձրութիւն է, տասներորդ՝ նախ մէկ ոտքով կը կոխենք:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Սովորութիւն դարձաւ եւ ան ալ լաւ սովորութիւն: Ամէն անգամ, որ դրացիիս՝ Գրիշին տունը խորոված կամ «հաց» ուտելու հրաւիրուէինք, ընթրիքէն ետք, ես ու ինք կամաց մը կը հեռանայինք ճաշասեղանէն ու կը նստէինք դուրսը, բակին մէջ իր հաստատած կրակարանին շուրջ եւ անխօս կը դիտիէնք կրակի բոցերու հետզհետէ մարող կարմիր անհամար աչքերը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Պէյրութի մէջ տնտեսական տագնապը կը շարունակուի։ Երկրին մէջ բարձր լարուածութիւնը, տնտեսական եւ մանաւանդ ելմտական «ջղաձգում»ը կը շարունակէ իր մէջ կլանել Լիբանանի սովորական քաղաքացին, որ իրապէս յայտնուած է ամէնօրեայ «սեւ հաց»ը ապահովելու օրհասին մէջ։

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Ահա պարզ իրականութիւն մը: Մինչեւ հիմա մեր կեանքը «դիմակ»աւոր էր, ասոր կողքին ան նաեւ դարձաւ «զում»ային:
Չեմ գիտեր, որքան ճիշդ կամ սխալ պիտի ըլլար նման վերնագրով արտայայտուիլս:

ՇԱՆԹ ՍՐԿ. ԳԱՏԵՀՃԵԱՆ

Պահքը առողջութեան լաւագոյն ու անհրաժեշտ դեղը կը պարգեւէ պահեցողին: Ան անուշաբոյր վարքով կը ցամքեցնէ ու կ՚անհետացնէ ժահահոտութիւնը եւ կենդանութիւն կը շնորհէ հիւանդներուն, որոնք մեղքով ապականած ու պղծուած են:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Աւելի մեծ է՞ր կորուստը քան շահը, կամ թէ եղած ցոյցերը առհասարակ չկարողացան ոչինչ փոխել Լիբանանի համար, երկրի երիտասարդութեան համար, որ երկար ատենէ ի վեր հաւատքով ու մեծ նուիրումով գիշերը ցերեկին խառնեց, շատ բաներէ ինքզինք զրկեց՝ հասնելու համար մէկ ու միակ նպատակի մը, որ կարծես թէ անհնար է երկրի մը մէջ, որուն հիմնական մղիչ ուժը, ապրելու եւ կեանքի առանցքը համայնքային դրութիւնն է։