Հարթակ

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Կեանքի մասին շատ խօսուած է: Կեանքի մասին շատ գրուած է:

ՀՐԱԿ ՓԱՓԱԶԵԱՆ

21 օգոստոսի «Մութի մէջ լոյս» վերնագրեալ յօդուածիս մէջ ներկայացուցած էի Հայաստանէն Պոլիս եկած գաղթականներու «ինքնաշէն» դպրոցի՝ Հրանդ Տինք վարժարանի գոյացման պայմաններն ու պատմութիւնը, եւ խոստացած՝ որ «դպրոցի կրթական ծրագրի ու աւելիին մասին» պիտի գրեմ յաջորդ սիւնակով։

Գրաբարէ թարգմանեց՝ 
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Խօսք. «Երրորդ օրը հարսանիքի էին» (տե՛ս Յհ 2.1):
Մեկնութիւն. Իմաստասէր Արիստոտէլը կ՚ըսէ. «Հինգ իրի կը հետեւի ներգործութիւնը, եւ իւրաքանչիւր էութիւն ներգործութիւն ունի», այսպէս ալ Աւետարանիչը, երբ Քրիստոսի էութիւնը ցոյց տուաւ, մօրմէն ծնելով, այժմ կը խօսի Քրիստոսի սքանչելագործութեան մասին, որով աստուածային կարողութիւնը կը յայտնէ, որովհետեւ սքանչելագործութիւնները գերիվեր են, քան արարածներուն բոլոր կարողութիւնները. Քրիստոսի սքանչելագործութիւնը չորս կերպով ցոյց կը տրուի:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Թէեւ ծնած եմ Երուսաղէմ, սակայն պատանեկութիւնս անցուցած եմ Սուրիոյ Հալէպ քաղաքը։ Ուրեմն այս յուշերը կու գան Հալէպէն, ուր գոյութիւն ունէր բաւական մեծ հայկական գաղութ մը՝ 1950-ական եւ 1960-ական թուականներուն։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մեր հարցերուն կը պատասխանէ Նիւ Եորքի «Շուշի» պարախումբի գեղարուեստական ղեկավար, պարուսոյց՝ Սեդա Փասքալեան-Գանթարճեան:
-Ինչպէ՞ս մտաք այս ասպարէզ, եթէ կարճ պատմական մը ընէք, ի՞նչ կրնաք առանձնացնել մինչեւ օրս շարունակական ընթացք ունեցած ձեր գործունէութենէն։

ԲԺԻՇԿ ԿԱՐՊԻՍ ՀԱՐՊՈՅԵԱՆ

Հարսանիթը հանրածանօթ հիւանդութիւն մըն է: Ան գոյութիւն ունեցած է հին ժամանակներուն:

ՇԱՔԷ ՄԱՐԳԱՐԵԱՆ

Ֆրանսայի կայսր, աշխարհահռչակ զօրավար եւ պետական գործիչ, որ ժամանակակից Ֆրանսական պետութեան հիմնադիրը կը համարուի եւ Արեւմուտքի պատմութեան ամենաականաւոր գործիչներէն մին: Այն եզակի անհատներէն, որոնք համաշխարհային պատմութեան մէջ դարակազմիկ գործեր ըրած են:

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Իսկապէ՛ս որ Նոր Գիւղը մեզի համար փոքր Հայաստան մըն էր: Մեր թաղերուն մէջ ապրող երկու արաբ ընտանիքներուն երեխաները մեզի պէս հայերէն կը խօսէին, եւ մենք ուշ իմացանք, որ անոնք հայ չէին:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Կան մօտեցումներ, որոնց առջեւ լեզուդ կը բռնուի։ Ինչպէ՛ս դիմադարձել, ինչպէս պատկերացնել կամ ինչպէս նկարագրել ու կիսել պատմական գաղութի մը վերջալոյսին սկիզբը։

Կը մտածեմ սփիւռք(ներ)ի հայկական դպրոցի մասին, որպէսզի ան յաջողի ազգային կենդանի լեզու եւ ինքնութեան ազգային մշակոյթ փոխանցել՝ առանց անոնց մանրուքով գոհանալու:
Հայաստանը պետութիւն է, ունի մանկավարժական համալսարան, ուսանողներ կը պատրաստուին ուսուցչութեան: